HIDDEN | MINSUNG

;7

Minho po raz ostatni sprawdził swój wygląd w szklanych drzwiach, po czym wyprostował się, zebrawszy całą swoją odwagę, wszedł w ciemność. Przez minutę lub dwie nie widział nic poza cicho rozmawiających w ciemności sylwetek, kształty stawały się coraz bardziej widoczne, gdy jego oczy powoli zaczęły przyzwyczajać się do ciemności. Ostrożnie kierował się do miejsca, w którym spotkał Jisunga po raz pierwszy - stołu znajdującego się w najcichszym kącie pomieszczenia.

— Jisung? — Wyszeptał Minho.

— Och, przyszedłeś. — Pomimo tego jak rozluźnieni byli podczas pisania ze sobą tak w prawdziwym życiu byli bardziej spięci i było jasne, że oboje byli zdenerwowani i niepewni. — Nie byłem pewien czy w ogóle przyjdziesz.

Minho cicho odetchnął z ulgą słysząc znajomy głos i zajął miejsce naprzeciw młodszego chłopca.

— Nie przegapiłabym takiej okazji za żadne skarby świata. — uśmiechnął się, starając się jak najlepiej dostrzec rysy twarzy chłopaka przed nim. — Musimy spotykać się w ciemności tak jak teraz?

— Lubię ciemność. — Jisung odpowiedział, odchylając się na krześle. — To jak scena z czarno-białego filmu, wiesz? W ciemności nic nie wydaje się niemożliwe. Jestem tylko ja i moja wyobraźnia. — Westchnął cicho. — Kiedy przyszedłem tu po raz pierwszy, wtedy gdy się spotkaliśmy, spieprzyłem ważne przesłuchanie, kiedy wszedłem na scenę, widziałem tylko te ogromne, jasne lampy, które rzucały na mnie oślepiające światło.  Byłem taki zły na siebie, tak cholernie rozczarowany. Nie wiem. Czułem się jakby cały ten czas i pieniądze, które moi rodzice na mnie wydali, abym podążał za swoimi marzeniami, zostały zmarnowane...

Minho słuchał uważnie, a jego serce nieprzyjemnie kuło słysząc młodszego. Desperacko chciał pocieszyć chłopca — przyciągnąć go bliżej i mocno przytulić.

— ...więc lubię przebywać w ciemności, z dala od światła reflektorów. — Jisung przerwał. Przez dłuższą chwilę siedzieli w komfortowej ciszy przyglądając się swoim ciemnym sylwetką.