HIDDEN | MINSUNG

;8

Minho wreszcie przerwał ciszę.

— Przykro mi

— Dlaczego? Ludzie mają gorsze problemy. Po prostu... — pociągnął nosem. — Chyba po prostu chcę, aby moi rodzice byli ze mnie dumni. — Jego głos lekko drżał tak jakby starał się powstrzymać od płaczu.

Niemal instynktownie Minho podniósł rękę i delikatnie dotknął jego policzka, przyciągając drugiego chłopca bliżej. Jego skóra była miękka jak satyna, a policzki zarumienione od gorąca. Serce Minho nienaturalnie szybko przyspieszyło, gdy ten pochylał się i zamykał oczy.

Jego oddech mieszał się z tym młodszego, ale żaden z nich się nie odsunął.

Minho zmniejszył dystans, delikatnie przyciskając usta do tych Jisunga. Pocałunek był powolny i delikatny, pocieszający w sposób jaki słowa nie mogły tego wyrazić. Nie było fajerwerków ani iskier, nie było nagłego przypływu namiętności. To było lepsze niż to — przytłaczające uczucie ciepła, ogarniające każdy cal ciała. Ujął twarz chłopaka w obie dłonie, kciukiem pieszcząc policzek Jisunga. Minho odsunął się tak szybko, jak pochylił.

— Przepraszam... Ja um... — Minho wciąż zamroczony pocałunkiem próbował dobrać odpowiednie słowa. — Ja tylko...

— Nic się nie stało. — przerwał mu Jisung cichym głosem. — Wiem że zrobiłeś to pod wpływem chwili.

— T-tak... pod wpływem chwili. — Starszy podrapał się po karku, niepewny, co powinien zrobić. Po chwili niezręcznej ciszy między nimi, następna godzinę spędzili na nadrabianiu zaległości. Minho dowiedział się więcej o życiu Jisunga. Jisung dowiedział się więcej o Minho, był tancerzem i kochał koty bardziej niż cokolwiek na świecie. W końcu pożegnali się i skierowali do wyjścia.

— Są jakieś szanse że następnym razem, gdy się spotkamy to pokażesz mi swoją twarz? — zapytał Minho, kąciki jego ust uniosły się w lekkim uśmiechu. Policzki Jisung przybrały rumiany kolor na pytanie chłopaka.

— Być może — Młodszy odpowiedział. — To trochę zawstydzające kiedy mówię to na głos ale... nie wiem. — Spojrzał na swoje buty, nerwowo przygryzając dolną wargę. — Wydaje mi się, że po prostu podoba mi się bycie twoim „tajemniczym mężczyzną".