Bazı insanlar düştüğü yerden zirveye çıkabiliyordu lakin ben ne zaman çıkmaya çalışsam düşmüştüm. Küçücüktüm, annemin babama ihanet edişini kabullenmeye çalıştım önce, ardından ailemin parçalanmasını omuzlarıma yükledim. En zoru ise babamın ölümüydü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Özleminazıçoğu olmaz, ağırdırişte!"
Her yer karanlıktı. Ya da ben göremiyordum belkide, bilmiyordum.. Gözlerimikısıp nerede olduğumu anlamaya çalıştımbakışa bir süre lakin hüsranla sonuçlanıyordu. Ayağıma takılan bir şeyle yere düştüm. Acıyan dizlerimle yüzümü buruşturdum. Dizlerim acısa ne olurdu ki? Bütünvücudum acıyordu zaten. Usulca yerden kalkmaya çalışırken kahkaha sesi duydum. Duraksayarak sesin nereden geldiğini anlamaya çalışıyordum fakat zifiri karanlık buna engel oluyordu.
"Kim var orada?" Sesim cılızçıkmıştı. Bunun üzerinebir kahkaha sesi daha duydum.
"Çokkorkaksın!" Dediği iki kelime benim hızlıca yerden kalkmama sebepolmuştu. Bana kimse korkak diyemezdi! Ben korkak değildim!
"Ben korkak değilim!"
"Sende annen gibi olacaksın işte! Onun gibi aptal, onun gibi pislik birisi!"
Duyduğum şeyi algılayamadım önce. Beni bununla vurmamalıydı! Beni nefret ettiğim annemden vurmamalıydı! "Ben o değilim! Ben onun gibi olmayacağım!"
Olmayacaktım!
Ben ona benzemeyecektim!
İrkilerek uyandım. Yatağımın sağ tarafında ki komidine uzanarak abajürün düğmesine bastım. Işığı bir anlığına gözlerimi rahatsız etsede umursamadım. Hâlâ göğsüm hızlıca inip kalkıyordu. Yatağımdan kalkarak pencereye ilerledim. Perdeyi ardından da camı açtım. Serin bir rüzgar çarpınca yüzüme biraz kendime geldim. Gökyüzü karanlığından kurtulmuş, turuncu bir renk almaya başlamıştı.
Peşimi bir türlü bırakmıyordu bu iğrenç kabuslar. Ne yapacağımı, nasıl tepki vereceğimi bilmiyordum kabuslarımdan sonra. Beni her seferinde ele geçirip 'Ona benzeyeceğimi' kabul ettiriyordu sanki bana. Halbuki ben ona benzemek istemiyordum! Hayatta ki en büyük korkum bile diyebilirdim.
Bazen herşeyimi kaybettiğimi düşünüyordum. Mutluluğumu, dostlarımı, ailemi... Aslında kaybetmiştim de. Avucumda tutabiliceğim bir hayatım yoktu. Ailem yoktu. Mutluluğum yoktu. Acılarımla başbaşaydım sadece. Acılarım ve ben...
Alışmıştım ben acılarıma. Ruhumla tek başıma. Zordu. Hayat başlı başına zordu. Mutlu olmak istemek bile zordu. Yaşadıklarımız... Kısaca her şeyimiz zordu. Ama önemli olan güçlü durabilmekti. Her şeye rağmen dik durmaktı. Zorda olsa gülümseyebilmekti. Aynı benim yaptığım gibi.
