Bazı insanlar düştüğü yerden zirveye çıkabiliyordu lakin ben ne zaman çıkmaya çalışsam düşmüştüm. Küçücüktüm, annemin babama ihanet edişini kabullenmeye çalıştım önce, ardından ailemin parçalanmasını omuzlarıma yükledim. En zoru ise babamın ölümüydü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Terk edilmiş evler gibiyiz sanki. İçi hatıra dolu dışı sessiz sedasız."
Arabamı şirin kliniğimin önüne park edip arabadan indim. Ayağımda ki topuklu botların çıkardığı ses ve yüzümdeki gülümsememle kliniğime girdim. Kliniğim benim gurur kaynağımdı. Sekreterim Gökçe çoktan işinin başına geçmişti. Geldiğimi fark edince gülümseyerek ayağa kalktı.
"Hoşgeldiniz hocam."
"Hoşbuldum Gökçe. Nasılsın?"
"Sizi gördüm daha iyi oldum hocam, siz nasılsınız?" Gülümsedim. "Teşekkür ederim canım bende iyiyim. Kahve yapıp getirir misin?"
Başıyla onayladı beni. "Hemen getiriyorum hocam."
Adımlarımı merdivenlere çevirdim. Aklıma gelenle bir anlığına durdum merdivenin başında. "Gökçe, Umay bugün gelmeyecekti değil mi?"
"Evet, önemli bir işi varmış."
Gülümsedim. "Teşekkür ederim canım."
Adımlarımı hızlandırarak odama çıktım. Çantamdan telefonumu çıkartıp sessize aldım. Kabanımı ve çantamı kapının arkasında ki portmanto askılığına asıp masama oturdum. Bilgisayar çantamdan hastalarımın notlarını tuttuğum lacivert ajandamı ve bilgisayarımı çıkartıp masamın üzerine koydum. Bilgisayarımı açarken kapıma vuruldu.
"Gelebilirsin Gökçe."
Gökçe güler yüzüyle içeriye girdi. Tek kişilik kahve tepsisini masamın üzerine koyup "Afiyet olsun hocam." dedi.
"Teşekkür ederim Gökçe' ciğim. Ben bugün yarım saat erken çıkacağım, kapatırsın kliniği değil mi?"
"Tabiki, kapatırım." Tekrar afiyet olsun dedikten sonra yine aynı güler yüzlülüğü ile odamdan çıktı.
Gökçe, her şeye rağmen gülebilen, güçlü bir kadındı. Onu da hayatın zorlukları güçlü yapmıştı. Başına ne zaman bir aksilik gelse, hayata inat daha fazla gülümsüyordu. O her zaman mutlu olmayıseçiyordu çünkü. Hayatın zorlukları altında ezilip kalmıyordu, düşe kalka da olsa her zaman en üste çıkıyordu. O tanıdığım en güçlükadınlardan sadece birisiydi.
Güçlü kadınlara ayrı bir zaafım vardı. Her zorluğa ve her acıya rağmen dik duran ve acılarını gizleyen kadınlara... Onlar dünyanın en muhteşem insanlarıydı. Güçlü durmak sanki onların ruhlarına işlenmişti. İşte bende bu kadınları tanıdıkça söz vermiştim kendime.
