Remember You Forget Me

KABANATA 6

CHAPTER 6

ANDITO ako sa bahay muna nag aayos ng papeles and mga one week na simula nakapag usap kami ni Ahzi.

Nang umiyak ang cellphone ko ay kinuha ko ito. Si Dad ang tumatawag.

Sinagot ko ito kaagad."Yes Dad?"

"Y-you n-need to go come h-here— Sir! Sir wake up! Call the doctor! Call an ambulance, faster—!" Agad na naputol ang tawag ngunit rinig ko ang sigawan doon.

Ako naman ay litong-lito dahil hindi alam ang nanyari.

Kaagad akong lumabas ng condo ko at bumaba. Dali akong sumakay ng sasakyan at pinaandar ito papuntang company ni Dad, ngunit na traffic ako sa Edsa.

Ilang minuto lang, ay nagring ang cellphone ko agad kong sinagot ito.

"D-dia, where is my Dad? W-what happened?"kinakabahan pero pilit ikinalma ang sarili ko.

"Ina-take siya at na-nasa ER siya, ngayon."sagot ni Dia na utal-utal, nagsimula nang tumulo ang mga luha ko.

Huh?

"What happen kay Dad bakit—?"

"Madam, punta na lang po kayo sa Moore Hospital."at doon na niya pinatay ang tawag.

Hinampas ko naman ang manibela nitong sasakyan, at napa hagugol sa pag-iyak.

NAKARATING na ako sa hospital at sumalubong si Dia at Maria (my dad's secretary.)

Si Dad, nag-aagaw buhay ngayon sa ER dahil inatake ito. At tinanong ko kung anong dahilan ay nag-aalangan pa silang sabihin.

"Anong nangayari? Bakit inatake si Dad? Ano?!"tanong ko rito tapos yumuko lang sila.

"Na bankrup kayo, ang kompanya
"saad ni Maria.

What? No.

"How? Paano nanyari iyon ehh, no'n last week the sales ay mataas pa di ba?" Hindi kong makapaniwalang saad.

"Opo Ms. Median pero ganito po ang nanyari,"

Nagulat daw sila sa isang E-mail na pinadala ng isang company na tinutulungan ni Dad na may nag nakaw ng sobrang laking halaga na nakaakpekto rin sa kanila. Nakita rin ni Dad and he checked his bank account.

Paano gano'n kabilis nawala ang pera?

Impossible. Napatakip ako ng aking bibig at naninikip ang aking dibdib.

At wala na nga ang pera, walang laman ang mga bank account ni Dad ni wala lahat.

Napaupo ako sa lapag.

Wala akong pake sa company but that my Dad's company eh, at dahil doon ay nag aagaw buhay siya.

"Pwede ba pang isave yung company namin di ba?"naguguluhan tanong ko.

"May naitagong pero yung Dad mo sa bahay niya. And I know it, mga 5M. iyon pero hindi iyon okay, para maitaas ulit ang company ng Dad mo."nakayukong saad ng Secretary niya.

"I sale natin ang iba't ibang lupain ni Dad." I said

"Mga hindi pa tapos bayaran ng Ama mo ang mga lupain na iyon."iling ni Maria.

"Paano natin maliligtas ang company ha?!"sigaw ko.

"I pag pray na lang natin na agarang gumaling siya muna, bago isipin ang kompanya."saad naman ni Dia and tama siya.

Paano ganon kabilis nawala yung pera himdi ko pa rin maintindihan.

Nakita kong lumabas ang doctor mula sa ER.

"Kamag anak kayo ng pasyente."bungad sa amin ng doctor.

Tumango sila samantala ako ay hindi man lang makalapit.

"Tumaas ang heart rate niya and stable now but,"saad ng doctor at natigil sandali.

"He is now in coma, hindi namin alam kung kailan siya magigisng o magigising pa." pagpapatuloy nito kaya napa hagulgol ako.

It's my fault kung hindi sana yung plan ko yung ginamit aywalang mangyayaring ganito. Walang mangyayari kay Dad.

"Obserbahan pa namin siya maiwan ko muna kayo."saad ng doctor at umalis na.

Nakita ko naman ang pagtingin nila Maria at Dia na para bang naawa sa akin. Napa hilamos na lang ako ng mukha.

I know It's my fault.

ANDITO ako ngayon sa harap ni Dad, it's one day after simula na inatake ito. Puro tubo ito ngayon. Na- ilipat na siya sa private room. Nag Iisa lang ako rito ngayon naka suot ng PPE.

Bumibili ng pagkain si Dia samantala si Maria ay inaayos ang company.

Hinawakan ko ang kamay ng ama ko.

"Dad s-sorry, it's my-my fault."nagsimulang tumulo ang mga luha ko.

"Dad wake up na po." I crying.

"I miss you na, please."pagkausap ko sa kaniya.

"Dad sorry, Don't worry.” I take a deep breath. “Ibabalik ko po sa dati ang company. Paggising mo everything is gonna be okay." I said it before I wipe my tears.

Gagawin ko ang lahat para maitayo ulit ang pinaghirapan ni Dad at kung kailangan hindi ako matulog gagawin ko.

Pagkatapos kong kausapin si Dad ay lumabas na ako ng room niya at isinarado ko na ang pinto niya ng makarinig ko ng hakbang ng paa.

Kaagad akong napa tingin sa likod ko at sa paligid.

Napansin ko yung isang upuan at pigura ng isang tao sa may dulo nitong hallway at malayo ito sobra sa akin.

Sino yun?

Nakakaisang hakabang palang ako papalapit doon ay,

"Marga, ano tinitignan mo riyan?"napatalon ako sa nagsalita at napahawak sa dibdib

"Ano ba kase tinitignan mo riyan?"saad niya ulit, ngunit na sagutin ko ito ay tinignan ko ulit yung tao roon sa dulo ngunit wala na ito.

"Hoy sabi ko sino ba—"

"Wala."sabay lingon ko sa kaniya.

"Uuwi ka na ba?"sabay tanong ko rito at tumango ito.

"Hmp, sige ilalagay ko lang sa room ni Sir itong mga pagkain para kay Ms. Maria."siya at pumasok na sa loob ng room.

Muli akong lumingon doon kung saan ko nakita yung tao at andoon nga ulit siya. Fali akong tumakbo papalapit rito pero kaagad itong tumakbo paalis.

Sino siya?

Napatigil ako sa paghakbang ng makita ang isang maliit na papel na nakalagay sa upuan. Kinuha ko iyon dahil nakatupi ito at mukhang may nakasulat.

Bubuksan ko na sana ay,

"Marga tara na!"sigaw na pagtawag ni Dia sa akin at papalapit sa akin.

Dali ko naman itinago sa bulsa yung papel.

"Tara na."akbay sa akin ni Dia ng makalapit na sa akin.

Mahina akong natawa dahil matangkad ako at medyo kinulang ito sa Height kaya medyo nahihirapan ito akbayan ako.

"Okay na, darating na si Ms. Maria mamaya."saad nito at naglakad na kami palabas ng hospital.

Iniisip ko pa rin kung sino yung nakalagay sa papel kanina gusto ko sana na tignan ngunit andito si Dia.

Papunta na kami sa office ngayon dahil may meeting kasama ang company share's ni Dad, dahil isa siya sa maaring makakatulong sa kompanya o talagang makakatulong siya at sasabihin sa akin ang gagawin.

Sumakay na kami ng kotse at napa tingin na lang ako sa mga dinadaanan namin. Pagkarating ko sa company ay nagkaroon andoon na ang lahat.

"Thank you for waiting."saad ko at umupo na.

:)