Ζωή

Κεφάλαιο 12

Ο Λάμπρος γύρισε από το σχολείο και βρήκε την Ελένη πεσμένη στο πάτωμα. Για μια στιγμή τα 'χασε. Πήγε δίπλα της και προσπάθησε να τη συνεφέρει. Εκείνη άνοιξε ελάχιστα τα μάτια της και τον κοίταξε ζαλισμένη. Ο Λάμπρος την μετέφερε στην κάμαρή τους, της έδωσε να πιει λίγο νερό κι έτρεξε έντρομος να φωνάξει τη Ρίζω. 

Στο μεταξύ οι φήμες που διέδωσε η Θεοδοσία έκαναν τον γύρο όλου του χωριού, δυστυχώς όμως για εκείνη οι περισσότεροι αδυνατούσαν να πιστέψουν τις κατηγορίες της εναντίον του δασκάλου, γιατί τον ήξεραν από μικρό παιδί κι ήξεραν το ήθος του. Ωστόσο, πολλοί έμοιαζαν επιφυλακτικοί απέναντί του.

Η Ρίζω ήταν στο μαγαζί της, όταν είδε τον δάσκαλο να κινείται με γοργά βήματα προς το μέρος της και κατάλαβε ότι κάτι είχε συμβεί. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκονταν στο κατώφλι του σπιτιού του κι η Ρίζω πήγε αμέσως να εξετάσει την Ελένη που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Ο Λάμπρος αγωνιούσε όσο περίμενε έξω από την κάμαρη. Φοβόταν ότι οι απειλές της Θεοδοσίας την επηρέασαν περισσότερο απ' όσο νόμιζε. Ο χρόνος περνούσε βασανιστικά αργά. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στην ξύλινη πόρτα που τον χώριζε από τη γυναίκα του, περιμένοντας να ανοίξει. Τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Ανησυχούσε για εκείνη. Αμέτρητη ήταν η ώρα που πέρασε μέχρι να τελειώσει η Ρίζω την εξέταση. Μόλις την είδε να ξεπροβαίνει έτρεξε  πάνω της. "Τι συμβαίνει Ρίζω; Είναι καλά η Λενιώ;" τη ρώτησε ο Λάμπρος. Κρεμόταν από τα χείλη της. "Ηρέμησε δάσκαλε. Μια χαρά είναι.". Τότε γιατί λιποθύμησε;". "Γιατί είναι έγκυος παλικάρι μου! Συγχαρητήρια!" αναφώνησε η Ρίζω κι ο Λάμπρος πάγωσε. Ένιωσε ένα ρίγος συγκίνησης να τον διαπερνά. Ένα φωτεινό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ευχαρίστησε τη Ρίζω κι εκείνη πριν φύγει τον πλησίασε και του εκμυστηρεύτηκε όσα ακούγονται στο χωριό. "Είναι όλα ψέματα Ρίζω. Ψέματα." ψιθύρισε για να μην ακούσει η Ελένη την κουβέντα τους. "Το ξέρω παλικάρι μου. Κανείς δεν πίστεψε αυτές τις κακοήθειες. Μην ανησυχείς, θα φροντίσω να μάθουν όλοι ότι αυτή η γυναίκα διαδίδει ψέματα." τον καθησύχασε. "Να το κάνεις. Για το καλό της Ελένης." της είπε κι εκείνη του ένευσε κι έφυγε. Ο Λάμπρος έτρεξε στο πλευρό της γυναίκας του. Μπήκε στην κάμαρη και την βρήκε ξαπλωμένη, με δάκρυα στα μάτια, να χαϊδεύει την κοιλιά της. Την έκλεισε στην αγκαλιά του κι άφησε φιλιά σ' όλο της το πρόσωπο. Δάκρυα κυλούσαν τώρα και από τα δικά του μάτια. "Σ' αγαπάω" της ψιθύρισε στ' αυτί κι εκείνη πήρε το χέρι του και το ακούμπησε στην κοιλιά της. Οι καρδιές τους χτυπούσαν ακανόνιστα. Το πιο όμορφο συναίσθημα που είχαν νιώσει ποτέ στη ζωή τους. Η αγάπη τους θα έπαιρνε ανθρώπινη υπόσταση. Αυτό το παιδί είχε έρθει την πιο κατάλληλη στιγμή. Η Ελένη κούρνιασε στην αγκαλιά του άντρα της και όλα τα προβλήματα κλείστηκαν έξω από αυτή την κάμαρη.