Neo City Uluslararası Lisesi'nin başarılı öğrencilerinden olan Huang Renjun bundan hiç memnun olmasa da babasının işleri yüzünden dönem sonunda ailesi ile Çin'e taşınacaktır. O Güney Kore'deki hayatına veda etmeye hazırlanırken bir gün masasında yan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece pencereden sızan ay ışığının aydınlattığı odada yatağının üstünde öylece oturuyordu. Okuldan döneli saatler olmasına rağmen okul üniformasını üstünden çıkarmamıştı. Sadece önündeki duvarı öylece izlemişti.
Gidecek olmasına inanamıyordu.
Varlığına o kadar alışmıştı ki o gidince ne yapacağını bilmiyordu. Morali bozuk olduğunda bir gülümseme ile kim onun keyfini yerine getirecekti? Kim onu sessizce dinleyecekti? Kim ona sadece şefkatle bakacaktı? Belki farkında değildi ama hayattaki en büyük desteğiydi o.
Yanağından süzüldüğünü yeni fark ettiği göz yaşlarını hızla sildi. Ağlamayacaktı. Ağlaması onun gitmesini engellemeyecekti ya da kendisine bir faydası olmayacaktı. Yıllar önce acı bir şekilde öğrenmişti ağlamanın hiçbir şeye faydası olmadığını.
O yüzden yavaşça yatağından kalktı ve masasına doğru yürüdü. Masanın üstünde lambayı açtı. Işık başta gözünü acıtsa da sonradan alıştı. Yavaşça masaya oturdu. Çekmecesini açtı, içindeki düz beyaz kağıdı tomarından birini dikkatlice alarak masaya koydu. Kalem kutusundan rastgele tükenmez kalem seçti ve hiç düşünmeden aklına gelen ilk şeyi yazdı.
Evet, gidiyor olabilirdi ama en azından ona veda etme şansı vardı. Kendi bildiği yol ile.
♡
Mayıs 2022
Huang Renjun'un okula yaklaştığında adımları yavaşladı. Onu es geçen diğer öğrencileri izledi. Okulunun duvarlarının önünde durduğunda derin bir iç çekti. Hala dönemin sonunda buraya veda edeceğine inanamıyordu. Sevdiği bu şehre, okuluna, arkadaşlarına...
Her şey babasının eve sevinçle iyi bir haber vereceğini söyleyerek girmesi ile başlamıştı. Bu elbette kendisi başta olmak üzere annesi ve onlarla beraber yaşayan kuzeni Dong Sicheng'i oldukça meraklandırmıştı.
Yemek masasına oturduklarında babası o "müjdeli" haberi vermişti. Çalıştığı mobilya şirketi yeni şubelerine onu genel müdür olarak atamıştı. Asıl büyük olay buradaydı. Yeni şube Jilin'deydi. Renjun'un doğduğu ama o çok küçükken taşındığı ve buradan kilometrelerce uzakta olan şehirdi.
Annesi elbette bu haberi sevinçle karşılamıştı. Sonuçta yıllar sonra memleketine dönüyordu. Kuzeni Sicheng ise karışık duygular içindeydi. Teyzesi adına mutluydu ama burada kira vermeden yaşarken şimdi kalacağı kirası uygun yeni bir ev bulması gerekiyordu. Çünkü eniştesi planlarından bahsederken evi satacağından bahsetmişti. Yani geri dönmeyeceğin o kadar emindi.
Bir de bu tablonun içinde Renjun vardı. Her ne kadar annesi ve babası için mutlu olmaya çalışsa da bu durumdan hiç memnun değildi. Orada doğması dışında Jilin ile hiçbir bağlantısı yoktu. Burada, Seul'de ise bir hayatı vardı. Sevdiği bir okulu, başarıdan başarıya koştuğu bir basketbol takımı ve çok sevdiği arkadaşları vardı. Bütün bunlara veda etmek istemiyordu ama babasını da üzmek istemiyordu. O yüzden elinde tek bir seçenek vardı.
