Bir Mazoşistin Teki

Karanlığın Cinayeti

Gece çöktü sevdiğim,sevilenim. Hep böyle olmaz mıdır zaten,karanlığın çökmesiyle üstünü örttüğümüz yangınlarımız çıkmaz mı meydana?
Karanlıktan korkan insanım ben. Çocukluğumdan gelmiş bir şeydir bu diye düşünüyorum bilmiyorum. Bu yüzdendir belki karanlık korkum sen olduğundan senin bendeki yok edici gücünden korktuğumdan. Gözlerine teslimim sevdiğim. Bir bakışına, baktığında içimi yakanına. Senden kaçırdığım gözlerimde gizlidir her şeyim. Her yanıyla en güzel yanımı oluşturan insan, bugün senden vazgeçme çabalarımın bilmem kaçıncı günü anısına 1 dakikalık adam duruşu. Sen nereye gidersen git sevgi gerçek değilse mesafe özlem değil ayrılık olur. Ve bizim ayrılıklarımız mesafeden olmasa da sevgisizlikten belki de. Ben güzel sevdiğime inanırım da sevdiğim senin sevgine artık inanmam. Bağımlılıktan vazgeçmemelerim. Bende bütün kapıların tek yere açıldığından her şeyim. İsmini her nerde duyarsam dönüp baktığımdan belki bunların sebebi. Söylesene yakışıklım kaç kadın her hücresinde hissedebilir seni ve uğruna şiirler yazabilir? Ve kaç kadın başka birinin kalbinde öldüğünü bilerek can çekişmelerinden sırf sen olduğu için zevk alabilir? Açıkcası şunu sormam gerek sana ölmek,öldürülmek için yeterince büyük müyüm?

Bilmiyorum.