Chapter 6- Your food and my coffee

3 1 0
                                    

"Pero... Kung may darating man ngayon," he paused and looked at me. "Buong puso ko itong tatanggapin." He looked at me intently. "I'll take it wholeheartedly." He said, then looked up in the sky.

"Pero... Kung may darating man ngayon," he paused and looked at me. "Buong puso ko itong tatanggapin." He looked at me intently. "I'll take it wholeheartedly." He said, then looked up in the sky.

"Pero... Kung may darating man ngayon," he paused and looked at me. "Buong puso ko itong tatanggapin." He looked at me intently. "I'll take it wholeheartedly." He said, then looked up in the sky.

"Pero... Kung may darating man ngayon," he paused and looked at me. "Buong puso ko itong tatanggapin." He looked at me intently. "I'll take it wholeheartedly." He said, then looked up in the sky.

Ilang beses na nagpa ulit ulit ang mga katagang iniwan nito kanina. Para akong bata kung kiligin. Hello? Ilang taon ka na tapos kung maka asta ka, para kang nasa teen!

It is currently 3:30 AM, but here I am...nagpapadala sa kilig. Parang kinikiliti ung puso ko. Pagulong gulong sa malaking kama. 

WTH? 

I had a crush on him. Crush lang naman. I don't intend to cheat on my boyfriend kahit na gusto ko na makipag break dito. That's the last thing that I want to be labelled as: A cheater.

Not now, not ever.

Nang magising ako kinabukasan ay maaga pa. It's only 7AM, pero kusang nagising ako kahit na ilang oras lang ang naging tulog ko.

I decided to cook us some breakfast. Pasta and garlic bread wouldn't be so bad right? 

I first prepared the garlic bread dahil isasalang pa ito sa oven.

I chopped some garlic, onions, strips of bacon, and parsley. Simpleng carbonara lang ang iluluto ko. I grated some cheese and prepared the all purpose cream. Naging mabango ang pagluluto ko that even my own stomach was begging for the food. 

Tinikman ko ito at pasado naman na ito sa panlasa ko. Sana lang ay pati doon sa isa ay pasado rin ito.

"Mukhang masarap yan ah." ani ng boses sa likod ko kung kaya't nagulat pa ako.

"Gising ka na pala." sagot ko at tumingin sa lalaking nasa likod ko. He was meters away from me. Naroon ito sa may door frame at nakahilig pa doon habang magka-krus ang mga braso nito. He was standing there, with only his blue checkered pajama pants and 8 packs displayed. "G-good morning." ani ko.

Para naman akong natauhan at napa iling pa bago pinag patuloy ang pag plating ng carbonara at noong garlic bread.

"Good morning. What's for breakfast miss ma'am?"

"We have carbonara and garlic bread." ani ko naman. "Coffee?" I asked.

"I'll make that. Masarap akong gumawa ng kape." He chuckled before standing up to get his shirt na naka sampay pala sa sandalan ng upuan sa counter top. "What coffee do you prefer? Black or 3in1? Ito lang ang nabili ko kahapon sa grocery eh."

"I'll be fine with any." 

"Alright..."sagot naman nito.

Halos sabay lang kaming umupo sa dining table. Ito ang nag set up sa lamesa at sa kape. Habang ako naman ay naglalagay ng carbonara sa dalawang plato at sa isang malaking mangkok in case anyone wants seconds of it. Ang garlic bread naman ay nilagay ko ang excess sa isang plato rin. Syempre nilagyan ko rin ang plato naming dalawa bago budburan ng cheese at parsley.

Nagsimula na kaming kumain at hanggang sa maubos ay walang ginawa ito kundi purihin ang luto ko. Sarap na sarap ito sa luto kong carbonara at garlic bread. Naubos pa nga nito ang nasa malaking mangkok. He was a heavy eater, pero hindi halata sa structure nito. 

Sana ol. 

He was fit and I was voluptuous. And I would say, sana lahat ganon ang body structure. Kahit anong kain ay hindi tumataba. Nawa'y lahat talaga!

His words of compliments surely is a thing too! Ani pa nito, "Your food and my coffee sounds good together."

Nag offer itong mag hugas ng plato at kahit anong pilit kong ako na, he wouldn't budge. His words were involving me waking up early and cooking breakfast and him only having to prepare coffee.

I was going to argue, but instead, he took my laptop and ran towards me and pushed me to a table at the poolside. He said, he'd call his friend a.k.a. my boss about it. Malakas ang hatak nito, kung kaya't my only choice was to follow him. He had his back towards me and I couldn't bare to not stare at his back. His muscular shoulders were like begging me to stare at them.

But I snapped out of my day dreaming when I realized that it was all wrong.

Nagsimula ulit akong mag sulat para sa upcoming events ng kompanya. Minsan ay tatawag ako sa opisina para kuhanin ang ilang updates mula sa organizers at ang ilan pang mga karagdagan na impormasyon.

Hindi ko namalayan na ilang oras na pala ang nakalipas. I only realized the time when I smelled something delicious. When my eyes looked up, nakita ko itong nakatingin sa akin. When he saw that I looked, ngumiti ito.

"Stay there!" He shouted as he took the tray from the counter top. Tapos na pala itong magluto and he was rushing towards me. Ako naman ay abala sa pagligpit ng laptop at ilang files para may pag pwestuhan ang pagkain na dala nito.

However the mouth watering smell of his food did not look the same as we commonly imagine. Sunog ang pagkain na dinala nito lamesa. At noong sinubukan nito ang dalang pagkain, halos ilang ubo rin ang ginawa nito.

I was eating it without any hesitation. Sayang ang niluto nitong pagkain.

"A-are you crazy? Ang pangit ng lasa nitong luto ko pero kain ka pa rin ng kain."

"Sayang eh." I muttered. I couldn't argue back that the his food really did not taste good, but it is still food.

"Do not eat them. I'll just give them to the doggos in the neighborhood."

"Sure ka ba na kakainin yan ng mga aso?" I teased.

"Baka isuka rin nila." He laughed.

"Do you want me to cook?" tanong ko.

"Ayos lang ba?" He asked.

"It's fine. Hindi ka kumain ng lunch."

Nag tingin ako ng ilang ingredients sa loob ng ref nito, bago nagbukas ng spice cabinet nito. Puno ito ng mga stock. Ramdam ko naman ang titig ng kasama ko sa akin.

"What do you want to eat, Mr. Figueroa?" I asked teasing, then looked back at him. He then looked away but smiled.

"Umm...you"

Stolen Letters of our EternityWhere stories live. Discover now