TEACH ME TO LOVE (Sullivan Boiz Series#3)

PROLOGUE

DISCLAIMER:All the names, characters, businesses, places, events and incidents in this story are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

WARNING:This story is not edited yet, you may encounter errors in grammar and texts.This story contains trigger warning and mature content. Read at your own risk.

Sullivan Boiz Series #1: Heal You General (completed)
Sullivan Boiz Series #2: Loving Your Melancholy (completed)

Date Started: June 22, 2022
Date Ended: — January 26, 2024

Note: This story contains spoiler of Sullivan Boiz Series #1 and #2.

.____.

"Goodbye class and see you again tomorrow."

Nakangiti akong nagpaalam sa mga estudyante kong pauwi na. Inayos ko ang gamit sa mesa ko at inilock ang pinto ng classroom.

"Oh wala pa 'yung sundo mo?" Tanong ko sa isang estudyante ko ng mapansing hindi pa siya umaalis sa harap ng gate.

Inosente siyang umiling at napangiti ako ng dahil sa kakyutan niya.

"Ano ulit ang pangalan mo?" I asked him. Kaylangan ko pang yumuko para lang mapantayan ng mukha niya.

Unang araw ng klase ngayon kaya hindi ko pa masyadong memoryado ang kani kanilang mga pangalan but I'm pretty sure he's my student.

"My name is Aiko Lorien po, but mommy and daddy calls me Aiko" ngumiti siya saakin at napansin ang maliit na dimple sa kanyang kaliwang pisnge.

"Saan ba ang bahay niyo? Hatid na kita hapon na oh" suhesyon ko at napatingin sa relo. Doon ko nakitang magaalas singko na pala.

"My daddy said don't trust strangers," inosente niyang wika na ikinatawa ko. I lean at him and pat his head.

"I'm not bad. I'm not also a stranger, I'm your teacher," wika ko pero may paninindigan ang bata.

Tama ang pagpapalaki nila sa isang to. Nabibilin e.

"Sino ba ang susundo sa'yo?" Takang tanong ko.

"My— dada!" Nanlalaki ang mata ng bata at excited na tumakbo at yumakap sa tinawag niyang dada.

Napatingin ako sa tinawag niyang lalaki. Noong una ay hindi maproseso ng utak ko kung sino siya. Nanlaki ang aking mata ng mamukhaan ang lalaki. Niyakap niya si Aiko ngunit ang mata ay nasa akin.

"Dada! This is my teacher!" Pakilala niya saakin at hinila hila pa ang lalaki palapit saakin.

Halatang nakukulitan ang lalaki sa bata kaya binuhat na lamang niya ito at hinarap ako.

"Thank you for taking care of him," aniya.

"It's okay," alanganing ngiti ang sinagot ko.

"I-i have to go, gabi na din.." paalam ko at tinanguan sila.

"Hey..." Napatigil ako at taka siyang nilingon.

"D-drive safely.." aniya at sumakay sa na sila sa sasakyan niya.

Pagkasarado ko ng pinto ng aking sasakyan ay nahampas ko ang manibela.

Napahawak rin ako sa sentido ko at ikinuyom ang kamao.

I remember something I thought I already forget.

Lahat ay nanumbalik sa aking ala-ala and I hate it.

I hate the fact that I can clearly remember our memories, our everything.

It seems very nostalgic, including the pain he brought me.

The scenery I buried now it come out... Alive.

Fresh...

And painful.

So may anak na pala sila o sila ba ang nagkatuluyan?

How ironic life is. Habang siya ay masaya na sa pamilya heto ako, nananatiling nakatali sa sakit ng nakaraan.

Sa sakit na hatid niya.

Sa trust issues na dulot niya.

Hindi ko inakala na mangyayari ang araw na ito.

Na anak niya naman ang tuturuan ko. Parang dati siya lang a.

Natawa ako sa isiping 'yon.

I expected him to love me.

But I had no idea that the knowledge I had imparted to him would one day turn against me.

I taught him how to love... Not to hurt me.

To be continued...