အတန္းပိုင္ဆရာႏွင့္အတူ သူအတန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာရင္း ဆရာကေရွ႕မွာရပ္ကာ
* ဒီေန႔ဆရာ့အတန္းကေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြအကုန္လံုးဆံုးပါးသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနၾကမွာဆရာသိပါတယ္ နားလည္နားလည္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္သက္ေသမရွိပဲနဲ႔ေတာ့ကိုယ့္အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုအခုလိုမ်ိဳးသံသယဝင္ေနၾကတာမျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ဆရာထင္ျမင္မိတယ္ *
Yeonjun:..ဒါေပမယ့္ ဆရာ သူက....
* Yeonjun..မင္းရဲ႕စိတ္ကိုဆရာနားလည္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ Beomgyu ကလည္းမင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပဲမဟုတ္လား *
Yeonjun:....
Beomgyu:.....
* မင္းရဲ႕စိတ္ကိုခဏေလာက္ေလွ်ာ့ထားေပးပါ ဒီကိစၥကိုဆရာတို႔သက္ဆိုင္ရာနဲ႔အတူလက္တြဲၿပီးအျမန္ဆံုးေဖာ္ထုတ္သြားမယ္လို႔ဆရာကတိေပးတယ္ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသား Kai လည္းအရမ္းႀကီးကိုယ့္ကိုကိုယ္ဖိအားမေပးပါနဲ႔ ဒီကိစၥေတြကမင္းအျပစ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး *
Kai:....
မ်က္ရည္ေတြက်လာေပမယ့္ေတာင့္ခံၿပီးလက္ဖမိုးနဲ႔အားပါပါသုတ္ျပစ္ကာေပေပႀကီးထိုင္ေနေလသည္
* အတန္းေခါင္းေဆာင္ Soobin *
Soobin:..ဟုတ္ ဆရာ...
* အတန္းဆင္းရင္ Beomgyu နဲ႔အတူဆရာ့ရံုးခန္းထဲခဏလာခဲ့ *
Soobin:..ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ
ဆရာ့စကားၾကားေတာ့စာၾကည့္ေနရင္းအၾကည့္ေတြေဘးဖက္ျခမ္းလွည့္လာခဲ့ သူ
Taehyun:....
သူ႔ရဲ႕အာရံုစိုက္ၿပီးအဓိပၸာယ္ရွိေနေသာထိုမ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက....
.
.
Soobin:..ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တို႔က Taehyun ကိုေစာင့္ၾကည့္ထားရမွာေပါ့ ??
* မွန္တယ္ အခုမင္းနဲ႔ Beomgyu တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုဆရာကအားကိုးပါတယ္ *
Beomgyu:...ဒါနဲ႔ဆရာ ဘာလို႔ရဲကိုမတိုင္ပဲ.....
* အခုခ်ိန္ရဲလာဖမ္းရင္လည္းတရားခံကပုန္းေနသေရႊ႕ရွာေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး အဲ့ဒါေၾကာင့္တရားခံကိုယ္တိုင္အေမွာင္ထဲကထြက္လာေအာင္ဆရာတို႔ကျမႇားေခၚၾကရမယ္ *
