Artık yapılan esprilere bile gülmediğimde,hiçbir şey için hevesim olmadığında, sadece dinlenmek istediğim ve en önemlisi yalnız kaldığım zamanlarda ben çoktan büyümüştüm.
İnsanın belli bir zaman noktasıdır yalnızlık. Birine anlatmak istersin ama o insanı yanında bulamazsın. İçini birine dökmek istersin yapamazsın. Sadece yalnız kalır ve duvara bakıp "Bunlar ne zaman geçecek" sorusuna maruz kalırsın. Geçmesini beklersin. Yapabileceğin tek şey beklemektir. İnsanlar sana şu soruyu sorar."Sen neden değiştin?"
Aslında değişen kişi sen değilsindir. Herkese hakettiği kadar değer veriyorsundur fakat insanların işine geldiği gibi biri olamayacağından seni hayatından çıkarırlar. Sonuçta herkes menfaati kadar insan bu hayatta. Artık hayat seni duygusuz bir insana çevirmiştir. Üzülmen gereken şeylere ne tepki veriyorsundur nede üzülüyorsundur. Yaşadıkların sana normal geliyordur. Artık bir şey hissetmiyorsundur..İnsanlara insanlara eskisi gibi davranamıyorsundur. Eskisi gibi olamıyorsundur.
Ben büyüdüğümü böyle anladım. Gerektiğinde yaşananları içime ata ata,insanları eğlendirip güldüren fakat gerçek dünyasında bir o kadar canı yanan bir kızdım. İnsan dışarıdan sadece seyirci olarak izler. Ama fragmanı göremez. Senin ne yaşadıklarını bilemez. Bilemedikleri için de "Ne yaşamış olabilirsin ki" derler. Oysaki bir şeyler yaşamak için küçük veya büyük olmana gerek yoktur. Acı heryer de acıdır.
Konuşmak istesen cümleler boğazında kalır, susmak istesen hayatın zorluklarına katlanırsın.
Yeni kitabımı beğendiyseniz karşılıklı vote ve takibi unutmayalım. <3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIRIK KALPLER
Short Storyİnsanın en güzel zamanlarıdır çocukluk. Çocukken büyümek istersiniz, büyüdüğünüz zaman ise çocuk olmayı. Ya da büyüyün en fazla ne olabilir ki?
