Lee Jeno
..........
မနက်ခင်းမှာ နိုးထလာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် အမြင်အာရုံထဲနေရာယူနှင့်ထားတဲ့အရာဟာ ပင်လယ်ပြာပြာဖြစ်နေလို့ စိတ်ချမ်းသာရတယ်။
ဝရန်တာမှာ Didi လေးက ရောက်နေပြီ။
" Didi ဗိုက်ဆာနေပြီလား "
အမွေးဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ဖုံးထားတဲ့ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်မေးတော့ တဝုတ်ဝုတ်နဲ့ပြန်ဖြေလေရဲ့။
စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ရှိုက်ဖွာရင်း ဝရန်တာက ကုလားထိုင်တစ်လုံးမှာထိုင်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော်ဆေးလိပ်သောက်နေတာသာ အဖေသိရင် ဘယ်လောက်တောင် စိတ်တိုလိမ့်မလဲ။
သူ့သားလေး လုံးဝပြောင်းလဲသွားပြီထင်နေတာ။
တစ်တန်းလုံးရဲ့အောက်ဆုံးမှာပဲရှိနေတဲ့ အဆင့်ကနေ မိုးနဲ့မြေလိုခြားနားတဲ့ ရလဒ်တွေ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲမှာထွက်လာတော့ မျက်လှည့်ပြကွက်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသလို ဖြစ်သွားခဲ့ကြတာလေ။
အဖေဘယ်လောက်တောင်ပျော်နေခဲ့လဲဆိုတော့ ပင်လယ်ကမ်းခြေနားမှာ ကျွန်တော့်အတွက် ဒီအပန်းဖြေအိမ်ကို ဆုချခဲ့တဲ့အထိပဲ။
ကျွန်တော်စာကြိုးစားခဲ့တဲ့အကြောင်းပြချက်က မိဘတွေပျော်အောင် ၊ အနာဂတ်လှပအောင် ဒီလိုအကြောင်းကြောင့်တော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။
" သူ " တစ်ယောက်ကြောင့်ပဲ။
သူက သိပ်ကိုစာကြိုးစားတဲ့ စာကြမ်းပိုးလေးလေ။
ကျွန်တော်သူနဲ့ ကောလိပ်အတူတူတက်ချင်တယ်။
ဒါကြောင့် စာကိုအသည်းအသန်လုပ်ခဲ့တာ။
မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်သူနဲ့ ဝေးသွားမှာ။
သူ့မျက်နှာလေး ၊ အပြုံးလေးကို တိတ်တခိုးလေးလိုက်ကြည့်ချင်သေးတယ်။
သူ့အကြောင်းတွေ ဒီထက်ပိုပြီးအများကြီး သိချင်သေးတယ်။
