Lee Jeno
..........
Ten ဆွဲပေးထားတဲ့ပန်းချီကားလေးကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော် ပြုံးမိတယ်။
လှတယ်။ လက်တွေ့ဘဝက Huang Renjunကတော့ ပိုလှတာပေါ့။
ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ကို သည်လိုသုံးနှုန်းလို့ရတယ်မလား။
စကားလုံးတွေမှာ ကန့်သတ်ချက်မရှိဘူးမလား။
Ten ကိုကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောရမယ်ထင်တယ်။
Lee Jenoက " ကျေးဇူး " ဆိုတဲ့စကားကိုလွယ်လွယ်မပြောတတ်ဘူး။
သို့သော်ငြား Huang Renjunသာဆိုရင် မလုပ်ဖူးတဲ့အရာတွေကို လုပ်မိသွားတာပဲ။
သူ ကျွန်တော့်အပေါ် သိပ်ကိုလွှမ်းမိုးထားတယ်။
" Ten ကိုဖုန်းဆက်လိုက်ရင်ကောင်းမလား။ ဒီပုံက သူ့ဆီအပ်ထားတာလေ Di "
စကားမဆုံးခင် ဝင်လာတဲ့ဖုန်းက Seoraဖြစ်နေတာကြောင့် ကော့တက်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေဟာ နေရာတကျပြန်ဖြစ်သွားတယ်။
ဘာတွေ ခြိမ်းခြောက်ပြန်ဦးမှာလဲ။
" ဘာဖြစ်နေတာလဲ Seora။ ငါတောင်းပန်ပါတယ် ဖုန်းမဆက်နဲ့လို့ပြောပြီးပြီလေ "
" Jeno ငါပြောတာနားထောင်ဦး။ နင် Renjunသတင်းကြားပြီးပြီလား "
Renjun ဆိုတဲ့နာမည်ကြောင့် ကျွန်တော့်ခေါင်းထောင်သွားတယ်။
" ဘာသတင်းလဲ "
" .. "
" ပြောလေ Renjun ဘာဖြစ်လဲလို့ "
" မင်း စိတ်ကိုအေးအေးထားနော် Jeno "
" နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ မြန်မြန်ပြောစမ်းပါ "
သူမရဲ့ စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်နေတဲ့အသံကြောင့် ကျွန်တော် ပိုပြီးအထိတ်တလန့်ဖြစ်လာတယ်။
" Huang Renjun ကား ..ကားအက်ဆီးဒင့် နဲ့ဆုံးသွားပြီ "
လက်ကနေလွတ်ကျသွားတဲ့ဖုန်းလေးကတော့ ကြမ်းပြင်နဲ့ မိတ်ဆက်သွားရရှာတယ်။
ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ရှိသမျှအားအင်တွေ အကုန်ဆုတ်ယုတ်သွားသလို။
