Huang Renjun
...........
သေဆုံးခြင်း။
ကျွန်တော့်အတွက် သေဆုံးခြင်းကပဲ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာဖြစ်နေတာလား မသဲကွဲဘူး။
ကျွန်တော်အခု Lee Jenoအိမ်ရှေ့ကိုရောက်နေပြီ။
သူဌေးသားလို့မပြောရအောင် အိမ်ဟာ ခမ်းနားကြီးကျယ်လွန်းနေတယ်။
အဲ .. ကျွန်တော်က အခုဝိညာဥ်ပဲလေ။
သူ့အိမ်ထဲ ဘယ်လိုဝင်ရမှာလဲ။
ဘယ်အရာကိုမှလည်း ကိုင်လို့မရဘူး။
ကြံရာမရတဲ့အဆုံး တံခါးဝမှာပဲထိုင်နေလိုက်တယ်။
ဟို Jung Jaehyumဆိုတဲ့သေမင်းက ဘယ်လိုလုပ်ပေးလိုက်လဲမသိဘူး။
အိမ်ထဲအထိတော့ ပို့ပေးခဲ့ရမှာပေါ့။
တစ်ခုပြောရဦးမယ်။ သရဲရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ အဖြူရောင်ဝတ်စုံနဲ့ လူသားတွေကို ခြောက်လှန့်တတ်ကြပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာကျ အဖြူရောင်ဝတ်စုံရယ်လို့လည်း မရှိ။
ထားပါတော့။ Jeno နားမှာနေခွင့်ရတဲ့ အချိန်ဟာ ည၁၂နာရီ အထိပဲတဲ့။
သည်ဟာကိုတော့ ဂရုတစိုက်မှာလိုက်ပေမယ့် အိမ်ထဲတောင် မပို့ ပေးလိုက်တဲ့ အကျင့်ပုတ်သေမင်း။
ကျိန်ဆဲနေတုန်းမှာပဲ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးက အိမ်ရှေ့မှာလာရပ်တယ်။
အထုတ်တစ်ထုပ်ချခဲ့ပြီးတော့ လူခေါ်ဘဲ(လ်)နှိပ်ပြီး ပြန်မောင်းထွက်သွားတယ်။
ဘာအထုတ်ကြီးလဲလို့ စပ်စုနေတုန်း " ကျွီ " ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ တံခါးချပ်ကြီးဟာ ပွင့်လာတယ်။
Lee Jeno ...
အထုတ်ကိုကောက်ပြီးတော့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ဖို့လုပ်နေပြီ။
တံခါးကိုပြန်ဆွဲမပိတ်ခင် အပြေးလေး အိမ်ထဲလိုက်ဝင်ရတယ်။
ဒီလိုမျိုးကျတော့ ရယ်စရာလည်းကောင်းသလို ၊ ရှက်စရာလည်းကောင်းတယ်။
ဝိညာဥ်ဘဝနဲ့ သူများအိမ်ထဲဝင်နေတာလေ။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဝမ်းမနည်းတာတော့အမှန်ပဲ။
