The puppet player

De andere

Tom schreeuwt het uit en terwijl hij dat doet begin ik hem hard uit te lachen totdat Marleen me onderbreekt. "Wat ben je aan het doen? Heeft hij nog niet genoeg pijn gehad?" zegt ze. Mijn gelaatsuitdrukking veranderd meteen. Ik kijk haar kwaad aan. 

Haar lip begint te trillen en ze smeekt: "Kijk niet zo eng aan, alsjeblief." Ik begin te lachen en zeg: "Natuurlijk niet schatje. Ten slotte blijf jij nog altijd de grote ster van de show. IK zou jou nooit willen bang maken." Ze kijkt me verward aan en zegt "Nou dan ben je niet goed bezig!" "Sorry ik zal het wel goed maken met een cadeautje." zeg ik.

Met een grote grijns verlaat ik de kamer en kom terug met twee andere spijkers en een grote pot lijn en krantenpapier. "Omdat je zo braaf bent geweest, zal ik je nu even oplappen." zeg ik met de vriendelijkste stem die ik heb. 

Ik maak haar los, maar ze valt op de grond omdat ze nog te zwak is en ze zal nog pijn hebben nadat ik haar schouder heb ontwricht. Als ik ze zo zie liggen op de grond, als een in elkaar gezakte zak aardappelen, wordt ik depressief en blij tegelijk. Depressief, omdat ik haar moet wegslepen en blij, omdat ze machteloos op de grond ligt. 

Ik neem haar vast aan haar voet en sleur haar naar het midden. Ze is zwaarder dan ze lijkt. Het lijkt alsof ze een hele koe heeft opgegeten. Als ze in het midden ligt, neem ik de hamer vast, maar ze begint te protesteren. "Nee alsjeblief niet doen!" smeekt ze en deze keer krijg ik een gevoel van medelijden. Ik walg van mezelf omdat ik medelijden heb. "Vuilbak neem de boor dan maar!" zeg ik.