Future Meets Present ‖ OT7 [7]

Prologue

"අනේ අදවත් මේ මැෂින් එක වැඩ කරන්න....... චෙබාල්... චෙබාල්................"

අද උදේ ඉදන්ම තමන්ගේ ලැප් එකේ ස්ක්‍රීන් එකටම ඇස් දෙක ඔබාගෙන හිටපු නාරී, අත්දෙකත් එකතු කරගෙන එක දිගටම මන්තරයක් මතුරනවා වගේ ඒ වචන ටික මුමුණන්න පටන්ගත්තේ දහස්වෙනි වතාවටයි.

"ආයෙ පාරක් නම් මට ෆේල් වෙන්න දෙන්න එපා දෙයියනේ... මේ පාර නම් මගේ බලාපොරොත්තු වතුරේ දාන්න එපා.... Please help me god.... p-p-please...."

කෝපි පාටට හුරු නාරීගේ ඇස්දෙකෙන්, ඒ වචන ටික ඉවරවෙනවාත් එක්කම එකපෙළට කඳුළු කඩාගෙන වැටෙන්න ගත්තේ පහුගිය වේදනාබර හැම මතකයක්ම මේ පුංචි කෙල්ලගේ හිත පාරන් පටන්ගත්තු නිසා කියලා කිව්වත් වැරදි නෑ.

"මමා..... මට ඔයාව බලන්න ඔින... එකම එක වතාවකට හරි මට මගේ මමාව බලන්න ඔින... මන් කොහොමහරි ඔයාව බලන්න එනවාමයි... තව ටිකක් ඉවසන් ඉන්න මමා.... ඔයාගේ නාරී ඔයා ළඟට ඉක්මණටම එනවා.... I promise mama...... I promise.."

තමන්ගේ ඇස්වලින් බේරෙන්න ගත්තු කඳුළු ටික පිහදාගෙන, නාරි ආයෙමත් එයාගේ කණ්ණාඩි දෙක දාගත්තේ ලොකු අධිෂ්ඨානයකිනුයි. ඒත් එක්කම අතේ ඇඟිලිවල වගේම එයාගේ බෙල්ලෙත් හිරි අරින්න පටන්ගත්තු නාරී, එයාගේ මේසෙ කොණේ තිබුණු ප්ලාස්ටික් වතුර බෝතලේ ඉතුරුවෙලා තිබුණූ අන්තිම වතුර ටිකත් එක උගුරට හිස් කරලා දැම්මා.

"මන් කොහොමහරි මමාව බේරගන්නවා...... මන් ඒක කරනවාමයි.... එතකොට අප්පාත් ආයෙ කවදාවත්ම මට හොරෙන් අඬන එකක් නෑ....."

ආයෙමත් තනියෙන් මුමුණන්න ගත්තු නාරී, මීට අවුරුදු පහකට විතර කලින් පටන්ගත්තු එයාගේ ප්‍රොජෙක්ට් එකේ නිමාවක් දකින බලාපොරොත්තුවෙන් ආයෙමත් එයාගේ වැඩ පටන්ගත්තේ, එයාගේ මේස උඩ තිබ්බ කිරි සුදු පාටට හුරු ලීටරේ අයිස්ක්‍රීම් පෙට්ටියක හැඩයක් ගත්තු අමුතු පෙට්ටියකට එක එක ජාතියේ වයර් ටිකකුත් අමුණන අතරෙයි.

කිම් නාරී.

ඇය සෝල් විශ්ව විද්‍යාලයෙ නව නිපැයුම් අංශයෙන් මීට මාස පහකට ඉහතදි පංති තහනමකට ලක්වුණූ විසි හැවිරිදි යෞවනියක්.