Araf Sendromu

4.bölüm

Müzik benim ruhum için eksik olan gıda gibiydi Müzik kesilince eksik gıda gidiyor ve eski ruhsuz halime dönüyordum ama müzik çaldığında eksik olan gıda yerine oturuyor ve ruhum 7. Yaşındaki bene dönüşüyordu.Ailem,arkadaşlarım,ders-ler hepsinden bir süreliğinede olsa onlardan kaçmamı sağlıyordu.Beni olduğunca uzak diyarlara hayal kurmamı ve mutlu olmamı sağlıyordu kısa da olsa beni mutlu ediyordu. Atamadığım çığlıklar kimseye anlatamadığım sorunlarım hepsi müzikteydi.Anneme anlatsam sorunlarımı nankör olurum arkadaşlarıma anlatsam gülüp geçerler kimse asla benim neler yaşadığımı asla ögrenemicek.Ama belkide kaçınılmaz sonumda bir şeyleri farkederler.Bir umut farkederler.Bazı geceler intihar mektubları yazıyorum bu akşam intiharı başarabilirim belki diye ama hala hayattayım.Çevremdekilere bir yararım yok benim o zaman ben neden yaşıyorum ki.Beni durduran şey ne.Korku?Acı?Arkada bıraktıklarım?Ama kendimi öldüremeyecek kadar korkak bi o kadar da çekeceğim acı ve arkada bırakacağım ailem en fazla da kardeşlerim onlarında aynılarını yaşamasından korkuyorum evet ben asla ama asla sanırım ölmeyi beceremicem Annem haklıymış hayatta hiçbir şeyi beceremeyen aptalın tekiyim.

Evin önüne geldiğimde bir yanım içeri girme diğer yanımda gir hangi tarafımı dinlesem ki eve girmemeyimi yoksa eve girmeyi mi işte buna Araf'ta kalmak deniliyor ve fazlasıyla yaşadığım şey ama girmek zorundayım evet neler yasicami bilerekten o eve giricektim.Kapıyı çaldım ve bekledim, bekledim ve kapı açıldı açan annemdi ve bana şöyle söyledi;

"Baban çok kızgın haberin olsun."

"Anladım."

İçeriye girdim ve tam odama çıkarken Babam dur dedi ve durup ona döndüm;

"Nerdeydin bu saate kadar?"

"Dışarıda."

"Dışarıda ha öylemi ben bilmiyordum.Biz seni boşunamı servise verdik ha şöyle boşunamı verdik eğer bir daha böyle yaptığını görürsem telefonunu elinden alırım Anladın mı beni."

"Anladım baba bir daha olmaz merak etme."

Ordan ayrılıp odama doğru çıktım.Odama gelip çantamı bir kenara atıp lavaboya gittim ağlıyordum evet ağlıyordum neden bu kadar büyüttüki oysaki sadece yürümek istemiştim sanırım bir daha böyle bir şey yaparsam daha fazla kızar evet benim iğrenç gibi hayatımın her akşam ki özeti bu evde kalicak daha fazla gücüm kalmadı bana bunu yaptığınız için hepinizden nefret ediyorum ayağa kalktım ve aynada kendime baktım.Bu ben olamazdım ben böyle biri degilim çünkü.Elimi yüzümü yıkayıp odama gittim.Üstümü değiştirip ders çalışmaya başladım ama ne ders çalışacak halim var di nede başka bir şey yapmaya.Sadece uyumak ve gerçekleşmeyecek hayaller kurmak istiyorum.Sanırım ailemin istenmeyen çocuğu sadece benim.Her ne kadar istedikleri evlat olmaya çalışsamda onların gözünde çöp değerinde bile değilim ellerinde olsa beni kapı dışarı edecekler.Ama onlara ben ne yapmış olabilirim sadece bunu merak ediyorum benden bu kadar nefret edecekleri ne yaptım.Onları hayal kırıklığına mı uğrattım,evlatlık mıyım sadece mutlu bir aile ortamı istemiştim.Ama sanırım asla böyle bir şey olmicak.Baba sevgisi hiçbir zaman görmedim ama aslında hayatta en önemli faktörlerden biri baba sevgisi değil midir?Evet bugünün notu;

"Baba sevgisizliği."

Ruhumun ikinci ana eksikliği ama bu müzik gibi tamamlayamazsın çünkü baba sevgisi müzik gibi her istediğinde dinleyip her istediğinde çıkaramazsın bu babanın elinde olucak senin değil.Kendimi yatağa atıp herkesten uzak bir uyku çekme sırasıydı.Yastığa başımı koymamla sabah olmasi bir olmuştu.Yataktan kalkıp banyoya elimi yüzümü yıkamaya gittim.Odaya gelip okul kıyafetlerimi giydim.Aşşağıya annemin yanına gidip aç olmadığımı söyledim.Bir şey söylemedi bende odama çıktım ve servisin gelmesini bekledim.Gelince evdeki herkese görüşürüz diyip servise doğru yürüdüm.Okula gelmiştik servisten inip okulun içine girdim.Sınıfa giderken Sare'yi gördüm yanına gidip;

"Günaydın Sare"

"Günaydın Arya."

"Nasıl-"

"Sonra görüşürüz Arya."

Arkasından görüşürüz diyip sınıfa girdim çantamı koyup kızların yanına gittim.

"Günaydın herkese."

"Günaydın."

Öyle her zaman ki gibi boş konuşuyorduk.Hilal gene deli deli şeyler anlatıyordu iremde ona katılmış Elif desen onları izliyor Sena desen sırasında oturmuş deftere bir şeyler karalıyor.Bende hepsini izliyordum nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlardı ya da öyle olduklarını gösteriyorlar dı.Ama hepsi hayatımın en kötü zamanında bana yardımcı olan beni destekleyen kişilerdi iyi ki onlara sahibim.Biri beni kolumdan tuttuğu gibi bir köşeye çekti o...

Devam edecek...

Beni takip etmeyi unutmayın