Araf Sendromu

11.bölüm

Ama karar verdim ayakkabılarımın çıkarıp tam denize girecekken biri seslendi.

"Dur."

Arkamı döndüğümde karşımda Arya'yı gördüm.Nefes nefese kalmış bana bakıyordu.

"Sare dur y-yapma affediyorum seni."

"Beni bununla mı kandırıcaksın."

"Ne kandırması ya yemin ederim affediyorum yapma değmez."

"Değmez emin misin değmicene etrafımdaki insanlara zarar vermekten başka hiç bir şey yapmıyorum.Önce arkadaşlarımı sonra ailem ve seni kaybettim.Madem herkesi kaybettim yaşamamı gerektiren şey ne?"

"Hayır var Sare bir sürü şey var.Bak bende o kadar kötü zamanlar geçirdim ki senin gibi intihar etmeyi düşündüm ama sonra değmiceni anladım.Ölünce nolucak ha söyler misin?"

"Ne mi olucak ölmüş olucam ve benim değerimi anlıcaklar."

"Hayır öyle olmıcak.Evet ilk önce herkes öldüğüne üzülecek ama sonra zaman geçince unutulucaksın ve geriye sadece anıların kalıcak."

''Ama-"

"Aması yok Sare."

"Var ölmesine elime ne geçecek şöyle ben ne kazanıcam."

"Beni Sare Beni.Diğer herkesi unut.Sadece sen ve ben."

"Eğer beni bu düşünceden kurtulmak için söylüyorsan ger-"

Sözümü kesen şey Arya'nın bana sarılmasıydı.

"Madem seni vazgeçirmek için söylüyorum sana. neden peşinden geldim."

"Bilmiyorum."

"Hadi otur sakinleş."

Arya Beni kolumdan tuttu ve yere oturttu.O telefonla babasıyla konuşurken bende ayakkabılarımı giydim.Yanima geldi ve oturdu.Sohbet etmeye başladık.

"Arya ben gerçekten özür dilerim sana böyle davrandığım için."

"Sare artık geçmişi konuşmasak mi."

"Peki konuşmayalım."

Arya bir şeyler mırıldanıyordu.

"Bir şey mi söylüyorsun Arya."

"Ha evet şarkı mırıldanıyorum."

"Anladım."

"Sare."

"Efendim."

"Eğer peşinden gelmeseydim cidden intihar edecekemeydin."

"Hayır yapamazdım.Nedenim vardı."

"Neden.Ne nedenin vardı."

"Aray."

"Aray,hoşlandığın çocuk mu?"

"Hayır kardeşimin adı onj yalnız bırakamam.Bana ihtiyacı var."

"Anladım"

"Eyvah!"

"Noldu?"

"Geç kaldım."

"Nereye"

"Arayı okuldan alacaktım."

"Ne duruyoruz hadi kalk daha gerçek olmadan gidelim."

"Sende mi gelecek-"

Bir şey dememe söylememe izin vermeden kolumdan tutup koşmaya başladık.Koş koş sanki yok bitmiyordu resmen en sonunda bir yerde nefes almak için durduk.Ama biz anlamsız şekilde gülüyorduk.5 dakika dinlendikten sonra gene devam ettik.Sonunda okulun önüne geldik.Arayi okuldan alıp tam gidecekken biri bağırdı.

"Arya..."

Devam edecek...

Bu arada hikayeyle ilgili bir değişiklik yaptım normalde Arya ve Sare 14 yasindaydılar ama 18 yaşına çevirdim ikiside şuan lise son öğrencisi ve 18 yaşındadır.