TEMAS

Bölüm 1-ÖLÜME TERK

Nefes almak ve yaşamak aynı şeyler değildi. Bu aralar bunu çok düşünüyordum. Kafamın içinde sürekli aynı şeyler dönüp duruyordu. Ben elbet nefes alıyorum ama yaşadığımı hiç hissetmemiştim. Madem ki yaşıyorum o halde neden her nefesim bana külfet oluyordu? Her gün, her gün alışırım sanarak uyuyup alıştığımı sanarak kalkıyordum yatağımdan. Kendi dünyamın kalabalığında yalnızlık kuvvetli kollarını öyle sıkı dolamıştı ki boynuma güç yetiremez olmuştum. Ben her nefes aldığımda o kollar tekrar sarılıyordu sanki bana. Öl artık diyordu, senin yaşamak için neyin var ki diyordu. İki ay sonra yıl dönümü gelecekti o kara günlerimin. Sekiz temmuz perşembeydi bugün. Ama şimdiden başlamıştım bitmeye, bu sene biraz erken gelmişti aslında içimin hiç gitmeyen sıkıntısı.

Hani olur ya bir zamanın içerisinde donduğunuzu hissedersiniz, etrafınızdaki sesleri duyarsınız fakat hiçbirini anlayamazsınız. Kafam yine o kadar doluydu ki kimsenin anına ortak olamıyordum. İşte şuan zamanın içerisinde donduğumu hissettiğim o anlardan birindeyim. Karşımda asık olmasına rağmen mükemmel suratıyla etrafı izleyen Miray oturuyordu. Epeydir onunla da ilgilenemiyordum. Biliyordum Fatih'le bir sıkıntıları vardı ama ne olduğunu soramıyordum. Belki de sormalıydım. Miray, kalbinde benim kalbimden bir parça taşıdığına inanıyor hatta buna o kadar çok inanıyor ki benim yüzüm ne zaman düşse onun ki ağlamaklı olurdu. Daha önce ona hiç itiraf etmemiş olsamda ben de tıpkı onun gibi, insanların kendi kalplerinde çok sevdikleri insanların kalbinden parçalar taşıdıklarına inanıyordum. Belki de bu sebepten kıymet verdiklerimizin kalbini kırmak daha zordur. Bu yüzden onların küçücük yanan canları bizim koca kalbimizi cehenneme çeviriyordu. Miray bu şekilde kalbimde, kalbinden parça taşıdığıma inandığım birkaç kişiden biriydi. Miray'ın da tıpkı benim gibi sessizleştiğini fark ettiğimde kafamı ona çevirdim. Öyle dalgın bakıyordu ki etraftaki insanlara, hala göz temasımızı sağlayamamıştık. Masanın üzerinde ki eline baktım. Eklem yerlerinden hafifçe içeri büktüğü parmaklarını önce sırayla biraz yükseğe kaldırıyor ve sonra tekrar aynı sırayla masaya vuruyordu. Elimi masanın üzerinde kaydırarak siyah ojeli narin parmaklarına dokundurdum. Göz göze geldiğimizde önce kaş göz yaparak sonrasında ise sözlü bir şekilde ''Bir şeyler yemek ister misin?'' diye sordum. Cam mavisi gözlerine baktığımda canının gerçekten tahmin ettiğimden de fazla sıkkın olduğunu gördüm. Fark etmez dercesine silkti omzunu. Neyi vardı ki bu kadar? Her duyduğumda enerjimi yerine getiren sesi bile değişmişti. ''Mır Mır'ın canı bugün bir şey yemek istemiyor.'' dedi kendisinden benim ağzımla bahsederken. Bazen o kadar kedi gibi davranıyordu ki o benim Mır Mır'ımdı. ''Sorun ne?'' Haddim değil belki ona bu soruyu sormak, sevgilisiyle olan ilişkilerine yönelik merakta bulunmak ama onu böyle görmekte canımı sıkıyordu. Omuzları düştü, anlatmaya başlayacaktı. Gerçekten içindeki sıkıntıyı bana anlatmak için sormamı mı bekliyordu? ''Fatih bu aralar biraz farklı sanki. Bilmiyorum Eva belki de yine ben evham yapıyorumdur ama kaç gündür yüzüme bile bakmıyor. Resmen aynı evin içinde iki yabancı gibi birbirimizin yüzüne bile bakmadan geçiriyoruz günlerimizi.''

Fatih'te tıpkı Miray gibi oldukça neşelidir aslında ama elbette ki herkesin yüzündeki tebessüm ara ara silinirdi. Oldukça hoş bir görünüme sahipti ve Miray onu çok kıskanıyordu. Yani... Çok çok kıskanıyordu ve genelde aralarında ki problemler kıskançlığa dayalı oluyordu. Belli ki bu sefer farklı.''Peki ona sordun mu sorunun ne olduğunu?''

''Sordum evet ama net bir cevap alamadım. Sanırım babasıyla ilgili bir durum. Eva bu adam benim sevgilimden ne istiyor? Acaba gidip kafasını patlatıp önce derdini öğrensem sonra dikiş atmama yardım eder misin?'' Ciddi ciddi adamın kafasını patlatmayı düşünüyordu ve bunu oldukça masum bir şeymiş gibi söylüyordu. Yani en azından yüzündeki o ağlamaklı ve çocuksu ifade bana bu şekilde düşündürmüştü. Hafifçe tebessüm ettim bu düşüncesine.