Destined to be Apart

1

'Casa Abingora'

Namulat na ako dito sa probinsiya at sa hirap ng buhay rito. Walang wala man kami financially pero ang mga magulang ko ay kumakayod upang kumita ng pera at mabigay sakin ang magandang edukasyon.

I'm in 4th year high school and always on top, motivated kasi ako sa mga magulang ko sa sikap at tiyaga nila kaya pambawi ko sa kanila ay ang pagiging top ko sa school para masuklian ang mga hirap at pagod nila sa araw araw.

" Halika na Mace, sabay na tayo pasok" tawag sakin ng bestfriend ko, siya na ang kasama ko lagi since we're first year, di kasi siya rito nag aral ng elementary.

"Okay! Sino maghahatid?" Tanong ko sa kanya kasi lagi kami hinahatid ng papa niya pero ngayon napansin ko na wala yung sasakyan nila at malungkot ang mukha nito pero winaksi niya iyon.

"Wala si papa eh, sakay napang tayo sa tricy diyan sa kanto" sabi niya na nakangiti sa akin, tinanggap ko nalang iyon at hindi na nagsalita pa.

Nakarating kami sa school at magkaiba kami ng section ni Mhary ang aking bestfriend, sa section A ako at sa B naman siya pero magkatabi lang ang classroom namin kaya ayos lang iyon sa akin.

Breaktime at sabay kami ni Mhary sa canteen upang bumili ng meryenda ng may nagkakagulo sa may malapit ng pabbilhan.

Napansin ko ang mga Second year College na nakatambay roon at pinagkakaguluhan sila ng mga lower levels.

May sarili silang pagbibilhan sa building nila bakit sila naparito, dumeretso na lang kami ng lakad ng mapansin kong nadapa si Mhary dahil sa paang tumalisod sa kanya.

Pinatayo ko siya at umambang bibigwasan iyong gumawa non ngunit lonigilan ako ng kaibigan ko

" Ang yabang mo ha! Anong karapatan mong talisudin ang kaibigan ko!" Sigaw ko sa mukha niya wala akong pakialam kung sino siya kasama siya nung Mga pinagkakaguluhan sa kabilang lamesa.

"Ang tapang mo ah, papalag ka?" Lalapit na sana siya sakin ng tinulak siya ng isang lalaking kasama nila.

Tinalikuran namin sila at padabog na naglakad paalis.
Nakatulala ako sa bintana ng classroom namin dahil iniisip ko iyong nangyari kanina unang beses yun nangyari dahil ngayon lang namin sila naabutan sa canteen na iyon

" Yes miss Ojades" napalingon akong gulat sa teacher sa harapan kaya tumayo ako agad at sinalubong ang kanyang tingin

"Yes ma'am?" Nahihiya kong sagot

" seems like you're having your own world there, so in your own What is you vision about life?" Tanong sa akin ng teacher namin, napaisip ako sa tanong na iyon

" Life gives a person's chance to see the beauty in everything there is in this earth, but also a chance to experience different kind of pain and challenges in a living. But death is the most painful part of living and having a chance but not for so long."

Sagot ko at napaupo ako sa mga nasambit kong salita at some point those are true and we don't even hold our own time.

And relatable with my life even though i'm just studying, i can see the hardship of my parents in working just to have enough money for our living. I'm just hoping that when i graduated and have my own job they are still here beside me and i would return all their difficulties and sufferings for my own.

Uwian na kaya naghihintay kami ngayon ng kaibigan ko sa waiting shed, sabi niya susunduin siya ng papa niya kasa sinabay na niya ako pauwi.

Habang nakamasid sa daan na maraming estudyante na dumadaan ay napansin ko ang mumpulan ng boys sa ilalim ng malaking puno malapit rito sa pwesto namin.