Psikopat Doktorum

Bölüm 1

Hayata sanki 11 yaşımda başlammıştım ve zor bir başlangıç oldu. En ufak şeyin hayatımı mavedeceğini sanardım taa ki 11 yaşıma kadar. hayatın zorluğunu o zaman anladı. 

Karnımı kasıp kavuran ağrılarla yaşıyorum. Kendi kendime hep ölmek istiyorum diyorum. O ağrılarla yaşamak o kadar zor ki . İçinde bir çok ağrı bulunduran lanet olası bir hastalığım var.Aynanın karşısında kendi kendime ölmek istiyorum derken acınacak haldeydim... En yakın arkadaşım Naz gelecekti bize onun karşısına böyle çıkamazdım. Annem ve doktorlar hep depresyon diyorlar aynı kitabı üst üste okumak depresyon değil bence.

 Annem kapımı çaldı ve girdi '' Tatlım eğer çok ağrın varsa hastaneye gitmemiz gerekecek biliyorsun talillerinde var. '' 

Talillerimin olduğunu biliyordum ama hastaneye ve tekrar kolumun delik deşik olmasını istemiyordum. '' Biliyorum Naz'ı geçirdikten sonra gideriz annecim. '' 

Ve annem odamdan çıktı hastanenin kokusunu hiç özlemedim umarım ki hastanede beni özlememiştir.

Annem çıktıktan sonra tekrar kapım çaldı yine mi annem acaba neyi söylemeyi unuttu? Giren kişi Naz. '' Ne zaman geldin canım? '' 

Naz bana uzun süre süzdükten sonra yanıma oturdu konuşmaya başladı '' Annenin odandan çıkmasını bekledim çok olmadı geleli. Senin bu halin ne? Kalk biraz giyin adam akıllı. ''

Zorlada olsa kalkmak zorundaydım. Zorlada olsa yine giydirirdi Naz. Kalktım giyindim. '' Harika oldun bence. Hataneye pijamalarla gitmene izin veremezdim. '' dedi Naz.

Biraz dertleştikten sonra saate baktığımızda uzun zaman geçmişti.Annem odaya girip hastaneye gitmemizi söyledi.

-- Hastanede -- 

Yine yaklaşık 3 4 tüp kan beklememiz gereken sonuçlar oof. Hastanede zamanda geçmiyor. Biraz atıştırıp saate baktığımda sonuçlarımın saati gelmişti. 

Sonuçlarımı almaya gittiğimizde doktor beni direk odasına aldı.

Doktor demeye bin şahit lazım. Kaslı , psikopat görünümlü , yakışıklı , genç. Her doktor böyle olsa keşke. 

'' Mira zor bir dönemdesin. Ve bu hastalık ömrün boyunca var ve ilerleyebiliyor bunu biliyorsun. Ve şuan hastalığın 3. aşamada değil ama 2. aşamada diğer organların daha sık zarar görecek. Bu dönemde hep yanında olacağım.  Birkaç serum ile ağrılarını hafifletmeye çabalacağım.Umudunu kaybetme.

Ne olamaz diye çığlıklar yükseldi içimde 2. aşama benim sonumu getirebilirdi. 

'' Olamaz , hayır ,hayır.

'' Umudunu kaybetme...''

O benle doktor gibi değil dost gibi konuşuyordu 14 yıldır tanışıyormuşçasına.

-- 1 ay sonra -- 

Yastığıma sıkıca sarılmış elimde soğuk kahvem film seyrediyordum. Birden paat diye ses geldi bu neydi ? Annem olmalıydı sakarlık yapmıştır diye düşünüyorum. Annem gözleri dolmuş bir şekilde kekeleyerek bana '' Bbaban babban kkazza geççirmmiş...

Elimde o soğuk kahveyi fırlatışım ve '' Nee!!! '' diye bağırdım.

Gözümden akan binlerce yaş dik durmamı sağlayamazdı ama dik durmam lazımdı.

Babam ölmüştü.

-- Cenaze Anı -- 

Siyah olan elbisemi üstüme giymiştim. Arkama biri yanaşıyordu. Hissediyordum. Kalbimde , tenimde. Bana yaklaştı kulağıma doğru '' Umudunu kaybetme...'' dedi bu kimdi sesi hala kulaklarımda yankılanan kişi kimdi ?