စားဖို့မှုးလေးရဲ့မာနရှင်ကိုကို... (အပိုင်း၁၈)
မိသားစုထမင်းဝိုင်းလေးစားပြီးတော့မိဘတွေအသီးသီးပြန်သွားကြတယ်
ကင်တပါက်လေးရေ.....ကိုယ်တို့ဒီနေ့လျှောက်လည်ကြရအောင်
ခင်ဗျားကြီးကျွန်တော်ကိုလာနောက်နေတာလာပြော
ဘာဖြစ်လို့လည်ကင်ပေါက်လေးရယ်ကိုယ်ရုပ်ကနေေေက်နေတယ်ထင်လို့လာတကယ်သွားမှာလေ
ခင်ဗျားကြီးဟာလေးပြောလေကဲလေနမ်းလေပြဲးလေးဘဲ
ဟုတ်လာ...ဒါဆိုကိုယ်ကိုနမ်းပါအုန်းဂျောင်ကုခါးလေးကုန်းပြီထယ်ယောင်ရှေ့မှာနှုတ်ခမ်းစူပြနေတယ်
ဖက်....စူနေတဲ့နှုတ်ခမ်းကိုလက်နဲ့ရ်ိုက်ချပစ်လိုက်တယ်
အရိပ်ပြလည်အကောင်မမြင်အကောင်ပြတာတောင်ကန်နေမှာတော့သေလိုက်တော့
ဟူး..
စိတ်လေးတယ်....ထယ်ယောင်ကားကားနဲ့လမ်းလျောက်ပြီအိမ်ပေါ်တက်သွားတယ်
အားပါးပါး... ငါ့သဲပေါက်ကတော့လက်သန်ပြောင်ချအခုလည်ချသွားပြန်ပြီငါ့နှုတ်ခမ်းလေးတော့နာကျန်ပြန်ပြီ
ထယ်ယောင်အခန်းထဲရောက်တာနဲ့တံခါးလော့ချလိုက်တယ်
ကုတင်ပေါ်မှာအေးဆေးဂိမ်းဆော့နေတယ်
ကလေးရေ...ကင်ပေါက်လေးရေ...သဲပေါက်လေးရေ...ကိုယ်ကိုတံခါးဖွင့်ပေးပါအုန်း
လိမ်မာပါတယ်ကွား...နော်..နော်
မဖွင့်ပေးဘူးဗျားနားငြီးတယ်...ေဝးဝေးသွား
သဲပေါက်လေးကကိုယ်လိုယောကျာ်းကောင်းယောကျာ်းမြတ်ရထားတာကိုနှင်နေရလား
ယောကျာ်းကောင်းယောကျာ်းမြတ်လာတော့မသိဘူးကျွန်တော်အမြင်မှာမှာတော.နှာဘူးအိုး,နှဘူး.ကမာ္ဘလိုဘဲမြင်တယ်
ကလေးကလည်ဏက်စက်လိုက်တာကိုယ်ယောကျာ်းလေးကို
ဘာလည်ဟဒီလူကြီးရူးသွားပြီလာ....ဘာတွေပြောနေမှန်းကိုမသိဘူး
ကင်ထယ်ယောင်....ကောင်းကောင်းပြောနေတုန်းတံခါးလာဖွင့်နော်...အနုနည်းနဲ့မရရင်အကြမ်းနည်းနဲ့လာမယ်နော်
