ဟိုဘက်အခန်းက ကိုလူချော {မိခင်ဘာသာသို့ ပြန်ဆို}

(၂၁)

{Unicode}

အခန်း(၂၁) - အချပ်ပို တစ်၊ အသားတု

ချန်ရှောင်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာချိန်တွင် ကုမုန့်ယန်က အိပ်ရာပြင်ထားပေးသည်။ ချမ်းတုန်နေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်အတူ ကြိုတင်ကာ အနွေးဓာတ်ပေးထားပြီးသားဖြစ်သည့် စောင်ပုံထဲ ပစ်ဝင်လှဲချပစ်လိုက်၏။ သူသည် ကုမုန့်ယန်၏ ကိုယ်လုံးအပေါ် တစ်ကိုယ်လုံးထပ်လုနီးမျှဖက်ထားလိုက်ပြီးသည့်အခါ စိတ်ကျေနပ်သွားရသည်။ သူ၏ အေးစက်နေသည့် ခြေထောက်တွေနှင့် ကုမုန့်ယန်၏ ခြေထောက်တွေကို ပွတ်လိုက်သည့်အခါ ထိုသူပါ လိုက်ပြီး အေးစိမ့်လို့သွားသည်။

"ခုမှ ရေချိုးပြီးထွက်လာတာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ခြေထောက်တွေက ဒီလောက်အထိ အေးစက်နေရတာလဲ"

"ငါလည်း ဘယ်သိမလဲ .. ဒီအတိုင်းကိုတောင် အဲ့လောက်အေးစိမ့်နေပြီးသားဟာ .. အိုး .. မင်းကိုယ်လုံးက နွေးထွေးလွန်းလို့ ဒီတိုင်းသာ ကပ်နေချင်တော့တယ် .. အရမ်းနေလို့ကောင်းတာပဲ"

ကုမုန့်ယန်သည် မျက်နှာတစ်ချက်ရဲသွားကာ သူ့ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားလိုက်ပြီး

"တွန့်လိမ်မနေနဲ့တော့ .. စောင်သေချာခြုံ"

"အို .. "

ချန်ရှောင်းသည် ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးလိုက်ကာ သူ့လက်တွေကလည်း အောက်ဘက်တစ်နေရာဆီ လျှောဆင်းလို့သွား၏။

"မာနေတယ်ဟုတ် ?"

ထိုနေရာကို ထိတွေ့ခံရခြင်းက ခံစားလို့ကောင်းသည်နှင့်အတူ ကုမုန့်ယန်မှာ အားမလိုအားမရဒေါသလေးပါ ထွက်လာရသည်။ သူသည် ချန်ရှောင်း၏ တင်ပါးတွေကို ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်ညှစ်လိုက်ပြီး

"ဘယ်က သတ္တိတွေနဲ့ လာစရဲတာလဲ .. ခုချက်ချင်း အိပ်တော့ !"

"ဘာလို့ အိပ်ဖို့ပဲ လောနေတာလဲ .. နက်ဖြန်ကလည်း နှစ်သစ်ရဲ့ ပထမဆုံးရက်ဟာကို .. အေးဆေး အိပ်လို့ရတယ် .. ဟေး .. ဒါနဲ့ ခုက ငါ့အိပ်ရာထဲမှာ တူတူအိပ်နေကြရတာဆိုတော့ မင်းစိတ်ထဲ ထူးထူးဆန်းဆန်းဖီလင်လေး မခံစားရဘူးလား .. ဟမ် ?"

ချန်ရှောင်းလက်ထဲ အုပ်ကိုင်ထားသည့် အတံကြီးသည့် သူ ပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် ပိုမို ကြီးမားလာသလိုပါပင်။ သူသည် ခေါင်းမော့ကာ ကုမုန့်ယန်၏ လည်တိုင်ကို ခပ်ဖွဖွကိုက်ခဲထားပြီး လျှာနှင့် အသာလျက်နေလိုက်၏။၊