Koşuyordum, sadece koşuyordum. Olmayan hayatıma, hayallerime, sevdiklerime koşuyordum yada belki de kaçıyordum. Hayatımdan, korkularımdan, acılarımdan, geçmişimden...
Beni ayakta tutan tek şeydi onlar. Kitaplar, şarkılar, spor ve sanat. Birde.. köpeğim Bulut.
Ne önümü görebiliyorum, ne arkamı. Ne geleceğimi görebiliyorum, ne de geçmişimi.
"Geçmişini bilmeyen geleceğine yön veremez" derlerdi, doğruymuş.
Peşimi bırakmıyorlar, yoruluyorum, nefesim kesiliyor.. düşüyorum.
İsmim gibi hayatımın da kararmasından korkuyorum.
Zamanla gölgeler çoğalıyor, etrafımı sarıyorlar. Zihnimi sarıyorlar.
Kaçacak yerim kalmıyor artık, her yerdeler.
Işıklar yandığı zaman önünü ve arkanı görebilirsin. O zaman gölgeler yok olur, hayatın aydınlanır. Yarınını bilemezsin, uzağı göremezsin belki. Ama önünü gördüğün sürece ilerlersin.
Ben artık ışığımı kaybettim, bana ışık olur musun ?
🌒
merhabaa! şuan buradaysınız, benim ilk kitabımı okuyorsunuz ve aslında yolculuğumun daha başına şahit oluyorsunuz, bunu bilmenizi isterim. zamanla kendimi yazarak ve okuyarak geliştireceğime inanıyorum. umarım bu yolculukta beni yanlız bırakmazsınız :) sizi her ne kadar yakından tanımasam da size değer verdiğimi bilin ve iyiki varsınız.. umuyorum ki bu kitabın sonunu beraber okuyacağımız günlerde gelecek.
insanların ilk kitaplarının kendilerinden en çok bir şeyler kattıkları eserleri olduğunu duymuştum. sanırım siz bunu her ne kadar fark edemeyecek olsanız da bunun doğru olduğuna inanmaya başladım bu kitabı yazmaya başladıktan sonra. kalbimden parçaları buraya bırakıyormuşum gibi oldu sanırım.. o yüzden Geceye Işık Ol'un bende hep ayrı bir yeri olacak gibi geliyor.
şimdiden bana destek olan herkese teşekkür ederim. sizi seviyorum ballarımm
yolculuğuma hoşgeldin ❤️🩹
