The Life of Us, After our Nightmare

Chapter 02 : Change for the Better

"Handa na po akong magsalita."

"Sure kaba riyan?"

Ano ba 'yan nagtatanong pa kung sigurado ba ako e ako na nga mismo nagsabi, makatanong paran di ako pinaturukan ng pampatulog ah.

"Opo" sagot ko sa tanong niya sabay ngiti ng plastik.
Haha, pano ko ba 'yan ngingitian nang totohanan e sa sampong taon ko rito lagi akong pinapaturukan ng pampatulog nito.

"Sige, umpisahan mo na."

"In the beginning---joke! Ito na talaga.- Anim na taong gulang palang po ako nun nang mangyari yung pangh-hijack sa eroplano. Sa una po parang normal lang po sa loob ng eroplano pero maya't maya lang ay biglang nagsilabasan ang mga mamang nakamaskara yon na nga po yung mga sindikato. Halata pong pinagplanuhan nila yung mga pangyayari------."

Dalawang oras ang lumipas bago matapos ang interview hindi ko inakalang aabot pala ng dalawang oras ang pagkwekwento ko.

Di kalaunan ay dumating si Mr. Fushiguro. "Are you ready?"

"Ha, Saan po?" tanong ko.

"Tutulungan kitang magaral. I-ienroll kita sa isang pribadong paaralan para sa mga highschool students na laging nagpapabalik balik sa grade level nila every school year. Halimbawa nalang mga bumagsak dati dahil sa pagcucutting classes. Inihanda rin yon ng gobyerno sa mismong taon na naganap yung Hijack Accident."

"Good Day, Ms. Solis! Glad to have you here in ACADEMIA DE ENOIKÍA. I heard na isa ka sa mga survivor that's why you're here para magpatuloy sa pagaaral." ika ng isang babaeng nakapormal ang kasuotan

"O-opo."

"By the way, I'm Margarita Enoikía the owner of this Academy. Now, for your current situation...since natigil ka sa pagaaral due to the Hijack Accident you'll still be able to advance in senior highschool so there's nothing to worry about it, but, the thing is even Saturday and Sunday will be still having a classes in order to catch up the lessons. Holidays are no exemptions. We'll be also providing your allowance and needs, so no worries."

"Thank you so much, Mrs. Enoikía."

"No, just call me "Ms.", hahahaha! Wala pa akong asawa." ika niya.

What!? Sa bata niyang tignan wala pa siyang asawa? Well, i guess people like her still exist. May mga hitsura na pang artistahin pero mukhang tatanda yatang walang asawa.

Nahalata niya namang medyo namilog mata ko sa gulat nang mapagtantong wala pa siyang asawa kaya nginitian ako nito.

"Mr. Fushiguro, maaari mo ba siyang samahan sa magiging classroom niya?" Inatasan naman ni Ms. Enoikía si Mr. Fushiguro na samahan ako papunta sa classroom ko. At syempre hindi maiiwasan ang mga pasikot sikot sa laki ba naman ng paaralan.

"How is it, Jaja? Are you ready to start a new life? Ako na bahala sa magiging apartment mo. Sean and I will lend you a hand whole heartedly, okay? And by the way, dito rin sila nagaaral." ika ni Mr. Fushiguro habang patuloy kaming naglalakad patungong classroom ko.

'Sila'? Ah, nevermind. "Maraming Salamat po ulit, Mr---."

"Just call me Tito Mako. Mako in japanese means sincerity."

"A-ah okay po, T-tito Mako." nauutal kong sabi.

"Ba't ka nauutal? HAHAHAHA!"

"Oh andito na pala tayo. I-isa lang kayo ng room nina Sean. Nasa lower section nga lang kayo since na kaka-start niyo lang ulit."

"I-isa ng room? Then, that means..."

"Oo, classmate kayo." ika niya.

"No, i mean kakasimula niya lang din magaral?" Akala ko matagal na siyang bumalik sa pagaaral simula nung tinigilan niya 'kong dalawin dun sa pasilidad na tinutuluyan ko. "Papaano pong nangyari na kakasimula niya palang?"