រាងខ្ពស់គ្រប់គ្រងរាងស្តើងបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ម្រាមដៃស្រឡូនវែងរបស់មនុស្សប្រុសក៏កំពុងលូកលាន់រាវរកសព្វពេញប្រាណរបស់ក្រមុំតូចដែលដេកថ្ងូ រហឹកនៅលើគ្រែអោយស្រៀវស្រើបសព្វកន្លែង ច្រមុះស្រួចៗឈ្មុលចុះឈ្មុលឡើងត្រង់កញ្ចឹងកតូច ស្រូបក្លិនក្រអូបអោយពុះកញ្ជ្រោលអន្ទោលរាងកាយ។
«នាងពិតជាគួរអោយឈ្លក់វង្វេងណាស់» កម្លោះសុភាព ពោលឡើងក្នុងចិត្ត កែវភ្នែកដក់ជាប់ត្រង់ចន្លោះភ្លៅដែលជាកន្លែងដែលគេនិងបានជួបនាពេលខាងមុខយ៉ាងញ័រទ្រូងបុឹបៗ នេះមិនលេងសើចទេ ត្រឹមតែភ្លៅសខ្ចីរបស់នាងក៏គេទប់អារម្មណ៍សឹងមិនជាប់ទៅហើយ ចុះទម្រាំបើសាច់ក្រណាត់ស្តើងប៉ុនបាតដៃនេះ វាទម្លាក់ចេញ តើខាងក្នុងរបស់នាង ដាក់ស្នេហ៍គេខ្លាំងកម្រិតណាទៅ?
មិនរងចាំយូ ជុងគុក ក៏ទាញសម្រាតខោក្នុងរបស់នាងចេញសម្រូតវាតាមជើងស្រឡូនមុននិង ចាប់ទាញជើងទាំងគូបែកខ្ញែកចេញពីគ្នា ធ្វើអោយផ្កាស្រស់ស្អាតដែលមានលំអងថ្លាៗនោះ បង្ហាញឡើងច្បាស់ៗនៅពីមុខគេ។ ពេលនេះកុំថាឡើយ សុភាពបុរសស្លូតបូតប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏មិនអាចទប់តណ្ហាជាប់ជាមួយនិងរាងកាយមនុស្សស្រីដែលភើ
ហ្វិកដូចជានាងពេលនេះបានដែរ។
មិនរងចាំយូគេក៏ឱនទៅភ្លក់ទឹកដមឡមៗនោះតិចៗដោយប្រើអណ្តាតទន់ដូចជាសាច់គ្មានភាពរឹង ហើយម្រាមដៃនៅតែលូនទៅធ្វើចលនានៅត្រង់ទ្រូងរបស់នាងមិនឈប់ឈរ សាងភាពរោលរាលដល់នាងពេញទំហឹង ហើយត្រគាកសាយក៏ស្រាប់តែក្រវីឡើងកាលបើបបូរមាត់បុិនប្រសព្វរបស់គេមានជំនាញខ្លាំងពេក ខណះដៃទាំងគូសង្កត់ក្បាលរបស់គេអោយផ្អឹបជ្រុបនៅត្រង់ចន្លោះភ្លៅ។
រីឯ ជុងគុក គេក៏ប្រសព្វលិឍ រាវអណ្តាតយ៉ាងរោលរាលគ្រប់កន្លុកកន្លៀត ក៏ព្រោះទឹកដមលំអងផ្កាស្នេហ៍របស់នាងវាផ្អែម ផ្អែមសាហាវជាពន់ពេក មិនចេះត្រលាន់ មិនចេះធុញទ្រាន់ឡើយ។
«ហ្ហឹក! ហ្ហក៎! អ្អាស! អេហ្វាន» រាងស្ដើងតូចហើបបបូរមាត់ទាំងងើបចាប់ទាញរាងក្រាស់អោយ នៅពីក្រោមនាងហើយយកច្រមុះទៅឈ្មុលកញ្ចឹងករបស់គេញក់ញីបំពេញកម្លាំងដែលប្រាថ្នា តែខណះនោះ ជុងគុក ក៏លែងតប ត ព្រោះនាងតែងតែហៅឈ្មោះអ្នកដទៃធ្វើអោយបេះដូងរបស់គេឈឺចាប់ដូចយកកាំបិតមកចាក់។
អេហ្វាន នោះល្អជាងគេកម្រិតណា! បានជានាងប្រឹងដង្ហើយរកថ្នាក់នេះ ហើយគេក៏នៅស្ងៀម ចាប់ផ្តើមខឹងប្រច័ណ្ឌទាំងមិនដឹងខ្លួន ធ្វើឱ្យអ្នកខាងលើខ្លួនជ្រួញចិញ្ចើមមិនពេញចិត្តដែលគេលែងតបតការថ្នាក់ថ្នមរបស់នាង។
«មិចក៏ស្ងៀម! ហឹកៗ អូនក្តៅណាស់» នាងអោនមកជិតមុខកម្លោះសារជាថ្មី តែ ជុងគុក ក៏បែមុខចេញហាក់ ងង៉ក់ សុខៗគេក៏ខឹងប្រច័ណ្ឌដោយគ្មានហេតុផល
«អ្នកនាងច្រឡំមនុស្សហើយ! ខ្ញុំមិនមែន អេហ្វាន របស់អ្នកនាងទេ» គេក៏ស្ទុះងើបជាបន្ទាន់ រាងស្តើងក៏ង៉េមង៉ាមធ្វើអីមិនត្រូវ ពេលនេះអារម្មណ៍ស្នេហាកំពុងតែជ្រួលច្របល់តណ្ហាក៏ឡើងពេញកម្រិត សុខៗ គេក៏មកបញ្ឈប់នាងស្ទើរតែដាច់ដង្ហើមស្លាប់ភ្លាមៗ ។
«ហ្ហឹក! ខ្ញុំអត់ខ្វល់លោកជានរណាទេ តែជួយខ្ញុំផងទៅ ពេលនេះទូកខ្ញុំកំពុងលិចកណ្តាលទន្លេលោកគិតមិនជួយហ្ហេស៎? ហឹកៗ ខ្ញុំពិបាកទ្រាំណាស់» លើកនេះអង្ករក្លាយជាបាយទៅហើយ បើដឹងថាគេជាអ្នកផ្សេងនាងក៏មិនអាចឈប់ត្រឹមនិងបានដែរ រាងតូចក៏អង្វរករ រាងក្រាស់អោយរហឹក តើអោយគេដាច់ចិត្តទុក្ខនាងចោលបានដោយរបៀបណា ទាំងដែលបេះដូងគេស្រាប់តែចិត្តទន់ជាមួយនាងដកមិនបាន។
មិនចាំយូរាងស្តើងក៏ឡើងច្រកគាវពីលើកាយមាំសារជាថ្មី ដៃស្រឡូនលូកចូលទៅក្នុងខោរបស់គេទាញភាពមហិមា ទាញច្បូតៗ អង្អែលញាប់ដៃ។
«ហ្ហឹក! អ្អឹស! អ្នកនាង! អ្នកនាងចង់ធ្វើអី»
«បើលោកអត់ជួយខ្ញុំៗ ច្បាស់ជាស្លាប់ ហ្ហឹក សូមទោស» ថាហើយគេក៏ក្រលាស់ខ្លួនពីលើនាងវិញម្ដងប្រើបបូរមាត់ និងចលនាដៃគ្រប់កន្លែងរួចលូកចូលទៅប្រលោមជាមួយត្របកផ្កាដែលមានទឹករិចៗ នោះឈ្លីវាទៅមកៗ តាមកម្លាំងរោលរាល។
«ហឹម» បបូរមាត់ក្រាស់ក្រហឹមដើមកដោយសំឡេងស្អកៗសរសៃ ក ផុសឡើងមកប៉ុនៗកូនដៃ ខណះនោះក៏អូសមុខសង្ហាររបស់ខ្លួនកាត់ផែនថ្ពាល់របស់នាងឆ្លងកាត់ដើមទ្រូងសំដៅទៅរកស្រទាប់ផ្កាកុលាបស្រស់ជាថ្មីរួចក៏ដោះខោអាវរបស់ខ្លួនចេញទាំងអស់ បង្ហាញស្នូលសាច់ដែលរឹងដូចដែកនោះនៅចំពោះមុខនាង។
«សូមទោស...ហ្ហឹម! » គេពោល ងើយ ក បិទភ្នែកបញ្ចេញខ្យល់ដង្ហើមដង្ហក់ភ្លាមៗពេលដែលបានយកស្នូលសាច់របស់ខ្លួនប្រឈមនិងល្អាងស្នេហ៏ពណ៌សុីជម្ពូរ ហើយមើលវាដោយអារម្មណ៍ឈ្លក់វង្វេងជាមួយកាយវិការត្រដុសមាត់ល្អាង ។
«ហ្ហក៎! លោក! អ្ហាក៎! លោក! អ្អឹស! ខ្លាំងជាងនេះ» ខណះដែលសាច់រឹងៗ ធ្វើការយ៉ាងមមាញឹក ជាមួយល្អាងរបស់ខ្លួន រាងស្តើងក៏ហាក់ជ្រួលច្របល់ ដង្ហក់ដង្ហើមថ្ងួចថ្ងូរមិនសព្វពាក្យ ម្រាមដៃទាំងអស់ខ្ញាំពូកស្ទើររហែកក្លាយជាកម្ទេចក្រណាត់ ហើយដៃម្ខាងទៀតក៏លើកមកតោង ក របស់ ជុងគុក ជាប់បេះមិនចេញមុននិងងើយទៅថើបបូរមាត់កម្លោះបញ្ជូនអណ្តាតរស់រវើក ចូលទៅក្នុងក្រអូមរបស់គេហើយគេក៏តបនាងបានយ៉ាងល្អ។
«លោកឈ្មោះអី ហ្ហឹក!... អ្អាស៎»
«ជុង!... ជុងគុក » ដោយមិនអាចពន្យាពេលអោយបានយូ គេក៏តម្រង់ស្នូលសាច់ចូលទៅក្នុងល្អាងតូចចង្អៀត រុញវាតិចៗ មិនហ៊ានកម្រោលចូលឡើយខ្លាចថានាងនិងឈឺ ព្រោះគេជាសុភាពបុរស
ពិតៗ
«ហ្ហឹម! ជុងគុក ឈឺ! ឈឺណាស់» នាងយំហូរទឹកភ្នែកសស្រាក់ ភាពទន់ជ្រាយឈឺដួចគេចាប់ហែកហើយនាងក៏ធ្លោយឈ្ងោកមើលនៅត្រង់ចំណុចផ្សារភ្ជាប់ទាំងរលីងរលោង វាឈឺ! ព្រោះវាជាលើកតំបូងហើយរបស់គេក៏ធំសឹងតែពិបាកពណ៌នា
«ហ្ហឹក! អឹស»
«ខ្ញុំនិងថ្នមជាងនេះ» មិនរំលងអោយផុតយូ បបូរមាត់ក្តៅអ៊ុនៗដែលមានសំណើមទឹកមាត់ក៏ឱនចុះមកជញ្ជក់ចុងឈឺរីពណ៌ក្រហមក្រម៉ៅប៉ុនចុងម្រាម អោយស្របគ្នានិងចលនាចង្កេះដែលបោកទៅបោកមក
« ហ្ហាស់ ហឹស... ជុងគុក» នាងស្រែកថ្ងូរកប់ៗសម្លេងហើយលើកដៃមកខ្ញាំស្មាររបស់គេដែលពោពេញទៅដោយញើសអោយសមនិងអារម្មណ៍ក្តៅដែលកំពុងឆេះស្ទើរខ្លោច ក្រចកមុតស្រួចប្រឹងខ្វាចខ្នងគេមិនឈប់ ឯត្រគាកមូលក្លុំក៏ពើងឡើងទទួលយកសេចក្ដីសុខគ្រប់ពេល។
«សឺត! អ្ហាស៎! អ្នកនាង... »
«ខ្ញុំ! ខ្ញុំជិតចេញហើយ ជុងគុក លោក! លោកបន្ថែមវាមក» នាងបញ្ជាហើយបញ្ជាទៀត មិនចេះស្កប់ស្កល់ នេះក៏ដោយសារឥទ្ធិពលថ្នាំវាបញ្ចេញរឹទ្ធិមកខ្លាំងក្លាពេក ធ្វើអោយរាងកាយនាងក្តៅ ហើយងប់ទៅលើតណ្ហាអីប៉ុនប្រមាណបែបនេះ។
ជុងគុក ប្រឹងបង្កើនចលនាញាប់ស្អេកជ្រៅៗមួយៗកប់ៗ ញើសហូរតាមជើងសក់តក់ៗប៉ុនៗគ្រាប់ពោត ដង្ហើមដកក៏សឹងមិនដល់ ព្រោះនាងរឹតរួតគេពេញទំហឹង ណាមួយវាក៏ជាលើកតំបូងរបស់គេដូចគ្នា សំខាន់នាងពិតជាផ្អែមហើយ ធ្វើអោយគេក្តៅគគុកដូចកំពុងអង្គុយលើរងើកភ្លើង។
«ហ្ហក៎! សឺត! ហ្ហាស»
«ហ្ហឹក! ហ្ហឹម! អឹស» ដល់ពេលកំណត់គេក៏បញ្ជូនគ្រប់មេជីវិតចូលទៅក្នុងខ្លួននាងអស់គ្មានសល់មួយដំណក់ បន្ទាប់មករាងខ្ពស់ក៏ដាក់ដៃច្រត់នៅលើពូកទាំងមិនទាន់បានដករបស់ចេញពីខ្លួននាងនៅឡើយទេ ហើយគេក៏ស្រាប់តែឆ្មក់ថើបនាងមួយខ្សើតយ៉ាងវែង គេពិតជាស្រឡាញ់នាង! ទោះមិនទាន់បានឃើញវង់ភ័ក្ត្ររបស់នាងក៏ដោយ នាងពិតជាមនុស្សស្រីដែលគេចង់អោបក្រសោបអោយជាប់។
