𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟏 | 𝐍𝐢𝐠𝐡𝐭𝐦𝐚𝐫𝐞𝐬 𝐊𝐞𝐞𝐩 𝐂𝐨𝐦𝐢𝐧𝐠

• C A M E R O N •

Zwaar hijgend word ik wakker. Mijn hart bonst op een ongezonde snelheid en mijn lichaam is klam van het angstzweet.

Deze nachtmerrie lijkt zich permanent in mijn brein te hebben gevestigd en het kwelt me elke nacht, nu al een paar weken lang.

Het zijn de laatste herinneringen aan mijn jeugd voordat ik in het weeshuis terecht kwam; hoe de mishandeling van mijn vader steeds meer uit de hand liep en hoe mijn moeder haar pijn, verdriet en ellende wegdronk, wat haar uiteindelijk fataal werd.

Op dat punt had mijn vader ons al verlaten en erkende hij me niet meer als zijn zoon, waardoor ik na het overlijden van mijn moeder automatisch terecht kwam in het pleegsysteem.

Het zijn herinneringen die ik niet wist dat ik die had. Ze zijn jarenlang onderdrukt geweest en hadden plaats gemaakt voor het verlies van een andere dierbare die ik op jonge leeftijd moest achterlaten.

Automatisch kijk ik naast me, maar die kant van het bed is leeg en onbeslapen, zoals het nu al ruim drie weken is.

Met haar vertrek lijken mijn nachtmerries erger te zijn geworden. Het wrede is nog wel dat het enige wat me op dit moment troost kan bieden, nu weg is. En dat is geheel mijn eigen schuld. Ik heb haar weggejaagd.

Maar wat moest ik anders doen? Ik kan haar niet meesleuren in de neerwaartse spiraal waar ik met de dag, al niet het uur, steeds verder in daal.

Het helpt ook niet mee dat iedereen boos op me is. Mijn zusjes: Charlotte en Kaylee. Mijn broer Spencer. Mijn ouders... Zelfs mijn zwager en beste vriend Alex kan me momenteel niet luchten. Ze nemen het me allemaal kwalijk dat Valerie weg is en ze hebben groot gelijk.

Ik zou de schuld aan mijn kwelgeest kunnen geven — de man die ik mijn biologische vader moet noemen —, maar uiteindelijk heb ik deze beslissing zelf gemaakt. Ík heb Valerie weggeduwd en daarmee het enige lichtpuntje in mijn leven opgegeven.

Alweer.

De eerste keer stond ik machteloos toen ik door mijn adoptieouders, Nora en Wesley, werd opgehaald uit het weeshuis waar ik samen met Valerie woonde (toen heette ze nog Anastasia).

Het kostte me daarna jaren om haar weer te vinden. Jaren waarin ik op een gegeef moment zelfs mijn zoektocht moest opgeven omdat ik een overlijdensakte van haar in mijn handen kreeg gedrukt.

Een grove fout van het pleeg systeem had er uiteindelijk voor gezorgd dat er nog eens tien jaar voorbij ging voor ik erachter kwam dat Ana — Valerie — helemaal niet was omgekomen bij de fatale brand in het weeshuis.

Het universum heeft ons na twintig jaar weer samen gebracht toen zij mijn secretaresse werd, ook al wisten we allebei niet wie de ander precies was.

Maar toen dat eenmaal duidelijk werd, kwamen we in een wervelwind van opgekropte gevoelens terecht en ging Valerie van één klap van mijn bijdehante secretaresse naar mijn super sexy vriendin.

De gevoelens die ik voor haar had gingen dieper dan ik ooit voor iemand gevoeld heb. Nu was dat ook niet zo moeilijk, aangezien ik voor haar al jaren iedereen op afstand hield.

Mijn adoptie familie, die in korte tijd mijn échte familie is geworden, is de enige die ik toeliet in mijn bubbel. Scharrels, kennissen en zelfs vrienden hield ik ver buiten die bubbel.

Maar Valerie... zij was de enige persoon op deze aardbol die dichterbij me kon komen dan wie dan ook. Zij zorgde ervoor dat ik weer vrijer kon ademen, dat ik een betere versie van mezelf wilde zijn — juist voor haar —, en dat ik mijn hart durfde open te stellen.