𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟐 | 𝐓𝐡𝐞 𝐒𝐮𝐧𝐧𝐲 𝐒𝐭𝐚𝐭𝐞

• V A L E R I E •

Het zweet glijdt in straaltjes over mijn rug en ik blaas verwoed een pluk van mijn halflange blonde haar uit mijn gezicht.

Mijn leven hier in Miami kan niet meer verschillende met degene die ik twee maanden geleden nog in Atlanta had. Het klimaat is er één van — oké, en mijn haarkleur.

In Atlanta had je tenminste nog normale temperaturen, maar hier voelt het elke dag alsof je in een sauna rondloopt waar je maar niet uit kan ontsnappen.

Het is slechts één van de redenen waarom ik snak naar de plek die ik voor het eerst in lange tijd "thuis" kon noemen.

Voorheen had ik er niet zoveel moeite mee om een plek te verlaten als mijn pleegbroer en misbruiker, Julian Torres, me weer eens op het spoor kwam waardoor ik op de vlucht moest slaan om mezelf in veiligheid te brengen.

Maar dit keer was het anders.

Bij mijn vertrek heb ik zoveel mensen moeten achterlaten waar ik om geef.

Charlotte Hayes was er daar één van.

Nog nooit had ik een beste vriendin gehad, dus het weggaan viel me dit keer extra zwaar. Helemaal nu ik weet dat Julian het spoor van mij in Atlanta aan het volgen is, wat hem uiteindelijk naar het appartement van Charlotte zal leiden waar ik een paar maanden heb gewoond.

In een poging haar een stukje veiligheid te geven, heb ik Charlotte een prepaid telefoon met het telefoonnummer van mijn persoonlijke hacker én beschermengel, Arthur, gegeven en had ik haar op het hart gedrukt dat ze hem moest bellen als ze ook maar voelde dat ze niet veilig was.

Hopelijk kan ik daarmee erger voorkomen en ervoor zorgen dat Julian haar met rust laat en gewoon weer achter mij aankomt.

Ik pak het dienblad dat vol staat met sterke drank van de bar en probeer voor de zoveelste keer deze week de drang te weerstaan om zelf een slok te nemen van een Cosmopolitan of Piña Colada.

Niet omdat de hoge temperaturen me dorstig maken. Nee, de alcohol lonkt me zoals een drugsverslaafde naar Meth wordt getrokken.

Een serveerster in een nachtclub waar de alcohol elke avond rijkelijk vloeit, is dan misschien ook niet de beste baan voor iemand die jarenlang met een alcoholverslaving worstelde.

Toch weiger ik om al mijn harde werk om nuchter te worden én te blijven nu in de wind te slaan. Zelfs al zou het de aandacht voor een kort moment van mijn gebroken hart kunnen halen.

De laatste momenten tussen Cameron en mij beginnen zich als een film in hoofd af te spelen. Hoe hij ineens kil en afstandelijk naar me deed, zonder enige aanleiding. Hoe hij tegen me tekeer was gegaan toen ik hem om uitleg vroeg. En hoe hij me uiteindelijk weg duwde — weg van ons... weg van hém.

Ik slik moeizaam en weet mijn aandacht weer op mijn taak te richten.

'Die is voor tafel twaalf, VIP ruimte,' roept Cash tegen me om over de luide muziek te komen.

Ik knik en hij schenkt me een scheve grijns en een knipoog waarna hij naar de andere zijde van de bar loopt om een groepje vrouwen van drinken te voorzien.

Ik kan een glimlach niet onderdrukken bij Cash z'n versierpoging, wat hij vanaf dag één al doet.

Het enige positieve aan deze baan, is dat ik gezellige collega's heb en dat de drukte me afleid van mijn problemen.

Als een doorgewinterde serveerster balanceer ik het volle dienblad op één hand terwijl ik tussen de dansende mensenmassa door zigzag en loop dan de trap op naar de bovenverdieping waar de VIP-ruimte zich bevind.