𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟑 | 𝐇𝐨𝐦𝐞 𝐀𝐠𝐚𝐢𝐧

• V A L E R I E •

Het is pikkedonker wanneer ik de entreehal binnenloop. Het eens zo mooie landhuis is veranderd in een griezelig en kil omhulsel.

Er heest doodse stilte in het huis. Enkel het tikken van een klok in de verte is hoorbaar. Het geluid laat een rilling over mijn rug lopen. Zo beginnen alle horrorfilms.

Maar dit is geen film. Dit is de realiteit.

Ik ben terug in de stad waar het voor mij allemaal begon — zevenentwintig jaar geleden, en daarna opnieuw, zo'n vijf maanden geleden.

Deze stad houdt zoveel herinneringen, zowel goed als slecht. Hetzelfde geldt ook voor dit landhuis, die hier in een dure buitenwijk van Atlanta staat.

Het is iets na middernacht en ik heb net een tien uur durende autorit achter de rug vanuit Miami. En nu sta ik in de entreehal van Camerons huis.

Verwoed probeer ik de herinneringen te verdringen die dreigen boven te komen — herinneringen aan gelukkige tijden waarin Cameron en ik een koppel waren.

Dat is allemaal verleden tijd en dat zal ik achter me moeten laten, net zoals ik Atlanta twee maanden geleden achter me liet.

Ik had aan mezelf gezworen dat ik hier nooit meer terug zou komen — niet naar deze stad en zeker niet naar dit huis. Maar Charlotte heeft me toch zover weten te krijgen.

Blijkbaar ben ik toch minder sterk dan ik dacht.

Ik neem een flinke teug adem voor wat extra moed en besluit dan om eerst boven te gaan kijken, aangezien het hier beneden volledig lijkt te zijn uitgestorven.

Mijn hart zit in mijn keel wanneer ik de royale trap oploop en mijn weg maak naar de master bedroom.

Op de bovenverdieping is het net zo angstaanjagend stil als beneden en ik begin me af te vragen of er überhaupt wel iemand thuis is.

Als ik de master bedroom nader, staat de deur op een kier. Vertwijfeld blijf ik voor de deur staan.

Ik ben hier maar voor één ding gekomen en dat is om te zien of ik Cameron uit een diep dal kan halen. Als ik af moet gaan op wat Charlotte me allemaal verteld heeft, is deze situatie compleet anders met de laatste keer dat ik hem uit een neerwaartse spiraal haalde. Al wist ik toentertijd helemaal niet dat ik zoiets voor elkaar had gebokst.

Toen was Cameron boos op de wereld en op alles en iedereen om hem heen — inclusief mij, zijn nieuwe secretaresse.

Destijds wisten we ook nog niet wie de ander precies was; ik was simpelweg zijn secretaresse die hij helemaal niet wilde en van wie hij het leven zuur wilde maken.

Maar toen ik erachter kwam wie hij was — Charlie, de jongen van wie ik twintig jaar geleden afscheid had moeten nemen — en ik hem na een tijdje vertelde wie ík daadwerkelijk was, zag ik de norse, kille man die ik had leren kennen veranderen in een goedaardige, grappige man die mijn hart veroverde.

Dit keer zou het volgens Charlotte anders zijn. Compleet anders...

Ik merk dat mijn hand licht trilt als ik naar de deur van de slaapkamer reik. Voorzichtig duw ik die verder open en gluur naar binnen. Het is hier net zo donker als in de rest van het huis, maar één ding is anders: de geur.

Het stinkt enorm en ik weet meteen wat het is: drank in combinatie met braaksel.

Charlotte overdreef dit keer niet. Dit is erg. Héél erg.

Mijn ogen zijn inmiddels aan het donker gewend, dus loop ik stilletjes verder de slaapkamer in. Mijn blik gaat direct naar het bed en wanneer ik de contouren van een lichaam zie, maak ik me niet langer druk over het eventueel stappen in braaksel.