RUHSUZ

ŞAŞKINLIK

Kızı arkamda bıraktıktan sonra içimdeki canavar şaha kalktı ve beni kahkahalarla alkışlamaya başladı.Artık okulda durmanın anlamı yoktu.İyice sıkılmış ve biraz da öfkelenmiştim.Sınıfa girdiğimde herkes sus pus olmuştu .Anlaşılan ben daha tuvaletten çıkmadan bütün okula yayılmıştı.Çantamı alıp çıkana kadar korku dolu gözler görmem hoşuma gitti.Ama şimdi nereye gidecektim ,ne yapacaktım? Bunu düşünmediğim içimden kendime küfürler savurdum.En mantıklısı eve gitmekti.Eve doğru yürümeye başladığımda bu sefer zihnim bom boştu.Hiçbir şey düşünmek de istemiyordum da zaten. Birden bir ses duyduğumu sanıp arkama baktığımda hiç kimseyi görmemek yavaştan sıyırdığıma işaret diye düşünürken aynı sesi yeniden duydum.Bu sefer emindim ağlayan bir ses duymuştum.Arkamı dönüp ara sokağa bakınca yerde oturur vaziyette ağlayan bir kız gördüm.Ayaklarım benden bağımsız bir şekilde kıza yaklaşıyordu ama beynim sen ne yapıyorsun diye hata sinyallerini veriyordu.Kızın yanına iyice yaklaşınca benim yaşlarımda olduğu belli oluyordu.Kız neden ağlıyordu ki ? Ne olmuştu ?Beynim de devreden çıkıp bana ihanet ederek bu soruları soruyordu. Öfkenin bütün vücudumu kapladığını hissettim.Ne oluyordu bana ? İçimde soru işaretleri dolanırken kıza yaklaşıp "İyi misin?" diye sormam öfkelenmemin yerini şaşkınlığa bıraktı.Kız kafasını kaldırıp beni görünce aniden susup "İyiyim." demişti. "Hiç öyle gözükmüyor ."dememle kız yeniden ağlamaya başladı.İlk defa birini merak ediyordum ama onu daha beş dakika öncesinde bu sokaktan geçene kadar tanımıyordum."Ne oldu? Ağlamayı kes ve söylesene."diye çıkıştığımda kız beklemediğim bir şey yapıp "Sanane. Git başımdan! " diye bağırmıştı .Bana bağırmıştı !Bu cürreti nerden buluyor diye kendime soruyordum ama kıza sormuyor veya harekette bulunmuyordum.Galiba bu bir ilkti.Biri benim kraliçe olmadığımı en zayıf anında göstermeyi başarmıştı.

Benim güçlü yapımı sokak ortasında ağlayan bir kızın bağırışıyla beraber zerreciklerine ayrılıp yok olmuştu.Bu zavvallı kız aslında bana kimin zavallı olduğunu göstermişti.Zavallı olan bu kız değildi.Zavallı olan gözyaşlarını dondurup onları kalıplaştıran bendim.Arkamı dönüp gideceğim sırada gözümü açan kıza ne olduğunu merakıma yenik düşerek gidip yanına oturdum .Kız kafasını kaldırınca beni görmeyi beklemiyormuş gibiydi."Sen gitmemiş miydin?" dedi. "Ne olduğunu ögrenmeden gitmeye niyetim yok .Zaten işim de yok burada seninle öylece otururum.Beni merak edecek birileri de yok ." diye mırıldanmıştım.Kız içini çekti ve gözlerini silmeye başladı.Ardından bana dönüp "Sen neden beni rahat bırakmıyorsun? Hiç de yardım edecek bir tip gibi gözükmüyorsun.Hadi gözüktüğün gibi değilsin yine de bana yardım edemezsin ." demişti.Kız resmen dış görünüşüme göre beni anlatmıştı.Doğru söylüyordu, ben kimseye yardım etmezdim.Ama şu an yaptığım neydi o zaman?

"Sen söyle yardım edip etmemek bana kalmış." dedim.Ama beynim error vermeye başlamıştı.Ben şu an oturmuş ,yerde ağlayan bir kıza yardım ediyordum.Bu sahne hayatta olmayacak şeylerdendi ama seyircisi yoktu.İyi ki de yoktu ! Kız benim ısrarcı tarafımı anlamış gibi konuşmaya başlayınca aklımdaki düşünceleri de kovmuştu."Annem koca peşine düşmüş kadının tekidir.

Babamdan sonra bu kaçıncı bilmiyorum bile.Adamı zaten gözüm tutmamıştı.Annem nereye gittiyse evde yoktu .Ben tam dışarı çıkarken bu sapık adamla karşılaştım ve bana sulanmaya başladı ve üstüme doğru gelmeye başladı .Zaten kapı açıktı o yüzden hemen çıkarak koşmaya başladım .Ama artık o eve dönemem

Gidecek kimsem yok .Param yok."diyerek tekrar ağlamaya başladı.Aman Allah'ım tuvaletteki kız bana beddua mı etmişti ne.Bu kız sürekli ağlıyordu.İşkence gibi bir şeydi .Gürültüden kaçan , yanlızlığı seven benim cezam herhalde bu kızın ağlamasını çekmekti.Kendime içimden beddualar savurup kızı ayağa kaldırdım.Ben bu kızı ne yapacaktım ?Daha ismini dahi bilmiyordum."İsmin ne? " dememle hıçkırarak "Sena." dedi. "Artık susar mısın ? " diye bağırmamla korkmuş olacak ki ağzını kapattı ama gözlerinden yaşlar akmaya devam ediyordu.Ben bu kızla ne yapacağım sorusuna artık karar vermiştim.Bu kızı evime götürecektim.İnşallah sonradan pişman olmam diye düşünmüyor da değildim.Kızı yürütmeye başladığımda bacaklarının titrediğini ben bile hissediyordum.En iyisi taksiyle gitmekti.Ama ara sokakta taksiyi nerden bulacağım diye düşünürken karşı sokağın başında bir taksi belirdi.Taksiyle beraber dudaklarımın kenarları da kıvrıldı.Aniden kızı bırakıp koşmaya başladım .Taksiye yetiştiğimde arkama bakmamla kızın yere yığıldığını görünce kalbim verdiğim bütün sözlere ihanet ederek sızladı. Taksiye atlayıp hemen yerde yatan kızı gösterip oraya sürmesini istedim.Taksiden hızla inip kıza yardım ederek taksiye bindirdim.Taksiciye evin yolunu tarif edip kıza bakmaya başladım .Hastaneye mi götürseydim ? Eve götürerek hata mı yapıyordum ? Ben bunları düşünürken taksicinin geldik demesi beni düşüncelerimden sıyırmıştı.Hemen inip kızın inmesine yardım ettim. Evin kapısını büyük bir ustalıkla açıp kızı hemen salondaki koltuğa yatırdım. Kız zaten sesini çıkarmıyordu. Kızın uyuyacağını anladığımda içeri gidip battaniye getirdim ve kızın üstüne örttüm. Burada kızın başında boş boş duracağıma odama gitmeye karar verdim. Odaya girdiğimde def ettiğim düşünceler zihnimi ele geçirdi. Ben bugün birine yardım etmiştim. Kendinden başkasını düşünmeyen ben. Aslında tam yardım sayılmazdı. Sadece kızı evime getirmiştim. Birden aklımda çığlık atarcasına beliren kızın yere yığıldığında kalbimin sızlaması da neyin nesiydi? İnsani bir duyguydu bu. Pek bana göre değildi böyle şeyler. Aklımda başka bir düşünce belirdi. Peki bundan sonra ne olacaktı? Nasıl bir yolculuğa adım atmıştım?