HAFIZA

Benim Ailem...

Sabah erken saatleriyle doğmuştu güneş, ancak dışarıda 2-3 kazak giyinilmeden çıkılmaz bir soğuk vardı.
Oldum olası sevmem böyle havaları. İki yüzlü gelir bana, yaşamın iki yüzü. ( iki yüzlü olan hiçbirşeyi sevmem zaten ) Sonbahar desen değil, ilkbahar desen değil, kış hiç değil, yaz'la alakası yok.
Sonbahar öylemidir ya. Renkleri bile bir başka. Yalnızlığın ve huzurun simgesi bana göre.
Neyse, kendimi tanıtayım sizlere...
Adım Asya. 20 yaşıma henüz bastım. Sonbahar'ı, yağmur'u, siyah rengini ve yalnızlığı çok seven biriyim. Sizler de fark etmişsinizdir ki çenesi fazlasıyla düşük biriyim.
İsimim Annem ile Babamın isiminlerinin ilk iki hanesinden oluşmakta. ( Asiye ve yavuz ) tek çocuklarına böyle güzel bir hazine bırakmışlar işte. Sanki onları hiç görmeyeceğimi anlar gibi. Annem ve babam ben henüz 2 yaşlarına yeni basmışken trafik kazası geçirerek hayatlarını kaybetmişler kimse sağ kalmamış tabi. Asıl kötü olan ise onları kaybetmeme sebep olan bu kazaya dair hiçbirşey hissetmemem. Ailemi kaybettim sonuçta. Gerçi insanın ailesini kaybettiğine üzülmesi için önce aile bilincini yaşaması gerekir. Hem insan hiç tanımadığı, hiç hatırlamadığı birinin ölümüne karşı en fazla ne hissedebilir ki ? Benimkide öyle birşey işte. Benim hiç ailem olmadı zaten. ( dedeme haksızlık yapmak istemem tabi ) Buna sebep olan kim onu dahi bilmiyorum ya. Annemi ve Babamı kaybettikten sonra dedem almış beni yanına. Kendi evladı gibi bakmış bana. Ha birde, o trafik kazasında nenemde varmış. Dedem hayat arkadaşını, kızını, damadını kaybetmenin acısını yaşarken birde benim yetim ve öksüzlüğümün acısını yaşamış uzunca bir süre. Ama ben vardım işte. Daha fazla üzüntüye imkan bırakmamıstım. Çünkü dedeme muhtaçtım ben. Benim için katlandı onca şeye. Hala bile söyler "sen olmazsaydın ben napardım" diye. Tek başına bu yaşıma kadar beni büyütüp okutmayı nasıl becerdi hiç bilmiyorum. Ama emeklerini boşa çıkarmamak için elimden geleni yapıyorum. Çünkü o mutluluğu hak ediyor. Benim babam, benim annem, benim Ailem, benim herşeyim çünkü o .. Şuan üniversiteye hazırlanıyorum. 1 ay önce sınava girdim fakat sonuçlar henüz aciklanmadı. Dedem tıp veya hukuk okumamı ister sürekli. ancak ben kandan korkan biri olduğum için tıp ilgimi çekmiyor. temel hedefim hukuk fakültesi. Kazanacağımdan eminim aslında ama yinede ya kazanamazsam diye bir şüphe var bir tarafımda. Daha doğrusu dedeme karşı olan sorumluluğum boyle düşünmeme sebep oluyor. Dedim ya onun emeklerini boşa çıkartmamak için elimden gelen herşeyi yapmaya çalışıyorum...