Şiir

Her Şeyden Habersiz

kafe -liman kafesi-
çaylar
göğüs kafesimin altında koca bir kentin yağmur duası
ayaklarımın dibinde cehennem gürültüsü
korkup kaçmışım annemin müstehak oklavasından
üzerinde yürüdüğüm ipin cambazıyım.

sen çay içiyorsun bütün bunların yanında
büsbütün çay içiyorsun arkadaşlarınla
ama ne de güzel içiyorsun
her şeyden habersiz

herhangi bir kelimeymiş gibi sarfettiğin merhabalarını düşlüyorum
dershanenin penceresinden bakarken sana
penceremin kenarında karanlık ve aydınlığın bedbahtlığı
hiçbir insan evladının tarif edemediği ölüm mottosunun spesifik yüzleşmesi
üstelik canımı en kıymetsiz varlık bellemişken ben
ölememek gibi asil bir aciziyet sarmışken bedenimi
sen öyle öteden
ne de güzel öl diyorsun
her şeyden habersiz

sığınırken beynim kalbimin trabzanlarının altına
camdan izliyorum insanlığı
kulağımda bir kadının yokluğundan doğan şairlerin mısraları
geceden kalma iyi niyetlerle doyurdum karnımı
epey cüretkar sırtımdaki sevgisizlik
şimdiye kadar çok şiir yazıp
bir o kadar da yaşanmamışlığımın getirdiği zıkkımlığın içerisindeyim

göğüs 'kafe'simin altında bir ülkenin hiyerarşik davranışları
köleliğini yapıyorum avuç içlerimde kalan yokluğunun
dershanenin bir köşesinde susmaktı elimden gelen
her karışına seni anlatmak varken istanbul'un

ve bütün bunları düşlerken ben
içimde bir başkaldırı
diğer yanım bastırılmış isyanlar
bir baba eve ekmek götürmek derdinde
ve ben sokağın ortasına kadar küfrediyorum
hiç gitmemiş gülüşlerin yankılanıyor, duyuyor musun
ama sen ne de güzel gülüyorsun
her şeyden habersiz

karış karış gezerken istanbul'un sokaklarını
birden durup cami önünde sarılmıştık
-allah kabul etsin-
öyle bakma sen bana, ben yalancıyımdır
hiçbir kutsal kitabı okumadım
-allah affetsin-
bir müslümanın rabbine duyduğu hasretinden sevdim seni
sana sarılmak ölüm huzurluğu
-allah rahmet etsin-

belki dün ne yediğini
belki aşık olduğun çocuğu anlatıyorsun
ama o yeşil gözlerinle
ne de güzel git diyorsun
her şeyden habersiz