ÖFKE DOLU(Ara Verildi)

Olay

Hem korkmuştum hem de şaşkındım.
"Demek buradaydın Isabel. "
Bana doğru yaklaştı.
"Seni o kadar çok aradık ki. Ama sonunda sen bize geldin. Ahahha dünya ne kadar küçük. " dedi ve omzumdan tutup beni Henry'ye doğru götürdü. Korkuyordum ve öfkem yoktu.
"Onu buraya getirmen çok iyi olmuş Henry."
"Onu ben getirmedim." Henry bunu sinirle söylemişti ve bana bakışını hala unutmuyorum.
"Ahah siz gençler. Çok yazık. Onları depoya götürün." dedi ve gitti.

Çok geçmeden depoya kapatılmıştık. İkinizde sandalyeye bağlanmıştık ve sandalyeleriniz sırt sırtaydı.

Ellerim arkadaydı. Bu yüzden ipi çözemiyordum. Ama yinede pes etmedim. Henry'nin;
"Burada ne işin var."demesiyle durdum.
"Seni arıyordum."
"Hıh buraya gelmemeliydin."
"Neden? Seni kurtarabilirdim. "
"Beni kurtarmak uğruna canından mı vazgeçtin?"
"Ha-hayır ne alakası var?"
"Hıh...Seni öldürecekler."
"Nasıl?"
"Onlar Epileptik avcıları."
"Ne?"
"Buradan kaçmalıyız."

Beni öldüremezlerdi. Ben daha ailemi görecektim. Onca yıl onlardan ayrı kalmıştım. Ölemezdim. Ölmemeliydim.

"Beni dinliyor musun sen?"
"Hıh...ne?"
"Elini yaklaştır."
"Niye? Bir dakika yine saçma sapan şeyler yapmayacaksın değil mi?"
"Ahh buradan kurtulmaya çalışıyorum. Artık elini uzatır mısın?"
"Ahh işte."dedim ve ellerimi onun ellerine yaklaştırdım. Elleri soğuktu, kendi gibi.
"Bu ne?"
"Pekala son olarak seni öfkelendirmek kaldı."
"Nasıl öfkelenmemi bekliyorsun? Sen yanımdasın."
"İlk karşılaştığımız günü hatırlıyor musun?"
"Evet, ama-"
"İşte o gün o adam hakkında ne düşünüyordun?"
"Onu param parça etmek isterdim. Etlerini tel tek koparıp köpeklere atmak isterdim. Gözlerini kızgın demirle yakmak isterdim. Tırnaklarını söküp ellerini kaynar suya sokmak isterdim."
"Vaah şimdi ellerini çöz."
"Bunu yapamam."
"Şu an da öfke dolusun. "
"Saçmalama."
"Sana verdiğim kolye öfkelenmeni sağlıyor. Şimdi ellerini çöz."

Bu söyledikleri saçma gelsede denemek en iyisiydi. Bana verdiği kolyeyi bileğime doladım.
Ellerimi çözmeye çalıştım. Şu an da öfkeli hissetmiyordum ama bileğime bağlı olan ip gevşemişti. Ellerini çözdükten sonra ayaklarıma yöneldim.
"Biraz çabuk ol."
"Sabret."

Ayaklarımı çözünce Henry'nin ellerini çözdüm. Sonra o da ayaklarını çözdü.

"Buradan nasıl çıkıcaz?"
"Bilmiyorum ama bir yolunu bulucam."

Kapının önünde bekleyen adama seslendim. İçeri girince de Henry adamın kafasına depoda bulunan bir tahtayla vurdu. Adam yere yığılınca biz de hızla koşmaya başladık.

Çıkış kapısının önünde 2 adam daha vardı. Birini ben diğerini Henry halletti.

Kurtulmuştuk...demek isterdim ama kaçtığımızı fark edince bir kaç adam peşimize takıldı.

Koşmaya devam ettik.
Koşarken çok yorulmuştum. Bu yüzden durdum. Nefes nefese kalmıştım. Adamlar hala peşimizdeydi. Henry yanıma geldi.
"Neden duruyorsun?"
"Be-ben ah...çok yoruldum."
"Onlara yakalanamayız."dedi ve elimden tuttu.
"Biraz daha dayan."
Elleri ellerimdeyken sanki korkum uçup gitmişti.

Adamları atlatabilmek için ara sokaklardan birine girdik. Henry beni duvara yaslamıştı. Nefes nefeseydim. Nefes alışımdan bile bizi bulmalarını sağlayabilirdi.

"Yakalanıcaz, kesin yakalanıcaz."
"Susarsan yakalanmayız."
"Bizi bulacaklar."
"Geliyorlar. Sessiz ol."
"Yakalanıcaz işte. Ölmek istemiyorum ben. Yakalanıcaz. Kesin yaka-" lafımı bitirmeden Henry dudaklarıma yapışmıştı.

Gözlerim kocaman açılmıştı. İlk defa böyle bir şey hissediyordum. Kalbim ilk defa yerinden çıkacakmışcasına atıyordu. Bu beni ilk öpüşü değildi ama benim ona karşı hissettiğim şey çok farklıydı.

Dudaklarımız ayrıldığında ona boş ve şaşkın gözlerle bakıyordum.
"Eğer sussaydın seni öpmezdim."

***

Adamları atlatınca eve geldik. Tabi gelir gelmez Emma sorguya başladı.
"Neredeydiniz siz?"
"Şey biz-"yine lafımı bölmüştü Henry.
"Biraz eğlenmeye gittik."
"Eğlenmeye mi?"
Natalie merdivenlerden inerek yanımıza geldi.
"Yoksa siz çıkıyor musunuz?"
Yine Henry benden önce cevap vermişti.
"Evet."
"Henry.." Beni takmadan devam etti.
"Isabel'e çıkma teklifi etmek için onu dışarı çıkarmıştım."
"Vah tebrik ederim."

Ne tebriği ya...Ah Henry!!