Ben kimdim?
Hiçbir şey bilmiyordum. Hafızam yoktu. Hiçbir şey yoktu. Hatırlamıyorum.
Geçmişim var mıydı? Ailem gerçek miydi?
Bilmiyorum.
Dışarı çıkmakla bir insanın başı belaya girer miydi? Girerdi.
Sanırım ben şansız insanlar arasına giriyordum. Y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hafıza"
(Yazarın Anlatımıyla)
Bazen istediğimiz şeyler olmazdı. Her şeyi kabullenmek zorunda kalabilirdik. Mutlu olmayı istediğimiz zaman ağlamayı da bilmeliydik. Çünkü mutlu bir son yoktur.
Arat derin bir nefes alarak karşısındaki doktoru dinlemeye başladı.
"Sonuçların hiç iyi değil Arat. Stresten uzak dur dedikçe inat ediyorsun! Ne olacak bu halin?"diye sorduğunda Arat yutkundu.
"Ölecek miyim?"diye sordu sessizce. Kabullenmek zorunda kalmalıydı.
"Orasını bilemeyiz. Fakat böyle devam edersen dayanağının mümkünâtı yok. Senden şu tartı da tartınmanı istiyorum."dediğinde Arat kafasıyla onaylayarak tartıya çıktı.
"Kaç?"diye sordu doktor. Arat sayıdan gözünü çekip doktora döndü.
"59,5"dedi.
"Arat bu ne kadar düşük biliyor musun?! Sen hastasın. Bol bol dinlenmen, kilo olman gerekirken bu kilo ne?"dediğinde Arat karşısına oturdu.
"Biliyorsun doktor. Arkadaşımı kaybettim."dedi sert sesiyle.
"Üzülerek böyle devam edemez. Biraz kendine gelmen gerekiyor. Üzgünüm ama oğlun ya da arkadaşın geri gelmeyecek. Bundan sonra geleceğe bakman gerekiyor. Sevgilin vardı değil mi? Onu mu üzmek istiyorsun?"diye sordu doktor.
Arat yutkunarak kafasını olumsuz anlamda salladı.
"Onu üzmek en son isteyeceğim şey."dedi Arat.
"O zaman çok çabuk kendine gelip hastalığından kurtulman gerekiyor. Bu yüzden yemek yemen gerekiyor. Beslenmene dikkat et, stresten uzak dur! Yoksa,"diyerek sustu doktor.
Arat kaşlarını çatarak doktora döndü. "Yoksa ne?"diyerek sordu.
"Seni yatışa almak durumunda kalacağız."dediğinde ayağa kalktı Arat.
