အရန်ဇာတ်ကောင်တစ်ယောက်၏အသက်ရှင်သန်ခြင်းနည်းလမ်းပေါင်းချုပ်(complete)

Zawgyi chapter 9

ငါ ဗီလိန္ေဘာ့စ္ရဲ႕အိမ္မွာ ျပန္ေပးဆြဲခံလိုက္ရတယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမ်ိဳးမွာ စာေရးသူအပိုင္းသစ္ျမန္ျမန္တင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ငါတကယ္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲ မသိရတာက ငါ့စိတ္ကို အင္မတန္ပူပန္ေစတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္မတူေပမယ့္ မင္းတို႔လည္း မင္းတို႔စာေရးသူ အပိုင္းသစ္ေတြျမန္ျမန္၊ျမန္ျမန္တင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ ငါ့ခံစားခ်က္ကိုနားလည္မွာပါ။

ငါသတိလစ္သြားတုန္းက ဟိုးအရင္က ငါ့အတိတ္ကို ျပန္အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ ငါ့ဆရာ ငါ့ကိုေမြးစားၿပီးကတည္းက အဲ့ဒီအိပ္မက္ကို မမက္ေတာ့တာ။ အခုမွဘာလို႔ ျပန္မက္ေနရတာလဲ။ ဝတၳဳေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒါကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တယ္လို႔ သုံးမလားပဲ။

အိပ္မက္ထဲမွာ ငါက မီးေလာင္လို႔ပ်က္စီးသြားသင့္ၿပီျဖစ္တဲ့ အလုပ္႐ုံေရွ႕မွာ ရပ္ေနတယ္။ ႐ႊမ္ယြမ္မုဖုန္း အငယ္ေလးက ေဘာလုံးအသစ္ေလးကိုကိုင္ၿပီး ကေလးအုပ္စုတစ္စုေနာက္မွာ ရပ္ေနတယ္။ ေဘာလုံးေလးကို ကိုင္ၿပီးေမးတယ္။

"ငါနဲ႔ ကစားမလားဟင္။"

ေသခ်ာေပါက္ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ကေလးေတြက ငါ့ကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မွ မလွည့္ၾကည့္ပဲ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ဝိုင္းႀကီးပတ္ကာ ပန္းဖြားေလးေတြတပ္ထားတဲ့ ေဘာလုံးနဲ႔ေဆာ့ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက အရႈံမေပးေသးပဲ ထပ္ေမးတယ္။

"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါနဲ႔ကစားေပးၾကပါလား။"

ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေအာ္ေျပာေနေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖၾကဘူး။ အဲ့ဒီကေလးေတြက ငါ့ကို မျမင္ရတဲ့ပုံနဲ႔  တျခားေနရာတစ္ခုဆီေျပးသြားၾကတယ္။ ႐ႊမ္ယြမ္မုဖုန္းအငယ္ေလးက မ်က္လုံးေတြနီရဲၿပီး ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉကာ အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး အျပင္ကိုေျပးထြက္သြားေလရဲ႕။ ဒါက ငါ့အိမ္မွာ အဲ့ဒီေနရာမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ ပုံမွန္ဆို အရပ္ရွည္ရွည္၊ ေခ်ာေမာၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ ဒုတိယဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါ့မွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ေနာက္လိုက္ေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းေနသင့္တာဆိုေပမယ့္ ငါ့ငယ္ဘဝကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပါ့။ ငါ့အိမ္က အရမ္းကိုခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လာမလည္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူတို႔အားလုံးက ဇာတ္ေၾကာင္းကို သိေနၾကတယ္ေလ။ ဇာတ္ေၾကာင္းအရ ငါ့အသက္ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါမွာ ငါ့ေၾကာင့္ အားလုံးေသၾကရမွာဆိုတာ သူတို႔သိေနတယ္။ ေျပာရရင္ သူတို႔ေတြက ငါ့ကို အသက္ႀကီးမလာေစခ်င္ၾကဘူး။ တစ္ေယာက္ဆို ငါ့ကိုလည္ပင္းညစ္သတ္ခဲ့ေပမယ့္ ထူးဆန္းတဲ့စြမ္းအားတစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ သူ႔လုပ္ရပ္မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးေလ။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဘယ္သူကမွ ဘယ္လိုနည္းသုံးပါေစ ေသြဖယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေပ။ ငါ့ကိုသတ္တာ မေအာင္ျမင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ အေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့နည္းကို စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ငါ့ကို အားလုံးက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လ်စ္လ်ဴရႈထားဖို႔ေလ။ ဇာတ္ေၾကာင္းက လူတိုင္းကို မကန္႔သတ္ထားတာမို႔ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက အိမ္ေျပာင္းၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကလည္း ငါကစားဖို႔ ဘယ္ေနရာကိုပဲသြားသြား၊ ဘယ္သူကမွ ငါနဲ႔အတူမေဆာ့ခ်င္ၾကဘူး။ ငါ့မိဘေတြနဲ႔ မိသားစုအႀကီးအကဲေတြကေတာင္ ငါ့ကိုမခ်စ္ၾကဘူး။ အစားအေသာက္၊အေနအထိုင္အတြက္ ငါစိုးရိမ္စရာမလိုခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူဆိုဘယ္သူကမွ ငါ့ကိုဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ ငါ အ႐ုပ္ေတြနဲ႔စကားေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ရလာတာက အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစတယ္လို႔ထင္တာပဲ။ ဘယ္သူကမွ ငါ့ကိုမခ်စ္ၾကဘူး။ အရာအားလုံးကို ငါ့ဘာသာငါပဲလုပ္ရတာမို႔ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ငါအကုန္လုပ္တတ္ေနတာေလ။ ငါ့ကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိတာဆိုလို႔ အိမ္မွာအၿမဲမရွိတဲ့ အကိုႀကီးပဲ။ ငါနဲ႔အတူတူ ကစားေပးတာေၾကာင့္ သူ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ဆို ငါအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို သူသိေပမယ့္လည္း အဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါ့ကို အေႏွာင့္အယွက္လို႔ သူမျမင္ဘူးတဲ့။