Ali & Ada (Tamamlandı)

Eyvah!

Ali üstünü değiştirip acile geçti. Gece yoğun geçse de her ilgilendiği çocuğun ağrısını hafiflettiğinde bütün hepsi uçup gidiyordu. Sabaha doğru biraz ortam sakinleşmişti. Arkadaşlarına dinlenme odasına geçeceğini söyledi. Bir şey olursa çağrı yapmaları yeterdi.

Odaya geçtiğin de üstünü değiştirip uzandı. Ne kadar yoğun olursa olsun üstünde ki kıyafetleri ile yatmayı sevmiyordu. Gözlerini kapatıp biraz dalmıştı ki telefon sesi ile uyandı. Az uyumanın sersemliği bakmadan açtı. Telaşla “Hocam acile bir çocuk geldi. Ateşi baya yüksek.” sesiyle hemen doğruldu.

-Geliyorum.

Üstünü değiştirmeden odadan çıkıp acile yöneldi. Bu sıra da neredeyse sabah olmak üzereydi. Hastasına yetişmek için hızlandığı anda birinin çarpması ile geriye doğru savruldu. Aklı çocukta olduğu için farkına varamamıştı. Yandan çıkan kızın elinde ki kahve de üstüne dökülmüştü.

-Yavaş be kardeşim!!

Üstüne dökülen sıcak kahvenin şokunu atlatamadan, duyduğu sözlerle kafasını kaldırdı. Karşında ki kız tamamen kendi üstü ile ilgileniyor ve sövmeye devam diyordu.

-Hayır bu ne hız acaba? Elim yandı resmen.

Şaşkın gözlerle izlerken kendisine bakmasını bekledi. Sonunda kafasını kaldırdığında göz göze geldiler.

Kız sabah erkenden hastaneye gelmenin acısını karşısında ki adamdan çıkarmaya çalışır gibi bakıyordu. Ali ise hala bir kibarlık bekliyordu. Sonuçta ikisi de suçluydu.

-Özür dilemeyi düşünüyor musunuz?

Ali, sinirle kendine bakan kıza bir süre baktı. Böyle konuştuğuna göre beklemek boşunaydı. Saygısız olduğu kadar laf anlatmakta zor olacağı belliydi.

-Dua edin acelem var. Özür dilerim.

Cevap beklemeden devam etti. Kız ise aldığı cevapla daha çok sinir oldu. Arkasından “Sanki benim acelem yok.”diye bağırdı. Dönüp bakmamıştı bile..

-Ada!!!

Elif birden ortalıktan arkadaşına yaklaştığın da dökülen kahveyi gördü. Bir yerine bir şey olduğunu sanıp ”İyi misin?” dedi.

-Öküzün biri çarptı. Onu boş ver. Sen buldun mu odayı?

Elif pek konuyu değiştirmek istemiyordu. Yeri gösterip "İlk günden başladın anlaşılan. Lütfen biraz dikkatli ol."diye uyarmak istedi. En yakın dostunun olayları üstüne çekme potansiyeli vardı.

Ada arkadaşına sinirle bakıp lavaboya gitmek için yürüdü. Bu gün işte ilk günü diye erken gelip biraz gezmek istemişti. Güzel bir kahve ile turunu atıyordu ki başına gelmeyen kalmamıştı. Kafasına takıp gününü mahvetmeyecekti. Üstünü temizleyip üstlerini değiştirdiler. Heyecanla hoclarını bulmak için işe koyuldular. Acile geldiklerinde etraflarına baktılar.

-Evet Ali Bey nerede acaba?

Elif arkadaşının sorusuna cevap vermek yerine birine yaklaştı. Aradıkları kişiyi bulmanın en kısa yolu buydu.

-Affedersiniz Ali hoca hangisi?

Kız ikisine baktığın da “Yenisiniz galiba.” dedi. Meşhur adamı bilmemelerinin başka açıklaması olamazdı.

-Evet.

-Aramıza hoş geldiniz şanslı kızlar. Müthiş birine düşmüşsünüz.

İkisi duyduklarına sevinmişlerdi. Gıcık biri ile çalışmak istemiyorlardı. Kızın gözleri parlayarak anlattığına göre baya iyi biriydi.

-Buldum şurada.

Ada arkası dönük adama baktıktan sonra arkadaşıyla göz göze geldi. Kıza teşekkür edip merakla yaklaştılar. Yüzünü görmeseler de genç birine benziyordu.

Ali ateşi yüksek olan çocuktan sonra ayrılamamıştı. Üstü de pis olduğu için bir önlük geçirip hastalar ile ilgilenmeye devam etmişti.

-Hocam!

Ali duyduğu ses ile döndüğün de kısa çaplı bir şok yaşadı. Sabah üstüne kahve döken kız karşısındaydı. Üstüne giydiği kıyafetleri görünce de bugün başlayacak olan intörnden biri olduğunu anladı.

Ada da aynı şaşkınlığı yaşıyordu. Sabah çarptığı ve ağzına geleni söylediği adam hocası çıkmıştı. İçinden yandım kızım sen dedi. Hatta şu an yüzünde gülümseme belirdiğine göre ‘elime düştün sen’ demek istiyordu. Daha başlamadan başına büyük bir bela aldığına emindi. Bu dönem bitmezdi.

Not: Hikaye de geçen kişiler ve kurumlar gerçekler ile alakası yoktur. Hayalim ve bildiğim kadarıyla yazacağım.😉

Suçum Ne?? Ve Fırtına hikayesinin Ali'si..