Geçmişin Külleri

2. Bölüm

Gözlerimde bir ağırlık hissettim o an. Derin bir karanlık ve sessiz bir oda. Görüş alanıma bir ışık ve bulanık bir kadın suratı girdi önce. Sonra yavaş yavaş netleşti o görüntü. Gözüme ilk çarpan şey duvarda asılı duran saatti. Hava kararmış, gece olmuştu. Benim gözlerimin açılmasıyla bir çift göz daha açıldı. "Arya!" Dedi teyzem telaşlı bir sesle. Uyuyakaldığı sandalyeden kalkıp başıma geldi ve ellerini alnıma koyup ateşimi kontrol etti. "Neden hastanedeyim?" Dedim kısık çıkan sesimle. "Annemler nerede?" Teyzem önce duraksadı, daha sonra elleri ile saçlarını geriye doğru çekti ve derin bir nefes aldı. Ağlamıştı, çünkü gözleri ve burnu kıpkırmızıydı. Yavaşça yatakta doğruldum. Kesik kesik bir şeyler hatırlıyordum ama doğru olduğunu düşünmek bile istemedim. "Teyze" dedim bir kere daha. "Annemler nerede?" Yanıma yaklaştı ve ellerimi tuttu. "Hatırlamıyor musun neler olduğunu?" Nefesimin kesildiğini hissettim. Kalbim hızlandı. Rüya gibi hatırladığım o olay gerçek olamazdı. Olsaydı dayanamazdım ki. "O trafik kazası, gerçek miydi?" Akan gözyaşını arkasına dönüp sildi ve yanıma çömeldi. "Teyze" dedim titreyen sesimle. "Öldüler mi?" Ellerini yanaklarıma koydu ve gözyaşımı sildi. "Ağlama" dedi kendi bile bunu yapabileceğime inanmıyorken. "Güçlü kal güzelim, lütfen ağlama. Ağlamak onları geri getirmeyecek." 
"Ama güçlü kalmakta geri getirmeyecek." Kollarını sardı bedenime. Destek vermek amaçlı sıkıca sarıldı bana. Annem kadar şefkatli, babam kadar saf ve temiz sarıldı. Ama sarılan annemin şefkatli veya babamın saf kolları değildi. Teyzemin annem ve babamın ölümünden sonraki destek amaçlı sarılan kollarıydı sırtımı sıvazlayan eller. Boğazımda yer edinmiş düğümle ne yapacağımı düşünüyordum. Gerçi istediğim kadar düşüneyim. 9 Mayıs gecesi yalnızca annemlerin değil  benim de ruhumun ölümüydü. Kapanan tek göz annem ve babama ait değildi. Masum bedenleri toprak ile buluşurken benim ruhumu da yanlarında götüreceklerdi. Ruhum karanlıkta kaldı ve inanın ben bu karanlıktan kurtulamayacağım...