In Love Again

Chapter 3. De spiekbrief.

Heyhey! Ik wilde even mededelen dat ik een nieuw cover foto erop heb gezet ! :)

Let's read Chapter 3!

------ - - - - - - - - ---------------

Ik liep door de grote hallen waar al sommige leerlingen liepen met hun schooluniform. Ze keken allemaal met slaperige ogen en zagen eruit alsof ze er geen zin in hadden.
Daar in tegen liep ik opgewonden door de hallen en glimlachte ik naar iedereen. Ik had heerlijk geslapen en ik had weer zin in wat nieuws. Nieuwe leerlingen, nieuwe collega's... een heel nieuw begin weer voor mij.
Maar toch... het voelde niet helemaal als 'nieuw'.
Keer op keer wilde ik wat nieuws proberen... daar was ik al zo'n 150 jaar mee bezig. Ik vroeg me opeens af hoe oud professor Perkamentus wel niet moest zijn. Die man moest zeker tegen de honderd aan zitten.

Ik kwam uiteindelijk bij het lokaal uit van Sneep.
Ik haalde diep adem, klopte een paar keer op de deur en liep naar binnen.
Hij zat al aan zijn bureau de krant te lezen. Het lokaal was groot, donker en vol flesjes, ingrediënten en potten voor het maken van Toverdranken.
'Goedemorgen professor.' Groete ik hem beleefd en ging aan mijn bureau zitten die een paar meter verder gevestigd stond van zijn bureau.
'Goedemorgen.' Zei hij met zijn lage stem. Ik kreeg er kippenvel van. Waarom reageerde ik hier zo op?! Ik kon me wel voor de kop slaan.

Ik haalde gehaast mijn nodige spullen uit de tas voor het maken van Toverdranken.
Het was stil in het lokaal en ik was opgelucht dat de eerste leerlingen al het lokaal in kwamen strompelen. Wat voelde ik me ongemakkelijk bij deze man. Of misschien was dat omdat we elkaar nu al niet mochten.

Een aantal leerlingen keken me al nieuwsgierig aan. Natuurlijk hadden ze me gister gezien aan de staf tafel, maar ze bleven blikken op mij werpen.
Ik bleef af en toe glimlachen naar leerlingen die me aankeken. Ik was geen strenge lerares, maar ze moesten ook geen geintjes met me uithalen.
En ik denk dat dat ook het geval was bij Sneep. Streng maar... rechtvaardig? Hah... dacht het toch van niet! Riep mijn onderbewustzijn.
Toen eenmaal alle leerlingen op hun plek zaten keek ik eens goed rond. Er zaten leerlingen van Grifoendor en Zwadderich.
Ik zag dat Sneep met zijn stok zwaaide en de deur ging in een klap dicht, gevolgd dat iedereen ook gelijk stil was.
'Een goedemorgen. Ik hoop dat jullie in de vakantie niet al te veel vergeten zijn als een zeef, want leerjaar 3 betekend ook een examen voor de boeg. Als jullie allemaal goed de aandacht hierop richten... moet het met jullie hopelijk wel goed komen.' Sprak hij met een opgeheven kin.
Wauw... hij klonk hoopvol over hun... dacht ik sarcastisch.
'We hebben er ook een nieuwe staflid bij, zoals jullie gister hebben gezien. Juffrouw Gray assisteert mij in Toverdrank en zal jullie helpen als dat nodig moet zijn.' Hij liep met passen als een glibberige slang de klas rond.
'Goed dan. Pak allemaal jullie boeken, pagina 346.' Riep hij en keek rond of ook iedereen deed wat hij zei.
'Slinkballen... dat is wat we vandaag gaan maken. Het 'woord' zegt het al: Slink. Het laat objecten Slinken. Het kan als tegengif worden gebruikt voor mensen die zijn geraakt door Zwelsap. Zoek de ingrediënten op en ga aan de slag. Jullie hebben veertig minuten.' Met dat liep hij naar zijn bureau en keek rond hoe iedereen aan de slag ging.
Ik was ondertussen naar de jongen aan het kijken die me erg opviel. Eentje met een ronde bril en zwart haar. Harry Potter. Ik heb zijn moeder Lily Potter Een tijdje gekent. Ze wist van mijn verleden, hoe ik nooit kon sterven. In een korte tijd hadden we elkaar goed leren kennen. Zij steunde me, maar helaas was ze niet meer. Harry's ogen waren precies Lily, maar ik kon in zijn gezicht meer James Potter zien.

Na een half uurtje keek ik op van mijn boek die ik aan het lezen was.
Het was een historische roman. Waar ik erg van hield omdat ik zelf nooit echt liefde heb gekend. Het was makkelijker om me niet aan iemand vasttebinden. Natuurlijk heb ik door de jaren wat mannen leren kennen, het is niet dat ik stilzit!
Maar als het te serieus begon te worden trok ik een streep.

Dus las ik maar deze romans...

Ik keek dus op van mijn boek en zag een jongen van Zwadderich met fel blond, wit haar mijn kant op kijken. Ik zag dat de jongen naast hem moest lachen en keek toen ook snel mijn kant op en weer weg.
Ik kneep mijn ogen tot speeltjes en wist meteen wat ik moest doen.
'Accio.' Fluisterde ik en richte mijn staf op het voorwerp dat voor hun neus lag. Ze keken verbaasd op toen het blaadje onder hun neus wegvloog en richting mij kwam. Ik glimlachte zoet naar hun en maakte het blaadje open. Ik fronste en keek Sneep aan die ook mijn kant op keek.
'Professor Sneep. Ik heb twee hele leuke jongens betrapt die wat over ons te melden hebben.' Ik stond op en gaf het blaadje aan hem.
'Ik zou graag willen dat een van hun het kwam voorlezen voor de klas.' Zei ik en keek ze een voor een aan. Nu was iedereen aan het meeluisteren.
'Nou... Draco? Ik zou maar luisteren als ik jou was naar professor Gray.' Ik hoorde de ontzag in zijn stem. Hij keek ook iets wat verbaasd, maar dat trok weer snel weg in zijn emotieloze uitdrukking.
Draco stond heel langzaam op met een hoofd zo rood als vuur.
Professor Sneep overhandigde hem het blaadje en keek ons nog eens aan.
'Lees maar voor jongeman.' Zei ik moedigend en ging achter hem staan.
Hij schraapte zijn keel en keek zenuwachtig de klas rond.
Ik zuchte en pakte zijn briefje af.
'Draco, wat vind jij van die nieuwe assistente? Waarop Draco antwoord: ongeloffelijk sexy, heb je ooit zo'n assistente gezien die werkt met professor Snéép? Waarop de andere jongeman antwoord: nee, het is ook zijn eerste assistente. Zullen ze wat hebben samen?' Het hele lokaal lachte. Vooral de leerlingen van Grifoendor. Ik moest zelf ook lachen.
'De rest zal ik de klas besparen over jullie... interessante onderwerp. Wat is je naam?' Vroeg ik luid genoeg zodat de jongen me aankeek die het briefje met Draco had geschreven.
'I-ik heet Karel Kwast.' Stotterde hij.
'Mooi meneer Kwast. Dan hoop ik hierbij dat iedereen weer aan het werk gaat.' Ik liep weer naar mijn bureau en plofte neer op mijn stoel.
Professor Sneep keek me, en als ii me niet vergist zag ik een klein beetje verbazing in hem, maar hij zei niets.

Ik voelde me al helemaal op mijn plek hier.