In Love Again

Chapter 6. what the....?

Twee weken waren verstreken. En er waren wat kleine dingen veranderd.
Zo was Remus steeds meer na de dag vriendelijk er aanhankelijker geworden.
Het begon met de deuren open te houden. Dat was nog niet het merkwaardigst. Maar vervolgens om aan de elfen van de keuken door te geven dat hij een deluxe bord met eten wilde presenteren aan... mij?
Het hilarische aan dit was Sneep zijn reactie.
Alle stafleden zaten aan de tafel. Terwijl het eten op tafel verscheen kwam Remus naar me toe.
'Een prachtig, opgemaakt bord, voor een prachtige en geweldige collega.' Hij zette het bord voor me neer en ik keek met verbazing naar hem op. Voordat ik iets kon zeggen liep hij alweer terug.
Het bord met eten zag er inderdaad mooi uit.
Er zat zelfs mijn lievelingseten op... zwarte kip. Hoe wist hij dat nou?
Ik keek rechts van me waar professor Sneep met stomheidgeslagen naar mijn bord met eten zat te kijken. Vervolgens keek hij naar Remus die weer op zijn plek ging zitten.

Na het eten, wat trouwens voortreffelijk was,  zei ik tegen de stafleden gedag, en liep door de gangen naar mijn kamer.
Het was al donker, dus pakte ik mijn toverstok.
'Lumos.' Fluisterde ik en er brandde een klein lichtje uit mijn stok.

Zo liep ik een tijdje door de prachtige gangen van Zweinstein.
Ik hoorde de schilderijen zuchten en zeuren dat het licht uit mijn stok te fel was.
'Sorry.' Fluisterde ik naar hun.

'Waarom zeg je sorry?' Hoorde ik een stem achter me zeggen.  Ik schrok en draaide me gelijk om, om ook gelijk in de inktzwarte ogen te kijken van Sneep.
'S-sorry?' Stotterde ik.
'Nu zeg je het weer.' Fluisterde hij toen hij boze blikken kreeg toegeworpen van de schilderijen.
'Kan ik iets voor u doen, professor Sneep?' Vroeg ik en trok een wenkbrauw op.
Hij schudde zijn hoofd.
'Ik moet dezelfde weg als u aflopen naar mijn kamer, als dat geen probleem is.' Zei hij met een stem dat droop van sarcasme.
'Prima.' Ik draaide me om en liep verder, met Sneep op de hielen.
We waren een tijdje stil. Ik vroeg me af waarom hij met me meeliep.
'Remus had je goed verwend met het dineren.' Zei hij plots. Ik keek zijn kant op maar hij bleef strak voor zich uitkijken.
'Ja. Dat klopt.' Antwoorde ik droog terug. Wat boeide hem dat nou?
Hij keek mijn kant op.
'Dus de twee hebben elkaar in de liefde gevonden. Wat geweldig.' Hij rolde met zijn ogen.
Ik bleef stil staan en richte mijn toverstok met licht zijn kant op.
'Wat maakt jou dat uit? En even voor de duidelijkheid, er speelt zich niks met liefde af. Hij is gewoon een collega en een goede vriend.' Waarom was ik hem dit aan het uitleggen? Dit ging hem niks aan.
'Pas op dat hij niet in een weerwolf veranderd als je hem wakker wilt kussen.' Met dat draaide hij zich om en liep weg. Zijn zwarte "keep" waaide achter hem na. Ik bleef hem na kijken totdat hij in het donker verdween.
Wat was zijn probleem?

..........................................

De daarop volgende dagen voelde vreemd aan. Het werk was top, echt waar. Niet iedere leerling was geweldig om les aan te geven. Maar dat hoorde erbij.

Nee, het vreemde was dat ik Sneep probeerde te begrijpen. Die man was als een gesloten boek. En dat irriteerde mij mateloos. Zo'n complexe man had ik nog nooit in mijn 200 jaar van bestaan meegemaakt. En ik heb veel mensen in mijn leven gekend. In ieder geval, ik maakte mij er ook druk omdat ik hém probeerde te begrijpen. Ik wilde dit niet. Waarom zou ik zo'n persoon beter willen leren kennen?

'Mevrouw Gray, zou u nu willen beginnen met het nakijken van de toetsen? Anders zitten we hier morgen nog.' Onderbrak Sneep mijn gedachten. Hij keek niet op, hij bleef staren naar iets op zijn bureau, wat hij ook aan het doen is. Ik zuchtte en begon eraan.

Een dikke twee uur later, zonder een woord te hebben gezegd, was ik klaar. Ik knipte een keer met mijn vinger en de blaadjes gingen als vanzelf netjes zich stapelen op mijn bureau.

Ik stond langzaam op...

'U denkt dat u klaar bent?' Vroeg een zware stem en ik draaide mij langzaam om.

'Jep. Dat heeft u zojuist goed vernomen.' En ik maakte een beweging met mijn hand zodat mijn tas in mijn hand vloog. Hij keek mij strak in de ogen aan. En ik bleef ook terugstaren. Dat hij maar niet dacht dat zijn intimiderende blik mij iets deed!

En toch deed zijn blik wat met mij...

Naarmate de tijd verstreek, ik weet niet hoelang het duurde, voelde ik van alles in mijn lichaam dat ik in een hele lange tijd niet meer gevoeld had. Zijn inktzwarte ogen doorboorde de mijne. Alsof hij in mijn ziel kon kijken. Ik ademde steeds sneller in-en-uit. Ik voelde mijn onderbuik samentrekken. Ik wist niet wat dit betekende, maar ik was er niet blij mee. Gelukkig merkte hij niets, want na de jaren wist ik wel mijn gezicht in controle te houden.

'Odilia...' Zijn stem klonk nu heel zacht, maar veels te hard in het stille klaslokaal.

'...je kunt gaan.' Vervolgde hij. Hij wende zijn blik af en de magie was weg. Hoe snel het gekomen was, was het ook verdwenen.

En zo verdween ik ook het klaslokaal uit, alsof mijn leven er van af hing.

Sorry sorry sorry voor het lange wachten!!!

Ik zat namelijk in een verhuizing dus ik heb echt NIKS kunnen doen! En zonder internet voor 3 weken was het ook niet echt gemakkelijk haha!

Hopelijk genoten jullie van de chapter en er zal zo snel mogelijk een volgende komen!