"ප්ලීස්... මේ වෙලාවේ අපට බෑ කියන්න එපා..."
නාම්ජූන් ඔප්පාගෙ මූණ බලාගෙන මම කොහොමද බෑ කියන්නෙ?... මියාටත් ඒක හොඳ වෙයි කියලා හිතලා මම කැමති වුණා... අසාමාන්‍ය විදිහට දවස් තුනක් විතර යනකොට සම්පූර්ණයෙන්ම නැතත් තරමක් දුරට නාම්ජින් ඔප්පලා හිත් හදාගෙන හිටියා...
"ඔප්පා..."
"කියන්න මියා... මොනවද ඕනේ?..."
නාම්ජූන් ඔප්පා ඇහුව වෙව්ලන කටහඬකින් කතා කරපු මියාගෙන්...
"මට... මට යුන්ගියාගෙ ඇඳුමක් දෙනවද?..."
එයා ඇහුවෙ මාවත් හුඟක් පුදුම කරලා... නාම්ජූන් ඔප්පා මොකුත් නොකියා යුන්ගි ඔප්පගෙ ලොකු ටී එකකුයි බොටම් එකකුයි ගෙනත් දුන්නා... මියා ඇතුළුව අනිත් හැමෝම වගේ හුඟක් තදට අසනීප වුණා... මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් නිසා බෙහෙත් දුන්නා... මියානම් කලේ අර ඇඳුම ඉඹ ඉඹ මුලු දවසම හිස් අහස දිහා බලාගෙන කල්පනා කරපු එක විතරයි...
