ANONİM:GALAKSİM

🍯34🍯

Bölüm şarkısı

Ayaz yoğun bakıma alındığından beri camdan onu izliyordum. Önümden ameliyata giren doktor geçtiğinde kendimi tutamayıp yanına gittim.

"İçeri girme şansım var mı"

"Maalesef küçük hanım. Durumu kritik yanına kimseyi alamayız"

"Sadece 5 dakika lütfen" dediğimde doktor bir süre etrafa bakıp geçen bir hemşireyi çağırdı

"Kızımızı hazırlayalım" dediğine gülümsemişti

"Teşekkür ederim"

Sadece başını sallayıp yanımdan gitti

Hemşirenin arkasından bir odaya girdiğimde üstüme önlük gibi bir şey maske bone vermişti hepsini giyip ayazın kaldığı odanın önüne gelmiştim. Birkaç saniye gözümü kapatıp derin nefes aldıktan sonra hemşire kapıyı açmıştı ve içeri girmiştim.

Girdiğim anda aklımıza yaşadığımız her güzel saniyenin gelmesiyle gözümden bir damla yaş aktı. Şuan burda ,ayazın yanında, ağlamamam gerektiğinin farkındaydım. Sedyenin yanına oturduğumda ellerim ayazın ellerini buldu. Birkaç saniye sadece elini sevdim.

"Sevgilim" dediğimde ayazın duyduğunu biliyordum

"Eminim bu odadan el ele hiçbir şey olmamış sadece çok ders çalıştığımız için ortam değişikliği yapmış gibi çıkıcağız" diyip hafifçe güldüm.

"Valla hemen şuan dudaklarına yapışmak istedim ama yapamam sanırım" dedim saçmalayarak. Duygusal konuşmalar yapma niyetim yoktu, ayaz sevmezdi böyle şeyleri.

"Sen bir çık şu odadan bir öpücem seni oğlum böyle saatlerce" diyip güldüm

Yüzümdeki gülümseme yavaş yavaş silinirken konuşmaya devam ettim. "Eskisinden daha dinç bir şekilde çıkacağından hiç şüphem yok. Hira, savaş, ben seni bekliyoruz tekrar dön aramıza yine sabahlara kadar çoşmaya devam edelim. Çıkmam lazım şu an sanırım" diyip elini yavaşça okşadım.

Kapıdan dışarıya çıktığımda gözlerimden sanki kapıdan çıkmamı bekleyen yaşlar kendini bırakmıştı. Hira beni gördüğünde hızlı adımlarla yanıma gelip kollarını belime sardı.

"Ağlama nolursun bebeğim" diyip göz yaşlarımı sildi

"Ya çıkamazsa o odadan" dedim hıçkırıklarımın arasından.

"Öyle bir şey olmayacak yonca" dedi Savaş yanımıza gelip

Savaşta yavaşça bana sarıldı. Üçümüz birbirimize sarılmıştık. Benim hıçkırıklarımın arasına savaşın burun çekme sesi geldiğinde yüzümde az da olsa gülümseme oluşmuştu.

"Gel şu üstündekileri çıkaralım" dedi hira

Başımı aşağı yukarı sallayarak tuvalete doğru yürüdüm.

Tuvaletin aynasından kendime baktığımda iyi görünmüyordum. Gözlerim kıpkırmızı,rengim solmuş, saçlarım dağılmış gözlerimi kapatıp bir süre kendime gelmeye çalıştıktan sonra üstümde hastane elbisesi gibi duran şeyi hira çıkarmıştı. Elimdeki eldivenlerden kurtulup çöpe attım.

"Bir şeyler yemen lazım" dedi hira

"İstemiyorum"

"Yonca bak gerçekten iyi değilsin ki bunun sende farkındasın. Sen bir şey yemesen ya da uyumasan bir şey değişmeyecek" dedi hira