Απολεσθείσα Ψυχή

⚍

Οι ζέστες ηλιαχτίδες ξεπρόβαλλαν μέσα από το ανοιχτό παντζούρι και κάθισαν στα κλειστά καπάκια του αγοριού. Μούγκρισε ενοχλημένα και τα βλέφαρά του φτερούγησαν. Έφερε με επιτυχία τον εαυτό του στην πραγματικότητα...

Έτριψε μισοκοιμισμένος το πρόσωπό του αφαιρώντας τα ξεραμένα δάκρυα που δεν σκούπισε το βράδυ, πριν πέσει σε λήθαργο. Απεχθάνονταν την αίσθησή τους, ανατρίχιαζε στην ιδέα πως θα αφήνανε επάνω του το σημάδι τους! Τεντώθηκε, ίσιωσε την πλάτη του και έπειτα το στρώμα.

Αισθανόταν μια έντονη φαγούρα, σαν κάτι να του έτρωγε την ψυχή. Ήταν εξοικειωμένος όμως σε αυτή την αίσθηση, για αυτό γνώριζε πως με το ξύσιμο της σάρκας η ενόχληση δεν θα έπαυε. Αποζητούσε κάτι, ή καλύτερα, κάποιον...

Η μυστήρια ξανθομαλλούσα εγκαταστάθηκε μόνιμα στη μνήμη του και δεν έλεγε να φύγει! Η εικόνα της φάνταζε αγγελική, εξέπεμπε μια οικειότητα, τον έκανε να σκάψει στα πιο βαθιά μέρη του νου του μήπως και συνειδητοποιούσε τι του θύμιζε. Το χρώμα των μαλλιών της με αυτό των ματιών της ήταν ο τέλειος συνδυασμός! Εκείνο το σκούρο καφέ, το σχεδόν μαύρο, σε σαγήνευε. Και σίγουρα σαγήνεψε και τον νέο άντρα που μετρούσε αντίστροφα τις μέρες μέχρι την σημερινή.

Σήμερα. Σήμερα είναι η μέρα! Όλο αυτό το διάστημα φύλαγε το -ολίγον τι καταστραμμένο- χαρτί κάτω από το μαξιλάρι του και ο ύπνος τον έπαιρνε μόνο εάν αναπολούσε την συνάντησή τους. Η επιρροή της γυναικείας εκείνης ύπαρξης ήταν τόσο μεγάλη που τον έκανε να ξεχάσει τις συνθήκες που επικρατούσαν στο σπίτι του. Έφτασε στο σημείο να λέει με τον πατέρα του μόνο τα τυπικά. Για να λέμε και την αλήθεια, δεν του κακοφάνηκε κιόλας...

«Κ. Jeongguk, είστε καλά;» φανερώθηκε η γνωστή φυσιογνωμία της κ. Kyong που ξύπνησε τον Jeongguk απ' τον όρθιο ύπνο του.

«Ω, Kyong, καλημέρα! Γιατί να μην είμαι;» ρώτησε κάπως χαμένα.

«Χτύπησα τρείς φορές μα δεν άκουσα την απάντησή σας. Το πρωινό έχει σερβιριστεί! Ο κύριος και η κυρία Jeon σας ζητάνε κάτω» ενημέρωσε τον νεαρό, όπως της είχε ζητηθεί.

«Ευχαριστώ! Πες τους πως σε λίγα λεπτά θα είμαι έτοιμος» έξυσε με αμηχανία τον σβέρκο του και η γυναίκα έκλεισε πίσω της την θύρα, αφήνοντάς τον στην ησυχία του.

'Άλλη όρεξη δεν είχα πρωί-πρωί!', γύρισε τα μάτια του προς τα πίσω δυσαρεστημένος.

Αναγκαστικά βγήκε από τις πυτζάμες του και φόρεσε τα καθημερινά του ρούχα, αφού προηγήθηκε το βούρτσισμα των δοντιών για να διώξει την πρωινή του ανάσα. Λίγο αργότερα ήταν έτοιμος όπως είχε υποσχεθεί και άρχισε να προχωρά μέχρι που βρέθηκε στις σκάλες.

«Όποιος έχτισε τούτο 'δω το σπίτι, ήθελε να κάνει μπούτια! Δεν εξηγείται αλλιώς...» εξέφρασε την αγανάκτησή του για τον αριθμό των σκαλοπατιών που είναι υποχρεωμένος να ανεβοκατεβαίνει κάθε μέρα.

𖧀 ․ ․ ․

Στήριξε το βάρος του στα γόνατα και ξεκίνησε να διαπνέει μανιωδώς οξυγόνο και να εκπνέει διοξείδιο του άνθρακα. Η αδρεναλίνη του είχε κορυφωθεί Τα μηνίγγια του κάνανε σαν τρελά. Κουράστηκε με τόσο τρέξιμο, αλλά άξιζε τον κόπο. Υπερήφανος που έφτασε στην ώρα του, έκανε την είσοδό του στο πελώριο κτήριο.

«Χριστέ μου, παγωνιά!» σηκώθηκε η τρίχα του και τίναξε τους ώμους.

Η σχολή ήταν άδεια και το κλίμα παγερό. Ο πάγκος της γραμματείας κενός και αυτός! Κανείς περιπλανώμενος, ούτε ένα ίχνος ζωής. Ο Jeongguk εξέτασε τα πάντα γύρω του, μα το μόνο που υπήρχε ήταν διαλυμένες καρέκλες, τουλάχιστον τρία δάχτυλα σκόνης και για το κερασάκι στην τούρτα, μπόλικοι ιστοί από αράχνες.

«Αυτό είναι εγκαταλελειμμένο! Τι στα κομμάτια, σε λάθος σχολή ήρθα;» κρύος ιδρώτας έσταξε από το μέτωπό του, παράλληλα με τον φόβο που κύλησε στις φλέβες του.

Ενώ επικρατούσε σιωπή, μια γλυκιά μελωδία άρχισε να παίζεται και του τράβηξε όλη την προσοχή. Το αναγνωρίζει αυτό το μουσικό όργανο! Έχει δουλέψει ώρες των ωρών από πάνω του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε γίνει το κρεβάτι του.

Ακολούθησε τον ήχο του πιάνου που τον οδήγησε σε ένα χολ τεράστιων διαστάσεων και έμεινε έκπληκτος. Κοκκάλωσε! Εκείνη! Ήταν καθιστή, με τα καλλίγραμμα άκρα της να στολίζουν τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου.

«Γειά σου και πάλι, Jeon Jeongguk» έστρεψε τον κορμό της με ένα πλατύ χαμόγελο.

❛ ✒️... ❜

Συντομότερο απ' ότι συνήθως :(