"Bana on gün ver, sana ölmemen için on sebep verebilirim." Yibo, durakladı. "Ve o zamana kadar fikrini değiştiremezsem, şu uçurumdan atlayabilirsin."
#Yizhan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- 3. Gün Pastane..
Yibo, okul bittikten sonraki Pazartesi öğleden sonra geç saatlerde yetimhaneyi gelmişti. Beni görmeye.
"Bu çocuğu tanıyor musun?" Madam Zhang Jing Tong, beni odamdan çağırdıktan sonra sordu. Hiç ziyaretçim olmadığı için sesindeki şok tonu gizlemek için elinden geleni yaptı.
Bana küçük bir gülümseme gönderirken gözlerim Yibo'nunkilere kilitlendi. "Okula beraber gidiyoruz."
"Ha." Madam Zhang Jing Tong, Yibo'ya gülümseyerek karşılık verdi. "Seni bir arkadaşla görmek güzel Zhan." Bunu beklemiyordum ama şaşırmadım da.
Dudaklarımı yaladım. "Mutlaka-"
Yibo ona tatlı bir gülümsemeyle, "Bir mahsuru yoksa, Madam Zhang Jing Tong," "Zhan'ni bir iki saatliğine dışarı çıkarmak istiyorum," dedi. Ben sözümü tamamlamadan önce.
Madam Zhang Jing Tong, sırtımı sıvazlayarak başıyla onayladı. O beni Yibo'ya doğru hafifçe iterken gözlerimi devirerek mızmızlandım. "Onu istediğin kadar dışarı çıkar. Zhan, okula gittiği zamanlar dışında yetimhaneden neredeyse hiç çıkmaz."
Wang yibo sırıttı. "Teşekkür ederim, Ona iyi bakacağım."
Bunun üzerine Yibo'yı yetimhaneden çıkardım. Ben Yibo'ya bir bakış atarken Madam Zhang Jing Tong, kapıları arkamızdan kapattı. "Bugün beni nereye götürüyorsun?" diye sordum, sesimden alaycılık damlıyordu resmen.
Kaşlarımı çattım. "Neden? Pastane de ne yapacağız?"
"Üçlü, çikolatalı kurabiye yapmayı öğreneceğiz." Diye Yibo, basitçe söyledi.
Kasabamızda iyi bilinen bir Pastaneye gittik. Daha önce bir kez burada bulundum, ama bu ailem ölmeden önceydi. Bir keresinde doğum günümde beni buraya getirmişlerdi ve istediğim pastayı seçmeme izin vermişlerdi. Oradaki en lezzetli, çikolatalı pastayı seçmiştim. Ona ne istediğimi söylediğimde Yibo'nun amcasının yüzündeki sinsi gülümsemeyi bile hatırlıyorum. Neden buradayız ki? Anıları hatırlamak acı veriyor sadece. Bu yüzden yetimhaneden dışarı çıkmıyordum her bir anı kalbimi derinden etkiliyordu.
"Yibo!" dedi bir adam ellerinin her yerinde unla. "Vay, Aslanım. Seni görmek güzel oğlum."
"Ben de seni gördüğüme sevindim James Huang, Amca." Yibo beni öne çekerek tanıştırdı. "Bu, arkadaşlarımdan biri olan Xiao Zhan."
Wang Yibo'nun amcası James Huang, Ona anlamlı bir şekilde bakarak tek kaşını kaldırdı. "Hmm. İkinizin bundan fazlası olmadığına emin misiniz?"
Yibo yanımda pancar kıpkırmızı gibi kulakları kızarırken, gözlerim büyüdü. "Evet ,eminim James Huang Amca." diye tısladı. "Kurabiyeleri yapmak için tüm malzemeleri çıkardın mı?"
