Hızla yerimden kalktım ve bahçeye doğru ilerledim bahçeye geldiğimde emily bir banka oturmuş bir cocuk ise ayağına bakıyordu yanlarına gittim ve "emily iyimisin bebeyim" dedim "ayağımı burktum ama sorun yok ted bir şeyim olmadığını söyledi" dedi emily onu kucağıma aldım ve "teşekkür ederiz ted bundan sonrasını biz hallederiz" dedim ted denen cocuk gülümsedi ve "rica ederim görüşürüz emily geçmiş olsun" dedi emily'de gülümsedi ve "görüşürüz ted teşekkürler" dedi arabaya doğru yürürken bana daha sıkı tutundu kanının kokusunu çok yanından alabiliyordum bu bu cok tehlikeliydi işte arabanın ön kapısını açtım ve emily'i içeriye soktum. 1 saat sonra emily'in ağzından Eve geleli baya olmuştu şimdi harry'nin arkadaşları geleceği için hazırlık yapıyorduk harry yemekleri yapıyordu ben ise salata yapıyordum tabi onuda harry öğretmişti ona 'baba' diye hitap etmemi istemişti hayatımda ilk kez birine baba diyordum ve bu cok güzel bir histi gözlerim dolmaya başlamıştı nedenini bilmiyorum ama içimden harry'ye sarılmak gelmişti öylede oldu zaten arkasından sarıldım ve göz yaşlarımın sırtına düşmesine izin verdim bana döndü ve ellerimi tutarak "ne oldu bebeyim neden ağlıyorsun" dedi ona daha cok sarıldım ve ağlamaya başladım sarılışıma karşılık verdi birbirimizden ayrıldık ve harry "niye ağlıyorsun emily benmi bir şey yaptım sana-" sözünü kestim ve "hayır sen bir şey yapmadın bende bilmiyorum neden ağladığımı bilmiyorum" dedim bana sarıldı ve saçlarımı okşuyarak "şşşştt emily ağlamak yok hadi sil şu göz yaşlarını" dedi göz yaşlarımı sildim ve ona baktım çatık kaşlarla beni izliyordu kapı çaldığı zaman mutfaktan cıktım ve kapıyı açtım bunlar harry'nin arkadaşlarıydı ela gözlü esmer olan adam "hey..sende kimsin harry nerde" dedi ona gülümsedim ve "meraba zayn ben harry'nin kızıyım" dedim evet bana hepsini annatmıştı onlarla ilgili herşeyi biliyordum resmen bana afallayarak baktı ve eve girerek "HARRY NERDESİN AMINA KOYİM ÖLMEDİN YA ÖLDÜNMÜ YOKSA HARRY!!" diye bağırmaya başladı harry mutfaktan cıktı ve "bağırmaya gerek yok zayn" dedi zayn beni eliyle gösterdi ve "bu kız senin kızın mı?" dedi harry kafasını salladı ve zayn bana doğru gelerek "iyide bu hiç sana benzemiyor amına koyim sen emin misin gercek kızın olduğuna" dedi o sırada'da diyerleri içeriye girmişti niall ortaya atlayıp "zayn biraz içti kafası güzel sen aldırma ona" dedi göz devirerek mutfağa adımladım ve masaya son dokunuşları ekledim herkes masaya oturduğunda bende harry'nin yanına oturdum onlar sohpete direk dalmışlardı beni önemseyen kimse yoktu harry bilene benimle ilgilenmiyordu burası oldukça sıkıcıydı konuştukları tek şey lise yılları ve karı, kız'dı yemeğimi bitirip arkamdaki sandalyeye iyice yaslandım ve onları dinliyormuş gibi yaptım aklım ted'de kalmıştı oldukça yakışıklı biriydi çenesine kadar gelen uzun sarı saçları ve belirgin yüz hatlarıyla oldukça yakışıklıydı onu yarın okulda görmek cok isterdim hem iyi bir cocuğada benziyordu ilk arkadaşım olabilirmiydi acaba harry beni omuzlarımdan tutup sarstı ve.
"Emily kendine gel hu,huu " dedi gülerek sonra tekrar ekledi "iki saatir niall'a bakıp dalıyorsun ne oluyor ne düşünüyorsun" dedi niall gülerek "ne düşüncek canım beni düşünüyordur sonuçta yakışıklı ve karızmatik biri duruyo karşısında" dedi ona gülümsedim ve "evet babacım ben bay horan'ı kesiyordum çünkü başka derdim yoktu" dedim ona alaycı bir sesle harry beni kendine cekti ve "ben varken niall'a ne ihtiyaç var ben daha yakışıklıyım" dedi yutkunarak ona baktım ve geri önüme döndüm harry iyi bir adamdı hoş ve tatlı biriydi onu gerçektende bir baba olarak değilde keşke başka biri olarak tanısaydım berki bir şansımız olabilirdi o cok yakışıklı bir adamdı ve ben o güzel kıvrımlı pembe dudaklarını öpmemek için kendimi zor tutuyordum öyle tatlı gözüküyordular ki tatları bence bir pamuk şeker veya kiraz gibi olabilir diye düşünmeden edemiyordum
Niall kocum yavaş amk bak harry bir çarbacak ölcen aaaaaaa yavaş be yavşak herif aaaaaaaaaa
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
