W promieniach wschodzącego słońca

Rozdział 4

- Mógłbyś przestać bawić się moim kosztem? - wyrzucił z siebie Ash, odrzucając gwałtownie poduszkę, którą przez całą ich rozmowę przyciskał do swojej piersi. Czarna kotka skulona tuż obok na kanapie wydała z siebie niezadowolony pomruk i obrażona uciekła do sąsiedniego pokoju.

- Wkurzyłeś Elizabeth - stwierdził Shorter.

- Jestem bardziej skłonny uwierzyć, że zmęczyło ją twoje pieprzenie.

- Znowu uciekasz, Ash - odezwał się, zabarwiając swój głos łagodną nutą.

- To ty znowu starasz się mnie zmienić.

- Serio? Tak to odbierasz? Zaczynam wątpić w wynik twojego IQ.

Ash spiorunował go wzrokiem, ale powstrzymał się od komentarza.

- Mówię poważnie, Ash. Dlaczego choć raz nie spróbujesz być ze sobą szczery?

- Jestem szczery.

- Nieprawda, nie jesteś. Chcesz powiedzieć, że to w porządku jeżeli po zrealizowanym zleceniu, nigdy więcej go nie zobaczysz? Odpowiada ci to, tak?

Ash nic nie odpowiedział, zamiast tego chwycił na powrót poduszkę i przycisnął ją do swojej twarzy.

- Wychodzi na to, że nie - stwierdził, obserwując reakcję swojego przyjaciela.

- Co z tego - wydusił zza warstwy puchu - ja i on to dwa różne światy.

- Jesteś pewien? Nie znasz nawet powodu, dla którego opuścił swój kraj. Może on również przed czymś ucieka?

- Boję się... boję się zapytać. Co jeżeli... mi nie odpowie?

- Zapomniałem już jaki potrafisz być uroczy - odezwał się, na co Ash łypnął na niego zza poduszki, gniewnie marszcząc brwi.

- A ty zapominasz chyba, że jestem od ciebie silniejszy.

- Przecież wiesz, że nie boję się ciebie - odparł rozbawiony.

Cichy dźwięk telefonu dobiegł z kieszeni Shorter'a. Siedząc na podłodze tuż przed swoim upartym przyjacielem, bez słowa sięgnął po hałasujące urządzenie.

- Co tam, Sing? - rzucił, odbierając.

- Zmiana planów, dzisiaj odpuszczamy próbę. Alex jest nieuchwytny.

- Co to znaczy nieuchwytny? - zdziwił się, spoglądając na Ash'a, który z niezadowolonym wyrazem twarzy przysłuchiwał się ich rozmowie.

- Zamiast wrócić wczoraj grzecznie do domu, spędził noc w jakimś barze. Reszty chyba się domyślasz.

- ...Eiji wie? - zapytał wymieniwszy z Ash'em znaczące spojrzenia.

- Tak, wracamy właśnie od niego.

- Gdzie są dokładnie? - głos Ash'a wydobył się z jego lekko zaciśniętego gardła.

- Mijamy właśnie Starbucks na Montague - odpowiedział Sing, doskonale słysząc pytanie swojego przyjaciela.

- Spotkajmy się za 10 minut przy stacji metra - zarządził, podnosząc się z miejsca. - Mam ochotę na chińszczyznę - dodał, spoglądając znacząco na Shorter'a.

- Słyszałeś? Jedziemy do mnie - zwrócił się do Sing'a, wykrzywiając usta w szerokim uśmiechu.

Chłodny jesienny wiatr zaatakował Ash'a, gdy pchnąwszy przeszklone drzwi opuścił mury wysokiej kamienicy, gdzie na jej ostatnim piętrze zostawił pod opieką niepozornej (jedynie z wyglądu) czarnej kotki ich własne, cztery kąty.