ŞAHMARAN

-Bölüm 3-

Keyifli okumalar.

Panik atağın etkisiyle hala titriyordum. Yerde ağlamaya devam ederken yavaşça yere eğilip benim boyuma yetişti. Sağ elini omzuma götürdüğünde korkuyla irkildim.

Ellerini havaya kaldırarak "Tamam, dokunmuyorum, sakin ol."dedi.

Yüzüne baktığım da Yakup'a olan benzerliğiyle geri çekildim. Sanırım gerçekten amca- yeğenlerdi. Aslında , fiziksel olarak benzemiyorlardı. Yakup'un iki katı gibiydi ama bu görüntüsü beni daha da korkutuyordu.

Aramızdaki bu sessizliği bozarak "İyi misin?" dedi.

Gözlerimden akan yaşlarla başımı evet anlamında salladım.

"Emin misin?" diye sorduğunda cevap veremedim.

Başımı öne eğmiş beklerken gözleriyle beni süzdüğünü hissediyordum.

Bir an üzerimdeki elbisenin yırtık ve her ne kadar düşmesin diye üzerimde tutsam da birçok yerimin meydanda olduğunu unutmuştum.

Daha amcasının elinden biraz önce kurtulmuşken şimdi aç gözlerle bu mu bakıyordu bana?

"Senin ne işin var, burada neden çalışıyorsun." diye sorduğun da sinirle "Seni ilgilendirmez." dedim.

Duygularım karmakarışıktı; Korkmuştum, sinirliydim, titriyordum, sanki bu olayı yaşayarak hayatım alt üst olmuştu ve bu adam da oturmuş benim yıkılışımı izliyor gibiydi.

Gözlerimi, mavi gözlerine dikerek,

"Bana acıma, ben senden daha güçlüyüm." dedim.

Yıkılmış olabilirdim ama kendimi toparlamayı da iyi biliyordum. Küçüklüğümden beri her yarasını kendisi sarmış bir kıza acımak aptallık olurdu.

Bu sözleri beklemediği yüzünün her karışından anlaşılıyordu.

"Güçlü olman, yardıma ihtiyacın olmadığı anlamına gelmiyor." dedi. Beklediğimden daha akıllıca bir cevap vermişti.

"Yardıma falan ihtiyacım yok." Diyerek kestirip attım.

Ayağa kalktı. Yukarıdan bana bakarak elini uzattı.

İlk başta eline sonra da gözlerine baktıktan sonra tereddütle elini tutarak ayağa kalktım.Biraz önce söylediğim şey çoktan toz olup uçmuştu.

Ayağa kalktığımda elimi geri çekecekken sıkıca tuttu.

Tuttuğu elime bakıp yüzüne döndüğümde,

"Yerdeki biri başkasına yardım edemez eğer kalkmak istiyorsan, ayaktakinin elini tutacaksın" diyerek ellerimi yavaşça bıraktı ve odadan çıktı.

Odada tek kaldığım da hala yaşadığım şeylerin etkisindeydim. Bıraktığı elime bakıyordum.

"Güçlü olman, yardıma ihtiyacın olmadığın anlamına gelmiyor."

" Yerdeki biri başkasına yardım edemez eğer kalkmak istiyorsan ayaktakinin elini tutacaksın."

Kendimi toparlayıp kapının arkasındaki asılı hırkalardan birini giyerek Yeliz'i bulmaya çıktım.