İlkim ve Pişmanlık (Gay)

5

Gördüğüm şey bir kişiydi, hatta kişiler. Onsekiz-yirmi yaşlarında duran iki kişi. Hatta birisi o kadar bile yok gibi duruyordu. İkisi de yavaşça soyunuyorlardı. Daha genç görünen iç çamaşırını çıkarıyordu diğeri ise çoraplarını çıkarıyor ve çorapları dışında tamamen çıplaktı. Daha genç görünenle tam donu çıkmak üzereyken göz göze geldik. Neredeyse beş saniyedir onlara bakıyor ama ağzımdan bir kelime dahi çıkaramıyordum ve sonunda fark edilmiştim. Daha göz göze gelmemizden bir saniye bile geçmeden ağzımın üstünde bir el hissettim. Hala üstümde olan adamın eliydi bu. Onun bana baktığını fark edip olayı kavramış ve hemen ağzımı kapatmıştı. O an demin ki gibi bir kuvvetle terlemeye devam ettim ama bu sefer ki buz gibi soğuktu. O an aklımda bir yapboz birleşmeye başladı. Daha tenha olan günlük kiralık daireye gelmiştik. Sonrasında kapı çaldığında bana temizlik demişti ama bu otel değildi. Temizliğin ne işi vardı bu saatte. Dair temizliğine gelecek olsa birisi gün içerisinde gelirdi. O an kapıyı çalanın bu ikisi olduğunu anladım. Ben aptal gibi yorganın altına girdiğim için olanları anlamamıştım ama bu ikili de pek anlamış gibi durmuyordu. Eğer ben yorganın altına girmemiş olsaydım büyük ihtimalle bu ikiliyi görüp bir şeyler gittiğini anlayacaktım. Aslında bu ikili adam onları çağırdığında gelmeliydi büyük ihtimalle ama bunlar dayanamayıp aptal gibi gelmişti. Tahminimce bu da onlara fısıltıyla azar çekiyordu ve yakalanmadıkları için şanslı olduğunu söylüyordu. Tamam, bir planları olduğunu anladım ama hala eksik parçalar vardı. Nasıl bana fark ettirmeden yatağın oraya kadar gelmişlerdi. Evet, ben biraz kendimi kaybetmiştim ama kapının açılması ve birinin beni böyle görmesi en büyük korkumken kapının açılmasını duymam imkansızdı. O an aklıma dank etti. Zaten kapı ilk açıldığından beri odadalardı. Tekrardan benim aptal gibi yorgan altına girmemden yararlanıp onları banyoya sokmuş olmalıydı. Ben de kaçar korkusuyla zaten banyoya gitmeye yeltenmedim bile. Resmen onların işini o kadar kolaylaştırmıştım ki akıl alır gibi değildi. Bu yapbozu çözmem birkaç saniyeden daha fazla sürmemişti. Şu an ise aklımın çözmek dahi istemeyeceği bir yapboz vardı karşımda. Bana ne olacaktı? Çocuklara bir göz gezdirdiğimde tahminimce ikisinin de ilk defası olacaktı ve onca yılın acısını benden çıkaracaklardı. Git gide daha çok karamsarlık ve korku sarıyordu içimi. Kendi aralarında bir şeyler konuşup gülüşüyorlardı ama ben düşüncelerimden ne dediklerini dinleyemiyordum bile. Sonrası ise her şey daha da kötüye gitti ama hiçbiri tahmin etmediğim şeyler değildi. Bir saat kadar sonra ağzımı açtılar ama benim bağırmaya bile halim yoktu. İki saat kadar sonra beni rahatça bıraktılar. Artık zorla ittire kaktıra yapmıyorlardı istediklerini ama benim direnmeye bile halim yoktu. Gece sonunda üçü de çekip gitti ama benim yataktan kalkmaya bile halim yoktu.