Amethyst

Hoofdstuk 2 - Na de nacht

Toen Lune wakker werd was ze in eerste instantie al helemaal vergeten wat er de avond ervoor was gebeurt en had ze de neiging om vrolijk uit bed te stappen en Jonas gedag te zeggen. Toen herinnerde de ze zich het voorval van de vorige avond. De briefjes, Jonas' rochelende stem. Ze wou niet naar de jongen toe die de nacht ervoor heeft gedaan alsof hij een gek was met zware mentale problemen maar toch wou ze weten wat erachter zit. Ze wou weten waarom hij haar een amethist noemde en waarom hij over briefjes met dat woord erop op de grond had liggen, maar het liefst wou ze weten waarom hij tegen haar had gedaan alsof hij dood was en haar daarna ineens de schrik van haar leven had gegeven. Leuke 2e nacht was dit. Lune probeerde haar zinnen te verzetten en er zelf maar voor de zorgen dat haar verblijf bij deze rare jongen goed verliep. Ze wierp een blik op de klok en zag dat het al half 11 was. Ze zuchtte diep, duwde de deken van zich weg en deed haar sloffen aan. Ze had besloten om te doen of het voorval van de nacht ervoor niet gebeurt was en zo normaal mogelijk tegen Jonas te doen.

Toen ze beneden kwam lag Jonas al op de bank TV te kijken en hij had nog wat ontbijt voor haar laten staan. Zonder iets te zeggen liep Lune langs hem heen naar de eettafel toe om daar haar ontbijt te gaan eten. "Zeggen we tegenwoordig geen goede morgen meer?" Lune schrok van Jonas' stem en keek op. "Zware nacht gehad ofzo?" vroeg Jonas nogal sarcastisch. Hoe kon hij niet weten wat er was gebeurt gister nacht? En waarom deed hij ineens zo...sociaal? Gister heeft hij nauwelijks iets tegen me gezegd. Lune was verbaast over de vraag van Jonas en kwam daardoor te laat met een antwoord en Jonas begon weer vragen te stellen. "Dus eerst geen goede morgen en nu ga je me negeren? Leuk zo'n huisgenoot." Lune keek hem vragend maar tegelijkertijd boos aan. "Goede morgen, kijk daar heb je mijn goede morgen die je zo graag wou. En ja, ik heb een rot nacht gehad en stop alsjeblieft met zo kinderachtig te doen je weet best wat er aan de hand is." Lune had meteen al spijt van haar uitval tegen Jonas, wie weet wat de jongen haar aan kon doen? "Nou het spijt me zeer maar ik heb geen idee waar je het over hebt en als je me excuseert ik ga hardlopen dan kun tenminste in rust verder ontbijten." Jonas liep naar de grote hal toe en deed de deur open om hen daarna weer hard achter hem dicht te slaan.

Lune at rustig verder nadenkend over het korte gesprek wat ze net met Jonas had gehad. Zou hij serieus niet weten waar ze het over had en zou hij niet weten wat er gister avond was gebeurt? Ze was erg door de war, maar er was verder niks wat ze eraan kon doen op dit moment. Jonas was er niet maar ze was te bang om opnieuw zijn kamer in te gaan, bang voor wat ze kon aantreffen. Ze besloot naar haar kamer te gaan en een boek te gaan lezen, in de hoop er iets rustiger van de worden en even de buitenwereld te vergeten. Dat was de reden dat ze van lezen hield; zich even kunnen afsluiten van de buitenwereld. Ook was lezen goed voor haar fantasie en ze werd er erg slim van. Er waren geen nadelen aan lezen en het was daarom ook haar favoriete bezigheid. Ze liep naar boven toe en eenmaal op haar kamer pakte ze blindelings een boek. Het maakte Lune niet uit welk boek ze pakte als het maar een boek was. Ze wierp een snelle blik op de amethist op het nachtkastje en begon daarna te lezen. Na ongeveer anderhalf uur hoorde ze beneden de deur open gaan, dat moest Jonas zijn. Lune hoorde hem te trap op komen strompelen, hij hijgde en liep moeilijk. Hij zal wel heel hard gelopen hebben, dacht Lune. Jonas liep naar de badkamer en deed de douche aan. Door het lawaai van de douche kon Lune niet meer fatsoenlijk lezen en ze ging doelloos naar het plafond staren. Ze bedacht alle dingen die vanaf nu mis konden gaan, dit hielp haar altijd om rustig te worden omdat ze zich voorbereide op het ergste. Jonas kon erger worden en elke avond eng gaan doen, hij kon tegen haar liegen en stiekem alles nog weten van gisteravond, hij kon zich raar gaan gedragen naar Lune toe en daardoor nog enger worden. Al deze onwerkelijke scenario's speelde zich minstens een keer af in Lune's hoofd. Die scenario's waren natuurlijk stom en kinderachtig maar Lune maakte zich snel zorgen om de kleinste dingetjes. En in dit geval maakte ze zich waarschijnlijk zorgen om helemaal niks.

Tijdens het avond eten wisselde ze weer eens geen woord en aten ze in stilte hun soep op. Het was dan geen flitsend avond diner maar het vulde tenminste goed. Tijdens het dessert begon Jonas ineens te praten. "Het spijt me van vanochtend, ik had niet zo kinderachtig tegen je moeten doen, sorry" Lune wist niet wat ze moest met deze verontschuldiging. Ze glimlachte naar Jonas en zei hem dat het oké was. Jonas glimlachte terug en ging weer verder met zijn dessert. Na het eten deden ze net zoals de dag ervoor de afwas en na de afwas gingen ze tv kijken, het leek een normale routine te worden.

Lune zat nogal ongemakkelijk naast Jonas en hoopte dat hij weg zou gaan. Jammer genoeg bleef Jonas zitten en Lune begon te twijfelen of ze wel zal blijven of naar haar kamer zou gaan. Ze besloot het laatste te gaan doen. Op het moment dat ze opstond pakte Jonas haar arm vast en er ging een schok golf door Lune heen. Geschrokken draaide ze zich om naar Jonas en gaf hem een vragende blik. "blijf, alsjeblieft." zei Jonas bijna verdrietig. In haar hoofd was Lune in een kleine tweestrijd. Wat wilde hij van haar? Ze besloot te luisteren naar wat Jonas had gezegd en ging voorzichtig weer op haar plek terug zitten. "Wat is er? Waarom moet ik blijven?" Jonas keek naar zijn voeten "Omdat..Nou gewoon. Je bent nu al 2 dagen bij me in huis en ik heb je nauwelijks gezien." zei Jonas. Oke hij had dan wel gelijk maar Lune voelde zich ongemakkelijk en onderdanig in zijn bijzijn en wilde hem daarom het liefst zo weinig mogelijk zien. Lune bedacht zich dat het misschien beter ging als ze wat over zichzelf vertelden en zo wat meer over elkaar te weten kwamen, Misschien ging dat het voorgevoel over hem ook wel weg. Lune nam het initiatief en begon met een vraag te stellen. "dus, aangezien ik de komende maanden sowieso hier nog ben kunnen we beter het een en ander over elkaar weten. Tenzij jij natuurlijk met een vreemde onder je dak wilt leven." Jonas fronste zijn wenkbrauwen en wreef over zijn voorhoofd. "Zal ik maar beginnen dan?" zei Lune. "Ik ben dus 19 jaar, maar dat wist je al. Mijn hobby's zijn lezen, films kijken en sporten. Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien staat er een hele lading aan boeken op mijn kamer, ik verzamel ze. Ik ben geboren op 19 maart 1996, de dag van een supermaan, vandaar dus mijn naam. Verder is de geschiedenis van mijn leven niet interessant. En jij?" Jonas deed even zijn ogen dicht en begon te vertellen "Mijn leven is niet zo makkelijk geweest als de jouwe. Op mijn 21ste zijn mijn beide ouders overleden in een auto-ongeluk en heb ik het familie kapitaal geërfd en ben ik hierheen verhuist. Mijn ouders waren mijn beste vrienden, ik had verder niemand. Ik had moeite met contact leggen en als ik iemand had gevonden die me wel aardig leek verliet diegene me weer na een tijdje. De doctoren hebben altijd gezegd dat ik autisme had maar mijn ouders wisten wel beter. Ze zeiden tegen me dat ik speciaal was maar omdat ik nog niet oud genoeg was vertelden ze me er niks over. Ze hebben me er nooit is over verteld omdat ik te laat was met de vraag te stellen. Meer wil ik er op dit moment niet over kwijt. Maar genoeg over mijn zielige leventje. Ik hou van hardlopen en schrijven, in beide dingen kan ik mezelf even helemaal kwijt." Lune had niet gedacht dat zij en Jonas iets in gemeen hadden maar dat hadden ze dus wel; Ze hielden allebei van sporten en schrijven en lezen gaf hun dezelfde voldoening. "Het spijt me van je ouders" zei Lune. ze vond dat dit wel het meest toepasselijk was in een situatie als deze. "Jij hebt niks gedaan." Zei Jonas. Lune wist niet wat ze daarop moest antwoorden. "Het leek me gewoon het meest toepasselijk om te zeggen in deze situatie." ze haalde haar schouders op, wat moest ze anders zeggen. "Ja sorry, het is wat iedereen tegen me zegt. Alsof hun de schuldige ervan zijn. Ik weet niet wat ik met hun verontschuldigingen aan moet." Jonas staarde verdrietig naar de grond. "Maar het is al goed." zei hij snel op het moment dat Lune haar mond wilde openen om iets te zeggen. Ze deed haar mond weer dicht en keek hem medelevend aan.

"Ik ga naar bed." zei Lune even later, "Ik ben moe en ik wil weer eens een fatsoenlijke nachtrust krijgen." "Je hoeft me niet uit te leggen waarom je naar bed gaat hoor, welterusten en slaaplekker." Zei Jonas. Lune draaide zich om en liep de trap op met haar hand op de plek waar Jonas haar vastgepakt had. De plek trok nog steeds alsof haar huid alleen op die plek helemaal strakgetrokken werd. Ze liep naar de badkamer en waste haar handen en arm met ijskoud water. Het hielp gelukkig en opgelucht ging Lune naar haar kamer toe. Toen Lune haar kamer binnen kwam zag ze dat ze het raam open had laten staan en het was ijskoud geworden. Rillend van de kou liep ze naar haar raam toe om hem dicht te doen. Ze begroette de maan, iets raars wat ze altijd deed omdat haar ouders haar hadden aangeleerd respectvol te zijn naar de bron van haar gelukkige leven, zoals haar vader haar altijd vertelde. Ze deed het raam dicht en schoof het gordijn voor het raam. Ze ging in bed liggen en probeerde op de warmen maar het lukte maar niet dus pakte ze haar dikke sokken en deed ze haar warme vest aan. Na een tijdje begon ze eindelijk warm te worden en tegelijkertijd begon ze moe te worden. Op het moment dat ze bijna haar ogen dicht wou doen hoorde ze beneden ineens de deur heel hard dichtslaan.