Amethyst

Hoofdstuk 5 - Schaduw

Een dag na het hele wolf gedoe gingen Jonas en Lune een avondje uit. Ook al was Jonas heel erg aan zijn eenzaamheid gehecht. Hij vond het tijd dat hij en Lune eventjes de gedachten bij alles wat er de afgelopen dagen was gebeurt moesten vergeten. In de auto van Jonas gingen ze op weg naar het dorpje dat het dichts bij het afgelegen huis van Jonas lag. Wat Jonas niet wist was dat Lune de Amethist had meegenomen.

Lune zat stil naast Jonas in de auto en genoot van het uitzicht. Ze was het eens met Jonas en vond het fijn dat hij had besloten om een avondje weg van het huis te gaan. Ze had de Amethist maar in haar broekzak gesopt omdat ze bang was dat er iets mee zou gebeuren en ze was toch gehecht geraakt aan die steen. Ze kwamen aan in het dropje en zochten een leuk restaurantje uit. Tijdens het etentje gingen de gesprekken over van alles en nog wat en de gebeurtenissen van de afgelopen avonden kwamen niet in het gesprek voor. Na het etentje gingen ze naar de lokale kroeg. Jonas voelde zich helemaal niet op zijn gemak tussen alle dronken mannen en schaars geklede vrouwen maar hij had door dat Lune het wel erg naar haar zin had. Ze praatte met iedereen en maakte grapjes met de barman, wat haar een gratis drankje opleverde. Hij hield zich voor dat zolang Lune het naar haar zin had hij het ook naar z'n zin had.

Lune wist dat Jonas naar een kroeg gaan helemaal niks aan vond maar ze waardeerde het zeer dat hij met haar mee ging. Ze had een super gezellig etentje gehad en dit hoorde er nou eenmaal bij. Een paar dronken mannen probeerde met haar de flirten en dat vond ze nou net iets te ver gaan maar ze liet haar avondje niet verpesten door een paar van die dronken mannen. Na een tijdje, en een paar biertjes, werd ook Jonas wat losser. Hij ging staan kletsen met een paar van de schaars geleden dames, die hem duidelijk aantrekkelijk vonden. Lune vond het erg grappig om Jonas zo te zien want zo was hij eigenlijk nooit. In de vroege uurtjes vond Lune het wel goed geweest en vertelde ze Jonas dat ze naar huis wilde. Jonas wou eerst niet mee maar na een milde discussie kreeg Lune hem mee richting de auto. Lune had geen alcohol gedronken dus ze had besloten dat zij ging rijden maar net voor de auto stopte Jonas en gebaarde hij naar Lune dat ze stil moest zijn. Ook al was Jonas aardig aangeschoten ze wist dat dit niet een bedenksel was van zijn dronken kop. Lune's nekharen gingen rechtop staan toen ze zag wat Jonas zag. Een schaduw een de zijkant van de auto. Lune kon niet precies zien wat het nou voor moest stellen maar het zag er redelijk menselijk uit. Jonas riep naar de schaduw met de vraag waarom hij bij de auto stond. Op een of andere manier kwam er een gat in de schaduw waardoor een schimmige vrouwelijke glimlach te zien was. Nu pas had Lune door dat de steen in haar broekzak hevig aan het pulseren was. Ze pakte de steen en haalde hem uit haar broekzak. Op dat moment leek het wel alsof de schaduw schrok en Lune had nog niet eens geknipperd met haar ogen en de schaduw was weg. Op de plek waar de schaduw zou hebben gestaan kwam een grote zwerm kraaien omhoog die als een zwerm langs de schemerende hemel vlogen. Snel stopte Lune de steen terug in haar broekzak. "Wat was dat nou?" vroeg Jonas aan Lune. Lune wist niet meteen hoe ze hierop moest antwoorden en deed de auto open. Jonas liet zich in de autostoel zakken terwijl Lune de auto startte. Ze was heel erg bang en in de war vanwege de schaduw maar wou dat niet aan Jonas laten merken. Terwijl Lune aan het schakelen was voelde ze opeens een hand op haar eigen hand. Ze keek naar Jonas en hij glimlachte liefelijk. "Ik weet niet wat daar net gebeurde, maar ik voel dat dit niet de laatste keer is dat het gaat gebeuren. Het was goed dat je die amethist bij je had." Lune verstijfde. Hoe wist hij nou dat ze de amethist bij zich had? En hoe wist hij dat dit niet de eerste en de laatste keer was?

Eenmaal weer terug bij het huis parkeerde Lune de auto in de garage en liep ze richting de voordeur. Jonas liep achter haar aan en pakte haar hand. "Ik wilde je gewoon even zeggen dat ik het heel gezellig vond vanavond en vannacht, vooral met jou." Lune begon te blozen door deze lieve woorden van Jonas. Jonas ging wat dichter bij Lune staan en fluisterde "Dankjewel." en gaf haar een snelle kus op haar voorhoofd. Lune keek hem aan en glimlachte speels naar hem. Nu ze die kus op haar voorhoofd had liet ze het daar niet bij zitten. Ze ging op haar tenen staan en legde haar armen om zijn nek. Ze trok zich naar hem toe en kuste hem op zijn mond. Hij beantwoorde de kus en sloeg zijn armen om haar middel en trok haar nog dichter naar hem toe. De lichaamswarmte en geur van Jonas lieten Lune's knieën knikken en ze voelde zich licht in haar hoofd. Dit was zoals ze zich haar eerste kus had voorgesteld. Lune voelde een harde bobbel in Jonas' broek en wist dat Jonas het ook zeker niet erg vond om met haar te zoenen, hoopte ze natuurlijk. Dit was de perfecte afsluiting van een geslaagde nacht, op die rare enge schaduw na dan. Lune opende haar ogen en stopte de kus. Jonas streelde haar wang en keek haar liefelijk aan. "Je bent zo mooi" zei Jonas. "En ik denk dat jij maar heel snel je nest in moet kruipen schat." zei Lune en keek Jonas aan met een scheve glimlach. Jonas liep naar binnen en liet zich op de bank ploffen waar hij wonderbaarlijk binnen enkele seconden al te slapen lag. Lune keek hem glimlachend aan

Het huis was akelig stil, merkte Lune op. Ze liep richting de lamp knop om de lamp aan de doen toen ze opmerkte dat er iets niet helemaal zo was als het hoorde. Ze keek om zich heen. Met tegenzin liep ze naar de keukenramen maar ook buiten zag ze niks dat er niet hoorde te zijn, zelfs geen wolf, haar wolf. Ze liep naar de woonkamer en keek daar ook door de grote ramen heen. Ook daar was niks raars te zien. Net toen ze zich omdraaide zag ze vanuit haar ooghoek een schaduw bewegen. Haar hart stopte. Met grote tegenzin draaide Lune zich om en daar zag ze het. De schaduw met die verschrikkelijke glimlach. "Jonas! Alsjeblieft word wakker!" riep Lune in paniek. Het leek wel alsof Lune's ogen vastgeplakt zaten op de schaduw, ze kon niet wegkijken van de schaduw of ronddraaien om jonas wakker te maken. Opnieuw begon de amethist te pulseren maar Lune was te bang om ook maar te bewegen. Opeens klonk er een harde stem in haar hoofd. Een stem die ook de schaduw leek te horen, maar Jonas hoorde niks. "Rhiannon laat haar met rust, een keer was genoeg." het was een harde maar lieve vrouwenstem en blijkbaar luisterde de schaduw naar de stem want met een boos gezicht loste de schaduw op in duizenden kraaien. Nog meer als bij de auto. Zoveel kraaien had Lune nog nooit gezien. Ze wist dat er ooit een moment zal komen dat er nog veel meer kraaien zullen komen en dat de lieve stem er dan niet zal zijn om haar te redden van de zwarte schaduw.

______________________________________

Oh wauw eindelijk een nieuw deel! niet zo lang en spannend als de vorige delen but it's something¯\_(ツ)_/¯